Thailand

Het verslag van onze reis door Thailand in 2011. Onze Thailand-trip 2014 vind je hier: Thailand 2014

We kozen deze keer voor de Isaan, het niet touristische noord-oosten van Thailand. Met verder een bezoek aan Bangkok en een staartje Kanchanaburi en Hua Hin er achter aan. Het verslag is een bewerkte en aangevulde versie van onze blogs tijdens deze reis. Gelet op de lengte staat op deze bladzijde deel 1. Deel 2 en 3 vind je hier: Thailand 2011 deel 2 en Thailand 2011 deel 3.

We zijn onderweg

04 juli 2011

Bieb op Schiphol

Met de taxi naar Schiphol. We waren al online ingecheckt, dus ook erg snel achter de Marechaussee en al met al erg op tijd. Schiphol heeft tegenwoordig ook een bibliotheek. Met iPads en echte boeken.  maar dat is een mooie gelegenheid om wat siteseeing te doen. In feite is dat altijd de ellende van onderweg zijn. Je bouwt overal extra tijd in en anders doet de luchtvaartmaatschappij dat wel.

We vlogen met Turkisch Airlines vanaf Amsterdam naar Bangkok met een tussenstop in Istanbul. Turkish is een plezierige maatschappij, met moderne Airbussen. Alle toestellen waren uitgerust met individuele schermpjes (AVOD). Van TA mochten we ieder 40 kilogram meenemen, maar we checkten totaal met zijn vieren 23 kilo in. De nieuwste airbus 333 naar Bangkok is prima, al is er wel wat ruimte ingeleverd. Dat wordt dan weer goedgemaakt door dat videosysteem met 300 films en de mogelijkheid

Prince Palace Hotel

om mee te kijken door in camera in de neus van het vliegtuig.

De maaltijden zijn goed, de drankvoorziening matig en de kindermaaltijden stelden ook niet veel voor. Meestal worden die aangekleed met een hoop snoep. Bij Turkish worden ze vooral uitgekleed.

Afijn met een overstap en anderhalf uur vertraging mee benje van huis tot hotel zo 24 uur onderweg. En dan viel het vliegveld van Bangkok nog mee. Er doen nogal wat spookverhalen de rondte over wachttijden voor de immigratie oplopend tot 2 uur. Wij hadden mazzel, waren er in 7 minuten doorheen, de bagage was er 10 minuten later en na het geld pinnen zaten we zo in de taxi. Onze twobedroomsuite in het Prince Palace hotel is net zo aangenaam als 2 jaar geleden.

Khao San Road

Altijd leuk om de (schoon)familie tegen te komen. Esther en Olivier zijn met hun drie kinderen voor de eerste keer in Thailand, toevallig op dezelfde tijd en niet toevallig in hetzelfde Prince Palace Hotel. Prima plekje trouwens, zitkamer met twee slaapkamers voor 2350 baht, zeg maar zo’n 55 euro. Brandschoon, uitgebreid ontbijt en twee heerlijke zwembaden. Na een jetlagdutje is het daar prima bijkomen.

We gaan met de hele bubs een hapje eten op Khao San. Khao San Road blijft apart, een plek waar de thai af en toe in de minderheid zijn en nog steeds een van de backpackercentra van de hoofdstad. En in ieder geval een plek waar de restaurants zowel redelijk Thais als westers koken.

Ik ben voor de zesde keer in Thailand, maar kan hier niet komen zonder licht weemoedig te denken aan mijn tweede bezoek hier. Een Engelse vriend werkte bij de UK airforce police en was geplaatst in Hong Kong. Voor zijn werk vloog Yogi (zijn nickname) over de hele regio en was hij niet geheel toevallig in 1989 tegelijk met mij in Bangkok. Als ik zeg dat de stad voor hem geen geheimen kende, dan is dat een understatement. Ondanks een operatie die hem ooit een halve long had gekost had Yogi de conditie van een beer. En ook zijn fysieke uiterlijk was zodanig dat we zonder problemen de meest vreemde tenten van de stad konden bezoeken. Na een nachtje stappen eindigden we op Khao San. Ik was wel aan het ontbijt toe, maar Yogi lustte nog wel een biertje. Yogi moest een paar uur later door en ik nam op het terras in het zonnetje afscheid van hem. In mijn laatste beeld zit hij met een roodverbrand hoofd vriendelijk lachend achter zijn biertje. Een half jaar later kreeg ik een brief van zijn zus dat hij onverwacht aan een hartaanval was overleden.

