Thailand 2011 (deel 2)

Dit is het tweede deel van het verslag van onze Thailandreis 2011. Het is het vervolg van Thailand 2011 – deel 1.

De Wax Candle Parade
16 juli 2011

Om het maar meteen te verklappen: dit was een een geweldige dag. We hadden een ontbijtje bij elkaar gescharreld bij de 7-11, zodat we bijtijds op het parcours van de grote kaarsenparade zouden zijn. Ons hotel Phadaeng Mansion verzorgt namelijk slechts een zeer Thais ontbijtje, maar heeft wel een kleine eetruimte en gratis koffie, thee en warme chocolade. Nette kamers voor 500 baht, maar dubbel op vrijdag en zaterdag vanwege het festival. Niet onbillijk.

Snackies

Afijn, het zou om 0800 uur beginnen, dus we waren goed op tijd, zodat we rustig ons konden voorbereiden. Er waren banken die water en zonnekleppen uitdeelden, gratis energiedrankjes en talloze eetstalletjes. Ook eentje met gefrituurde insecten, die gretig aftrek vonden, maar die hebben we alleen maar bekeken.

Rond negen uur begon de optocht. Naast alle wassenkaarsenwagens, waren er vooral heel veel wagens met harde muziek en duizenden (echt) duizenden danseressen. Om een indruk te krijgen:

Dat was een mooie afwisseling met de vele wagens, waar het allemaal om begonnen is. Nou ja, het is eigenlijk begonnen als religieus feest. Na deze volle maan blijven de monniken drie maanden lang in hun tempels. Ook leken beloven iets. Bijvoorbeeld drie maanden geen alcohol drinken. Geen idee of ze dat ook echt volhouden, maar de start wordt uitbundig gevierd.

Nog zo'n mooie wagen

Tussendoor ook veel pickups. Daarop stonden lokale sporthelden. Of lokale monniken. En er waren ook heel veel pickups met Thaise meisjes die alleen maar mooi hoeven te wezen. De parapluutjes waren niet voor niets, want het werd steeeds warmer.

Veel mooie meisjes

De optocht werd ook aangegerpen door een aanta Thaise jongens, die van dat genderfeit niet geheel overtuigd waren. Het werd voor ons op een gegeven moment werd het een quiz om te gokken of ze echt of kàthoey zijn. Je zou er zomaar intrappen.

Echt of toch euh..

De optocht duurde alles bij elkaar een uur of vier. Daarbij was het zo heet dat er bijna niet tegen op te drinken was. In de schaduw 33-34 graden, maar het zonnetje scheen af en toe flink. De pas aangeschafte parapluus deden ook goed dienst als parasols. Frank moest zelfs even bijkomen van de hitte in een electronicazaak. De lieve eigenaars kwamen meteen met coldpacks aanzetten. Frank was niet de enige die last had van de hitte. Ook de danseresjes moesten verzorgd worden met hectoliters water en kilometers wc-papier. Wij komen na de optocht even bij met airco en pizza in Pepper restaurant. Vervolgens siesta, waarin we de route voor komende week verzinnen. Daarvoor hebben we treinkaartjes nodig, die gelukkig telefonisch besteld kunnen worden. Maar vervolgens binnen 24 uur in Bangkok moeten worden afgehaald. Niet geheel doordachte logistiek zullen we maar zeggen. Daarom met de hele bups in de songthaew naar het station, waar we snel de kaartjes bemachtigen. Marit is nu al weer blij met het vooruitzicht van een nachttrein. Daarna gaan we terug naar het stadspark, waar we in een niet eerder bezochte hoek een door internationale kunstenaars gemaakte wasbeelden verzameling aantreffen. En een fotoopportunity met de stadsnaam in was.

En natuurlijk weer de nodige wasactiviteiten. Wasschilderijtjes maken met gekleurde was im speciale mallen. Hoeveel Nederlandse jongens van 10 kunnen schilderen in zo’n omgeving?

Ondertussen geeft Hans het laatste intervieuw van de dag aan een groep studenten. Die allemaal waren weggestuurd met dezelfde opdracht: stel 5 buitenlandse toeristen 5 vragen en maak een foto. Met 500 keer meer studenten dan toeristen was dat bijna een dagtaak op deze dag.

Maar een mooie dagtaak. Op een geweldige dag.

Dark room

Het geschenk werd op prijs gesteld

Nadat het gisteren toch nog laat was geworden (we hebben het vuurwerk nog gezien), moeten we nu afscheid nemen van Ubon Rathtani. En van de candle wax schilderijen. Dat kost enige emotionele moeite, maar ze zijn dermate kwetsbaar, dat ze op geen enkele manier met een rugzak te vervoeren zijn. Gelukkg is ons hotel Phadaera Mansion zoals bekend zeer kunstminnend, dus we doneren de kunstwerken aan de eigenaar van het hotel. We ontbijten met chocopops (van de 7-11), rijstpap (van het hotel) en een zak noodlesoep van de chinees om de hoek.

Met de songthaew naar het busstation, waar de eerst beschikbare bus 5 kwartier later vertrekt. Gelukkig is er een airco coffeshop , met echte espresso, airco and free wifi om het wachten te veraangenamen. De busreis zelf wordt veraangenaamd door mama (die de GVR van Roald Dahl voorleest), de DSI en de iPad waar Hans en Frank een cursus Thai volgen (learn Thai HD). Dit zeer tot genoegen en vermaak van de overge buspassagiers.

Na 2,5 uur zijn we in Mukdahan, waar we een nieuwe vervoersmodaliteit scoren. Een songthaewtuktuk. Zeg maar een bromfiets met twee tegenover elkaar liggende banken boven het achterwiel. Het Ploy Palace hotel schijnt het beste van Mukdahan te zijn. Het vertoont enige slijtagesporen, maar het bed heeft iets wat op echte vering lijkt en da’s niet normaal alhier. We maken een rondje door het dorp en eten wat bij “Mook”. Een trendy coffeeshop me een gestylde inrichting die op de Dennenweg in Den Haag niet zou misstaan. En dermate slecht eten dat de Thaise uitspraak waarschijnlijk “Meuk” is. Jammer, eerste slechte eetervaring in twee weken tijd. We scoren wat Wats en eten loempiaas bij een Vietnamees, die wel lekker zijn. Bij de tweede tempel krijgen we een demo gongwrijven van een caretaker. Ook wij brengen de ong in resonantie en een door merg en been gaande toon voort. Voor de tempel staat een enorme boom, versiert met gekleurde doeken en kleine boedhabeeldjes, Marit improviseert van een blad en takjes een offertje, dat ze aan de boom brengt. Na een bezoekje aan de vietnamezenmarkt op de oever van de Mekong (nog meer meuk) terug naar hotel voor een rondje zwemmen.

Offertje

Tegen de tijd dat iedereen weer gedroogd en geföhned is, is het al laat en besluiten we in het hotel te eten. Dat kan in de Foyer op de begane grond (leeg en ongezellig) of in de Sky Lounge op de tiende verdieping (leeg en heel donker). Daar kunnen we wel de lichtjes van de stad en Laos zien en horen we twee zangeressen min of meer live het thaise repertoire doornemen. Laten we zo zeggen dat ze bij Idols wel de eerste uitzending, maar zeker niet de liverondes gehaald zouden hebben. Maar wel een mooi uitzicht dus. De bediening zit bij gebrek aan klanten op een laptop een film te kijken, maar heeft toch even tijd om ons de kaart en een zaklamp te brengen. We krijgen ook een kaars op tafel, meer licht dus, maar tevens de opmaat om de reeds schaarse verlichting nog verder te dimmen. Was er destijds niet een of ander project waar blinden een restaurant runden in totale duisternis? We weten nu waar ze de inspiratie vandaan hebben. Speciaal voor de westerse gasten wordt een muzakversie van Love Story ingestart, zodat de zangeressen aan hun secundaire arbeidsvoorwaarde toekomen (free meal). Wij eten pad thai, Mekongvis, hamburger en tonijnsandwich. Kwa smaak scoort het eten een 7. En kwa presentatie? We zullen het nooit weten.