Enfin, als ik in Bangkok ben moet ik altijd even naar Khao San om een biertje te drinken ter nagedachtenis aan Sergeant Aidan Adams. Kindly remembered as ‘Yogi’ by his many friends.

Jetlag

Inderdaad; Golden Mount

Het tijdverschil met Nederland is ‘maar’ 5 uur, maar daar kun je wel een redelijke jetlag van oplopen. We kennen de tips, rustig aan, veel zon, geen alcohol, maar hoe je het ook wend of keert, het went niet. De ochtendstond heeft geen goud in de mond, maar voelt midden in de nacht en ’s avonds kunnen we ondanks drie uur zwemmen niet slapen.

Toch hadden we verder een rustig dagje gehad, met een bezoekje aan de golden mount en het nationaal museum. De Golden Mount is een tempel op een een kunstmatige heuvel met, inderdaad, een gouden top. Toen de heuvel in elkaar begon te zakken is hij in beton gegoten. Het is een gemakkelijke klim en ooit had je hier het mooiste uitzicht van Bangkok, maar de vele wolkenkrabbers hebben dit bergje inmiddels allang ingehaald. Ook het nationaal museum is een prima plek om bij te komen, met airco en zo. ’s Avond’s eten we opnieuw op Khao San met Jan en Ingrid en hun kinderen. Collega’s van Hans’ werk die ook in Thailand op vakantie zijn. Het wordt wel een soort reunie hier.

Taxi naar Dusit

Wie wil er geen nijlpaard voeren?

Het komt allemaal nog steeds heel langzaam op gang. Maar goed, na het late en uitgebreide ontbijt met de hele (schoon)familie de taxi in en naar het Vimanmek Mansion.

Terzijde. Wat ik totaal niet begrijp is hoe de tuktukwereld tegenwoordig in elkaar zit. Vroeger (opa vertelt) nam je een tuktuk omdat die goedkoper was dan een taxi. Logisch, een opgevoerde brommer is goedkoper dan een auto. Dat je midden in de ondoordringbare smog zat maakte voor de backpacker niets uit. Longkanker alla, maar lekker goedkoop en dus nooit in een taxi. Dit jaar vragen de Tukkers per definitie twee a drie keer wat een airco taxi op de meter kost. Tenzij we gratis willen met één shopstop. Neen, laat maar.

Vimanmek dus. Het paleis van de koning van 1901 tot 1906. Geïnspireerd door een tripje naar Europa, maar toch met een duidelijke Thaise stijl? Hij was er blijkbaar snel op uitgekeken, wat onbegrijpelijk is, want het is een heerlijk licht en ruim gebouw. Drie kwart van het gezelschap is indecent gekleed en krijgt bloezen en lappen aangereikt om schouders en knieën in te pakken. We moeten een half uurtje wachten en kletsen gezellig met de gidsen. Vervolgens gaat het in een hoog tempo en met een thaiglish sprekende gids door het gebouw. Je mist een hoop, zeker wanneer je tezelfdertijd ingehaald wordt door acht chinese toergroepen. Bewijs van de opkomende Chinese economie. Had ik al ooit verteld dat je in het chinees niet kunt fluisteren. Dat kan dus inderdaad niet. Wel heel veel serviezen, de eerste douche in Thailand En 20 Thaise typemachines gezien.

Naast het paleis is de Dusit zoo. Ooit de privetuin van de koning, maar tegenwoordig ook voor normale stervelingen en farang te bezoeken. De ouders eten tom yam en som tam in het foodcourt, de kids kip bij KFC, we doen een rondje waterfiets en mogen als hoogtepunt de nijlpaarden voeren. De taxi’s terug stoppen niet meteen, dus worden er twee aangehouden door twee zeer vriendelijke politieagenten. Goede toeristenservice is nooit weg. Daarna zwemmen en vervolgens eten op Khao San, waar de kinderen niet onverdienstelijk een biljard onveilig maken.

Feeling hot, hot, hot in Phimai

09 juli 2011

“De” tempel in Phimai

De eerste reisdag in Thailand. Van  Bangkok naar Phimai Taxi naar Mo Chit, het busstation, bus naar Korat, bus naar Phimai. Theoretisch te doen in 4,5 uur. Praktisch is ook 6,5 uur niet slecht. Het is al na zessen als we aankomen in ons hotel Phimai Inn, waar we voor 1100 baht een gigantische familiekamer betrekken. Brandschoon met een heerlijk restaurantje en een zwembad, dus wat wil je nog meer.

Op zaterdag zijn we naar de ruïnes van de tempel geweest. Overigens na enige opstartproblemen met onze lieftallige dochter. Het zwemmen was prima, het ontbijt ging, maar jetlag is echt iets waar je rekening mee moet houden, zeker in combinatie met de elke dag drie uur zwemmen die we de afgelopen dagen hebben gehad. Het pijpje was even leeg.

Maar goed, daardoor op het heetst van de dag met de songthaew naar de ruines van de tempel. En als ik zeg heet, dan bedoel ik… Heeeet! Het is zo’n 37 graden en het water spuit harder uit je lijf dan je het erin kunt gieten. Mooie, rustige plek en zo’n hinduistisch heiligdom zorgt bij mij altijd voor rust. Je kunt ook niet anders met dit weer.

Blije familieweer.

Tegenover de tempel zit een lekkere coffeebar met ijs en airco en zo. Jammer dat er een icetea over de tafel gaat, maar de meisjes achter de bar doen er niet moeilijk over. We scoren nog een icetea en zien een processie met een nieuw monnikje voorbijkomen. Iedereen zingt, danst, maakt muziek en is blij. Met uitzondering van het feestvarken.

De kersverse monnik ietsjes minder lijkt het.

We brengen nog een kort bezoekje aan het lokale museum. Maar het is vooral erg heet. Dus terug naar het hotel, beetje zwemmen, beetje relaxen in de airco, lekker  eten. Het is helemaal vakantie.

Over bijna vrouwen en bussen

Op zondagmorgen staan we op een voor onze doen ongelooflijk vroeg tijdstip op. 0700 uur dus, om op die manier na de busreis van vandaag nog wat tijd over te hebben.

Bij het ontbijt worden we bediend door een kàthoey. Kàthoey zijn meer of minder verbouwde Thaise mannen die als een soort derde sexe de middenpositie innemen tussen man en vrouw. Je schijnt zelfs op je Thaise paspoort als zodanig te kunnen worden aangemerkt. Vaak moet je twee keer kijken, maar iets te veel make-up in combinatie met zwoele stem en adamsappel zijn de signs to look for. In Bangkok hadden we er al een aantal gezien in de bediening op Khao San. Maar ook in de provincie heeft de coming out reeds plaatsgevonden. Die van ons geeft aan dat er geen brood is voor het American breakfast, dat bij de kamer hoort. OK. Geef ons dan maar wat anders, fruitsalade of zo. Neen, want dan is het geen American breakfast. Zeg ik. Kunnen die kàt

Luxe bus

hoey eigenlijk ook pms krijgen? Voordat de discussie echt ingewikkeld wordt komt er een brommer met brood aangescheurd. Goed ontbijtje trouwens. Ei, tomaat, worstje, ham, koffie, thee, jam, boter. En brood.