Unknown Mukdahan

Ploy Palace hotel mag dan wat rafelrandjes vertonen, dat geldt zeker niet voor het uitgebreide ontbijtbuffet. Goed eten, want we gaan vandaag de bush in. Nou ja een beetje dan. Het Mukdahan National Park staat op het programma. De eerste de beste songthaew gaat die kant op, dus we stappen in. 400 meter verderop stopt de songthaew, want de vrouw van de chauffeur moet naar de dokter, dus we stappen uit.

We gooien de charmes weer in de strijd en een paar minuten later stopt een grote pickup met man, vrouw en zoon en no english. Onze bestemming is keurig door het baliepersoneel vam het hotel op een kaartje gezet, maar het leidt nauwelijks tot een spoor van herkenning. We wijzen op de bak van de pickup, krijgen een knikje en klimmen erin. 80 in de bak van een pickup is best wel snel, waardoor we een kwartiertje later bij de afslag van het park zijn. Die afslag neemt vaders, dus we hebben mazzel en verwachten bij de ingang van het park te worden afgezet. Het lijkt er echter op dat we geadopteerd zijn, want de familie betaald ondanks uitgebreid protest onzerzijds de toegang tot het park, regelt water en gaat gezellig mee het park in. Wat op teenslippers al een prestatie op zich is.

Mukdahan park afficheert zich officieel als “unknown”. Het bestaat deels uit aparte rotsformaties en deels uit jungle en watervalletjes. We dwalen en verdwalen zo’n drieeneenhalf uur door het park. De afstand die we lopen stelt niet veel voor, maar de hoogteverschillen en de hitte maken het toch een pittig tripje. Ultieme bestemming is een waterval, maar het heeft blijkbaar onvoldoende geregend en Marit is niet onder de indruk; “de wc in het hotel is nog spectaculairder”. Het is goed heet, dus het water stroomt er net zo snel uit als dat we het erin gieten. De cola’s bij terugkeer bij het visitorcentre lijken ook wel te verdampen. De parkeerwacht regelt een lift terug naar Mukdahan bij een oud directeur van het park, die ons keurig voor het hotel afzet. Lief volk, die Thai.

Na het zwemmen maken we een rondje over de nachtmarkt, maar besluiten op basis daarvan toch in hotel te eten. De eetzaal is leeg, op ons, de pianist en vijf zangeressen na. De beste zangeres willen we julle niet onthouden:

We quit paper on tour

Electrochallenge

Even tussendoor. Jarenlang heb ik gereisd met een notitieboekje, een mini maglite en een calculator uit Hong Kong die tevens valsgeldtester, muggenverjager en zaklamp was. Eens per jaar nieuwe batterijen voor de zaklamp en de calculator deed het 20 jaar op een batterij. Klaar.

De reisfamilie2.0 komt daar echter niet mee weg. Mijn reguliere volgers weten dat ik in mijn professionele leven sinds 04 december 2010 geheel papierloos werk. Dat vereist enige handigheid en planning en slim gebruik van blackberry, iPad en mail, maar tot nog toe is het gelukt. Wie meer wil weten: http://bit.ly/eghMKa

Die ambitie had ik niet voor de vakantie, maar de iPad mocht wel mee. Mijn reisverhalen niet langer in een ontig notitieboekje, maar op een gelikt blog. Online valutaberekeningen. Relevante delen van de Lonely Planet gekocht. Stapeltje ebooks gedownload voor de lange busritten.

En toch voor de zekerheid maar de e-tickets uitgeprint. Wanneer je ooit meegemaakt hebt dat het bestaan van een reservering glashard ontkend wordt, is zo’n printje toch handig. Het hielp ons in 2005 op een overbooked vliegtuig.

Het is erg handig om de iPad bij te hebben. Bijna alle hotels hebben gratis wifi, dus de verbinding is geregeld. Opschrijven wat ik meemaak hoorde er voor mij al bij, dus de blog bijhouden is ook gemakkelijk. Met WordPress voor iPad ook een fluitje van een cent. De iPad is geen ereader, maar is daar prima voor te gebruiken, zolang je maar uit de volle zon blijft. Al mis ik de zoeken naar iets leesbaars tussen de muffe pockets van een bookexchange in een backpackercafé wel een beetje. Ook voor een snelle praktische vraag op een reisforum is een computertje gemakkelijk. Zo lukte het bijvoorbeeld om toch nog kamers te vinden toen alle uitverkocht leek tijdens het wax candle festival in Ubon.

Als reisgids in de daypack is de ipad minder geschikt.Wanneer je aan het sightseeën of echt onderweg bent, is hij gewoon niet handig. De papieren versie van de Lonely Planet, met de gele post-it’s werkt dan toch echt het beste. Goed dat we daarvan toch de vorige druk bijhebben.

Alleen het dagelijks opladen van ipad, nintendo ds en drie camera’s met soms maar een stopcontact en het volume van al die electronica doen me toch een klein beetje terugverlangen naar mijn Chinese calculatortje.

De bergen van Laos
19juli 2011

Alles gaat erg traag bij het vertrek uit Mukdahan. We gaan vandaag met een tussenstop in That Phanom naar Nakon Phanom. Die tussenstop doen we om Prathat Phanom te bekijken, een van de de beste Prangs in de regio. Een Prang is zo’n kegeltempel zeg maar. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden, maar ja, we hebben die Prang nauwelijks gezien. In de bus wordt Frank steeds stiller en klaagt over buikpijn en misselijkheid. Hij ziet er ook heel pips uit. Chips. De busrit duurt gelukkig maar een uur. Op het busstation blijkt dat hij in gelukkig geen koorts heeft, maar we besluiten toch maar zo snel mogelijk door te rijden naar het volgende hotel. Dan maar geen tempel. Er gaat een complete fles water in bij Frank en we beginnen te vermoeden dat hij wat uitgedroogd is na de wandeling van gisteren. We checken dik een uur later in bij het Nakhon Phanom River View hotel, waar een paar uur in de airco Frank er weer helemaal bovenop helpt.

Ik ga boodschappen doen in Nakon Phanom, een stadje op de oever van de Mekongrivier. De laatste keer dat ik hier was, is meer dan twintig jaar geleden. Ik was op bezoek bij Ingrid, een vriendin die ontwikkelingswerk deed in Tha Rae, in de buurt van Sakhon Nakhon. Voor nonnen werkte ze aan een geitenproject en op eigen doft gaf ze ook landbouwadvies aan de boeren. Ze woonde in de middle of nowhere tussen de thai en de dichstbijzijnde farang zat 45 kilometer verderop. Ik heb er een geweldige week doorgebracht. Op de motor van Ingrid reden we door de wijde omgeving. Die was in die tijd erg achtergebleven. De infrastructuur stelde weinig voor en zo gauw je een beetje van de grote weg afweek zag je veel armoede. Secundaire ondervoeding en “rijstbuikjes” kwamen veel voor in het gebied. Een aantal kinderen kregen op school de enige maaltijd van de dag; meestal sticky rice met papayasalade. Insecten vormden een welkome aanvulling op het dagelikse dieet. Op een van onze tripjes kwamen we ook in Nakon Phanom. Op wat wats na was de enige atractie de boot naar Laos, maar ja daar mochten we niet op. Ik herken niet veel meer. Alleen bij de clocktower zie ik een stukje straat waar ik destijds een foto van heb gemaakt. Een heel stoffige foto. En het uitzicht op de bergen van Laos. De armoede is een stuk minder geworden, al is de Isaan nog steeds de armste streek van het land. De Thaise regering stopt er een hoop geld in en ook de ligging in de hoek Vietnam / Cambodja / Laos helpt bij de economische ontwikkeling. Insecten worden als snackje nog gegeten, maar varken en kip zorgen tegenwoodig voor de meeste eiwitten. Nakhon Phanom opgestoten in de vaart der volkeren. Voor mij blijft het die stoffige straat, de veerpont en het uitzicht op de bergen van Laos.