Na het ontbijt lopen we de 400 meter naar het busstation. Daar praten we een tijdje met een songthaewchauffeur die ons wel voor 900 baht naar Korat wil brengen. Dat hoeft niet (wij betalen in de bus maar 135 baht), maar vervolgens vertelt hij gezellig over de tijd dat hij in Kuweit en Quatar in de olieindustrie werkte. Totdat een ongeluk er een einde aan maakte. Maar hij krijgt pensioen, dat hij plezierig aanvult met songthaew rijden.

O ja. Busetiquette. In Thailand heb je enorme bussttions met allemaal loketten en gecomputeriseerde reserveringssystemen waar menig luchtvaartmaatschappij nog een voorbeeld aan kan nemen. Je boekt een reis en krijgt keurig een kaartje met plaatsnummer erop.

Maar voor het oude derde wereldgevoel zijn er ook nog genoeg plaatsen waar je vooral brede schouders en sterke ellebogen nodig hebt om een plekje te veroveren. De vriendelijke, beleefde en beschaafde Thai laten zich dan niet altijd van hun beste kant zien. Al haalt het het niet bij India. Met zijn vieren vraagt dat enige coordinatie en vooral veel overleg. De bus komt eerder dan verwacht en dus stort pa zich met 40 thai in het gewoel. Twee rugzakken is een voordeel en ik ben als eerste boven om de laatste 4 stoelen te claimen. Die vrijhouden is weer wat lastiger, maar ik raak er niet meer dan een kwijt aan een zwangere Thaise. De rest van de familie moet zich vervolgens door de menigte frotten en snapt niet meteen dat het principe van de stoelendans is om toch vooral snel te gaan zitten. Na nog wat gemuts over wie naast wie mag zitten, zitten we even later met zijn vieren toch op drie zitplaatsen. Toch prettig voor de vijf kwartier naar Korat.

Daar staat de bus naar Nang Rong al klaar, ook niet gereserveerde plekken, maar we zijn vroeg genoeg voor 4 echte plekken. Na twee uur zijn we in Nang Rong. In het gloednieuwe Phanom Rung Puri hotel; tijd om te relaxen in het zwembad. Singha. Chipjes.

Angkor Wat in het klein

Muang Tam

Het Phanom Rung Puri is een gloednieuw en heerlijk hotel, met een klein maar fraai zwembadje. Het ontbijt is een buffet, terwijl er toch weing gasten zijn. Rijst, kip, groentjes, kippenboutjes, maar ook gebakken eieren die al geruime tijd koud hebben liggen worden. Helemaal niet vreemd in Azië. Wij hebben daar een truc voor; we bestellen gewoon een omelet. De vervolgens keurig wordt bereid met ui en groentes. Wat Frank wel en Marit minder lust. De tweede bestellen we plain en dus krijgen we er een waar de groente duidelijk uitgeplukt is. Maar wel warm. En lekker.

Maar we zijn hier natuurlijk voor de tempel met de gelijkluidende naam. Via mr Kritsada van de Honey Inn hebben we een pickup geregeld die ons de hele dag voor 1100 baht rondrijdt.

Soep!

Phanom Rung was een van de tempels de net as Phimai tussenstations waren op weg naar Angkor Wat. Daar kan niks tegenop, maar de tussenstations mogen er ook zijn. Het schiet lekker op met chauffeur Fai, dus we zijn met een koeien- en rijstplantfotoopportunity snel bij Mueng Tam. Die tempel ligt net iets voorbij Phanom Rung, is iets kleiner maar die mag er ook zijn. Omdat we daar eerst naar toe gaan zijn we helemaal alleen in een zalige rust.

Heerlijk. Na een uur of anderhalf gaan we door naar Phanom Rung. Maar eerst een soepje. De kids zijn inmiddels al weer zo vertrouwd dat ze ook meedoen. ‘Mai phet’ (niet heet dus), maar wel lekker. Hun soep kan echter niet tegen de geweldige Tom Yam van Mirjam op.

Phanom Rung ligt op de rand van de krater van een uitgedoofde vulkaan zo’n 200 meter boven het maaiveld. Een brug en een trap leiden je naar de gerestaureerde 800 jaar oude tempel, met nog veel resterend en leuk beeldhouwwerk.