Ah oe oe Ah
20 juli 2011

Alleen de voeten, dat gaat wel

Het is lamlendig weer. Een graad of dertig en een luchtvochtigheid van nagenoeg 100 %. We Gaan naar het busstation om te kijken hoe laat we morgen weg moeten (vroeg!) en sjokken naar de koffieshop in het centrum van Nakon Phanom voor koffie en een taartje, maar de koffieshop heeft haar wekelijkse rustdag. Er tegenover zit een massagesalon met drie werkeloze masseuses en de kids hebben naast een ijsje meteen zin in een voetmassage. Pappa gaat voor een complete thaise massage en ook mamma laat zich overtuigen om de full treatment te nemen; het stortregent inmidels toch.

Traditionele Thaïse Massage is van dik hout zaagt men planken. Het is kneden, walsen, hameren en stretchen van iedere spier van het hele lijf. Ook de masseurs en masseuse ontzien hun eigen lichaam niet. Ze gebruiken handen, voeten, knieën en ellebogen om het gewenste resultaat te bereiken. Deze vorm van massage is meer dan 2500 jaar geleden geïntroduceerd in Thailand door de Indiase Dr Shivago (ja zo heet ie echt) een tijdgenoot van Boedha. Vroeger waren het alleen monnikken die de massages uitvoerdem tegenwoordig kunnen ook leken een opleiding volgen. Die 560 uur duurt volgens de diploma’s in de salon. Het schijnt dat Thaise massage meer dan 150 bewegingen en posities kent. Het wordt ook wel luiemensenyoga genoemd, omdat er verschillende yoga-posities in voorkomen en jijzelf niets hoeft te doen. Voor 250 baht word ik bijna twee uur gemangeld. Het voelt geweldig. Als ze stoppen.

Potten en potjes

Handenarbeid heb je overal

Gisteren vroeg op en als een speer naar het busstation. Het absolute record ’s ochtends klaarmaken is wel gebroken, ook omdat we het ontbijt in het hotel overslaan. We staan dan ook royaal op tijd bij de bus naar Udon Thani. Tijd dus voor nog wat busontbijtinkopen. En het winkeltje heeft ook Nescafé, al zit de suiker en melk er al voorgemengd door. Oefenkoffie zeg maar. De busreis naar Udon Thani duurt 5 uur. We eten chocopops die je heel goed in je mond met melk kunt mengen en cake. We DS’n wat, lezen Asterix en Aspe op de iPad en mama leest voor uit “De bende van rode Zora”. Bij aankomst in Udon zien we de eerste grote gele M sinds Bangkok, dus de lunchlokatie is bepaald. Van het busstation naar het Paradise hotel is drie minuten. Het hotel wordt compleet, maar dan ook compleet gerenoveerd. Het is zo nieuw, dat het nog niet af is. Alleen de begane grond en derde verdieping zijn in gebruik, aan een en twee wordt nog discreet gewerkt. Mooie inrichting, boutique heet dat tegenwoordig en een heerlijk zwembadje.

In de jaren 60 was het hotel ook nieuw en uitermate populair bij de Amerikaanse troepen die hier gelegerd waren. Vanaf het vliegveld van Udon Thani bombardeerde de Amerikaanse luchtmacht Noord Vietnam. Het hotel had een zwembad in de vorm van een hart, waar altijd wel militairen zwommen. Op de terugvlucht vanaf Vietnam probeerden de piloten het zwembad te bombardeerden met rollen WC-papier. Nadat de vliegtuigen eind van de middag terugkwamen ging de bemanning meteen de stad in om te stappen en te kijken of ze een vriendinnetje konden vinden. De techneuten moesten dan aan de slag om de vliegtuigen te onderhouden en tegen de tijd dat zij aan het bier konden waren alle leuke meisjes al weg. Het zwembad van het Paradise werd ’s avonds “Bay of Pigs” genoemd, omdat er ook voor niet kieskeurige techneuten altijd nog wel wat te vinden was.

Maar goed. Potten en potjes. Voor cultuur moeten we vandaag het platteland weer op. In 1963 struikelde in Ban Chiang een Amerikaanse antropologiestudent over een boomwortel en viel met zijn neus in wat potscherven. Die liet hij zien aan een archeoloog, die meteen in opperste staat van opwinding raakte. De student had ontdekt wat de locals al lang wisten, namelijk dat er veel potscherven in de grond zaten. En niet alleen potscherven, maar ook hele potten, graven en overblijfselen van een cultuur die 5000 jaar teruggaat. Het is het oudste bewijs van bewoning in Thailand. De site werd de eerste jaren na ontdekking massaal geplunderd, maar nadat de koning zich ermee ging bemoeien werd het onderzoek gereguleerd. Tegenwoordig staat Ban Chiang op de werelderfgoedlijst van UNESCO. En op ons bezoeklijstje voor vandaag. Het is en lief dorpje, met een mooi museum en een gepreserveerde opgraving.

Mmmmmmmmm

De locals verkopen tegenwoordig lookalikes van de 5000 jaa oude potten in de maten 2 centimeter tot 2 meter. In een ban de winkeltjes zit een man potjes te schilderen en wij mogen meehelpen. Mama maakt een traditioneel patroon. Marit schildert een olifant en Frank maakt een Starwarspotje. Bij terugkeer in het hotel is het lekker zwemmen in het nieuwe zwembad. Een nanacouple probeer de sfeer van de sixties te recreëren. Maar die negeren wij. Zo goed als mogelijk.

Guinness doen’t travel
22 juli 2011

Ooit heb ik een memorabele avond doorgebracht in het Taj Mahal hotel in Mumbai. Door een tyfoon waren alle trein- en busverbindingen uitgevallen en dus zat ik vast in Mumbai. Voor de oudere kijkertjes: Bombay in India. Het duurste hotel van de stad was onbetaalbaar om te slapen, maar wel leuk voor een paar drankjes. Zo vond een ongeregeld gezelschap elkaar in de bar van het hotel. Met een Iers stel, een australische, een Schotse, een Fransman, twee Zweedse meisjes en een Arabier werd serieuws gedronken. Die Arabier zei niks, maar bleek op het eind van de avond de hele rekening te hebben betaald. “Great night, thank you” is het enige wat ik hem heb horen zeggen. De Ieren dronken heel de avond Guinness, maar waren er niet geheel van overtuigd dat dat een juiste keuze was. Na een glas of tien trokken ze de conclusie dat Guinness in Ierland prima is, “but Guinness doesn’t travel”.

Werd het toch nog gezellig

Overal ter wereld tref je Ierse kroegen aan en dus (?) ook in Udon Thani. De Irish Clock voldoet aan alle clichés. Donkerbruine inrichting en Guinness en Kilkenny op de tap en ook nog lekker eten in giga porties. En lifemuziek op vrijdagavond, met het juiste sixties en seventies repertoire. En Hotel California, wat wil je nog meer. Het Ierse stel had ongelijk. Guinness does travel.

Slow train to Kancha
23 juli 2011

Na bijna drie weken Isaan hebben we de streek wel gezien. Dat klinkt meteen lullig en het is zeker niet zo bedoeld, maar het noorden van het noordoosten van Thailand is nu eenmaal wat minder met attracties bedeeld. We boeken een trein zuidwaarts richting Bangkok.