Phanom Rung

We gaan nog wat shoppen op de lokale markt. Het is er opmerkelijk schoon en fris, al is niet de hele reisfamilie even enthousiast over de levende en net dode have die wordt verkocht. We eten wel lekker ananas eten en terug naar het hotel, waar de kids de meest originele handdoekorigami ooit aantreffen.

Een handdoekhond. Hoe verzin je het.

Songthaew naar Sisarin

12 juli 2011

“twee banken”

Lekker rustig ontbijten en dan met de hoteltaxi naar het busstation van Nang Rong. Dat gaat het allemaal heel soepeltjes, zodat we om een uur of tien in de bus naar Surin zitten. Die doet er twee uurtjes over, dus voor half een zijn we ingecheckt in ons volgende hotel; het naast het busstation gelegen Surin Majestic. Inderdaad, in Surin. Mooi schoon hotel weer. Had ik al verteld dat al die hotels schoon zijn? En de rest van Thailand eigenlijk ook? Het wordt allemaal goed bijgehouden en ziet er een stuk frisser uit dan andere landen in de regio. Dat geldt zeker ook voor de markten vergeleken bijvoorbeeld met Maleisië waar we vorig jaar waren. Om over China en India maar te zwijgen.

We lunchen bij Farang Connection, een restaurant gedreven door een Engelsman en zijn Thaise vrouw. Er zijn meer van dat soort restaurants hier, in dezelfde straat zijn er nog drie. Dat geldt overigens ook voor die Thais – westerse stellen, waarvan je er hier best veel ziet. De Isaan is het arme en dus goedkope deel van Thailand, reden waarom je hier relatief veel westerse pensionado’s ziet. De combinatie is altijd man/ouder/dikker/lelijker en vrouw/jonger/slanker/knapper. Misschien zijn er andere combi’s, maar ik ben ze nog niet tegen gekomen. De Thai noemen ze ‘Nana couples’ naar de naam van het grootste bordelencomplex van Bangkok (en de wereld zegt men). Het kost moeite om alleen te observeren en niet te oordelen.

Zilversmid

Het eten is overigens prima bij Farang connection. Wiener Schnitzel, Tom Yam en stokbroodje ham/kaas. En verse erwtjes, daar kan Hak niet tegenop. Tijd zat, dus we gaan een craftsvillage doen. Sinarin in dit geval. Altijd even oppassen als de lonely planet die erin zet, vaak vallen ze tegen. Maar als je niks verwacht, valt het altijd mee. Het zou 1,5 uur met de songthaew zijn, maar ook dat valt mee, in dik 35 minuten zijn we er. Voor de niet ingewijden; songthaew betekent letterlijk twee banken en dat is een adequate beschrijving van het vervoermiddel. Een pickup truck, met in de bak een afdakje en twee banken langs de zijkant. Het zal mijn collega’s geen moeite kosten hier een drie- of viertonner in te herkennen voor de invoering van de walibi’s.

Pleeeease

Sinarin heeft wat wevende vrouwen, een aantal zilverwinkeltjes en wat zilversmeden. Goed voor een uurtje rondkijken en vooral het werk van de zilversmeden is interessant.

Voor de terugreis zetten de dames een charmeoffensief in en binnen drie minuten hebben we een lift van een vriendelijke politieagent die ons keurig voor de ingang van het hotel afzet. We gaan lekker zwemmen in een moessonbui in het giga hotel zwembad en mamma gaat lopen op de loopband van het fitnesscentrum.

Chang

13 juli 2011

Kleine grote vriend

Surin staat in de Isaan bekend als de olifantenstad. Het jaarlijkse olifantenfestival in september trekt tienduizenden bezoekers. En drieduizend olifanten die beschilderd en opgetuigd door de straten trekken. Maar goed het is nu juli en dus zijn de olifanten gewoon aan het werk op het land of her en der aan het bijverdienen. Bijvoorbeeld bij de optocht ter gelegenheid van Buddha’s geboortedag, maar die was pas ’s avonds.