We hebben een rustige zaterdag, met een lief stadsmuseum en wat shoppen. Frank zijn supersnelle reclamebril heeft het begeven, dus we moeten op zoek naar een nieuwe. Het stikt van de opticiens, die allemaal RayBan verkopen, maar wij gaan toch maar voor een Polaroid lookalike. Er is ook nog even tijd voor Mc Donalds. Dat mag wel een keer na een week of drie. Nou ja, thais eten is echt heet en met een daaglijks Davitamonnetje komen we een heel eind.

Sawadee Mac

De hotelbus brengt ons naar het station waar we ruim op tijd arriveren. We worden belaagd door een gigavlinder en pappa scoort Walls ijsjes bij 7-11. Verder hebben we ook de gelegenheid om alle tips voor treinreizen te bestuderen. niet op het dak klimmen en vooral geen snoepjes aanpakken van vreemde mannen. Vond mijn moeder 40 jaar geleden ook al.

.Zo’n nachttrein is een attractie op zich. Links en rechts van het gangpad heb je 4 stoelen, die op verzoek door de steward veranderd worden in heerlijke bedjes. Eerst nog een paar Leo’s die keurig verzorgd worden door de goedlachse cateringmevrouw. Iedereen slaapt prima, alleen mamma nift het af van de kou.

Na 13 uur komen aan in Bangkok. Binnen 5 minuten zien we meer toeristen dan in drie weken in de Isaan. De Studentikoze Jiskefetlullo’s bestaan trouwens echt; zes ervan zijn op dit moment op vakantie in Thailand. We eten croissantjes op het station, klimmen in een taxi naar de nieuwe southern busterminal (Sai Tai Mai, gooi die drie door elkaar en de Thai hebben veel lol) en bereiken met twee uur in de bus Kanchanaburi. Waar we inchecken in het VN guesthouse, een echt backpackershotel, met kamers op een boot. In het open restaurant boven het water is het heerlijk lunchen en loungen.

Backpacker blues

Lounge

We doen natuurlijk of we nog steeds integraal onderdeel uitmaken van de backpackerscene, maar natuurlijk dat niet zo. Je wordt ouder papa, geef het maar toe. Dus hoewel we nog steeds de spulen bijhebben in de rugzak (handig tussen de tuktuk en de bus), zijn de standaarden wel veranderd sindsdien. Zeker wat betreft accomodatie. We slapen nu in hotels waar we vroeger alleen kwamen om eens een keer lekker naar een zitwc te kunnen. En om WC-papier te jatten, want dat was in India in 1983 nergens te koop. Nou ja, tegenwoordig zachte bedden, zwembadjes, minibar, zeepjes, shampootjes, wattenstaafjes, tandenborstels. Het is dat ze zo slecht engels praten, anders zou je denken dat je in … Zo luxe is het nou ook weer niet.

Leguaan

Enfin, we zitten nu dus in zo’n lekkere ouderwetse backpackerstek net als vroeger. Zoals gemeld VN guesthouse. Kamertjes op een boot. Mooi terras boven het water. Bookexchange met mottige pockets. Alle favoriete ontbijtgerechten. Mijn bananapancake ben ik hier pas na drie weken voor het eerst tegengekomen, dus dan weten jullie het wel. We loungen op het terras. Mamma lees voor uit de rode Zora. Het begint gigantisch te regenen, dus wij bestellen nog een Leo. Er klimt een leguaan uit het water.

 

O ja, we zijn ook nog bij de brug over de river kwai geweest. Met 6000 andere toeristen. Het klopt niet dat deze dodenspoorweg nu een plek is om spullen te verkopen. Laat maar. Wij hebben ons terrasje. En de zon gaat onder.

VN guesthouse. Ze hebben er zelfs toiletpapier.

Lees verder: Thailand 2011 – deel 3.