’s Morgens gingen we naar het regionale olifantenhoofdkwartier in Ban Tha Klang. Daar is het Elephant Study Center gevestigd, maar het is toch meer een olifantenshow. Hoewel knuffelen met een olifant de tweede plaats inneemt na dolfijnenzwemmen, hebben we toch gemengde gevoelens bij het circus dat werd opgevoerd. Dansende olifanten, pijltjesgooiende olifanten, schilderende, voetballende, hulahoopende… Nou ja, dat werk.

We hebben betere herinneringen aan het Elephant Nature Park bij Chiang Mai waar we twee jaar geleden waren. ENP is een opvangcentrum voor getraumatiseerde straatolifanten die opgevangen worden in een ruime valei. Ook een sterk commerciële onderneming, maar een stuk vriendelijker. De olifanten lopen daar gewoon los, hoeven geen kunstjes te doen en het programma is vooral gericht op voorlichting. ENP – ESC 4 – 0 wat ons betreft. En we kwamen nog een leuker kamp tegen, maar daarover later.

Supervip naar Ubon Ratchatani

wasbloemen maken

Ontbijtje en lekker op tijd naar het busstation. De eerstvolgende bus gaat pas een uur later. Tsja, dat doen ze. En omdat deze bus uit Phuket moet komen (jawel) komt hij een half uurtje later. De kids dragen hun ziel in lijdzaamheid. En de ouders ook trouwens. Het is wel een afgrijselijk luxe vipbus met individuele videoschermen, wifi en massagestoelen. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.

2,5 uur later zijn we in Ubon Ratchatani. Als we in de songthaew naar het hotel zitten begint het afgrijselijk te regenen. De 40 meter van de auto naar het hotel rennen we, maar we zijn toch zeiknat. Zo’n moessonbui, daar kan zomerregen in Nederland niet tegen op. We zitten (gelukkig nog net) in het Phadaeng Mansion. Gelukkig nog omdat dit weekend het Wax Candle festival plaatsvindt in Ubon en dit feest is zo populair dat alle hotels boordevol zitten. Via internet was niks meer te boeken, maar een rondje bellen leverde nette kamers op in het Mansion. De klasse van dit hotel moet komen van de kopiën van klassieke schilderijen in de gangen en de kamers. Wij zitten in de Dali kamer. De ontvangst is hartelijk, met gratis koffie, warme chocola en banaantjes. De pris is 500 baht per kamer op donderdag, de volgende twee nachten betalen we het dubbele vanwege het festival. Nette tent weer.

Het waxfestival is een redelijk uit de hand gelopen hobby. Ooit had Ubon een rakettenfestival. Daarbij vielen echter zoveel gewonden en af en te zelfs doden, dat de toenmalige gouverneur het festival verbood. Als alternatief bedacht hij een kaarsenfestival. Die kaarsen werden steeds groter, steeds meer versierd, groeiden uit tot complete wagens en zijn als kaars nauwelijks meer herkenbaar. Het feest van een dag is uitgebouwd tot een volle maand, met als hoogtepunt de Big Parade op zatermorgen a.s..

Wasbloemenboom

We gaan de stad in waar al een feestelijke sfeer hangt, met een kermis, jaarmarkt en oude ambachtenmarkt. De kinderen gooien pijltjes en ballen op de Kermis en racen op computers in de megastand van Toyota. Daarna naar de oude ambachten, waar ze helpen om van was bloemen te maken, die zullen worden meegedragen in de optocht. Ze dopen de pit van een vrucht in bijenwas en koelen die daarna snel af in een bak water. Vervolgens worden de bloemen op bamboe boompjes geprikt. Ze hebben er lol in en maken een fors aantal bloemen. Dat kan ook, want het regent weer een beetje heel erg hard. We zien ook de eerste wagen bij de tempel in het stadspark. Voor mijn Valkenswaardse vrienden; het heeft inderdaad een hoog bloemencorsogehalte.

Is die moesson niet vreselijk vervelend, word ons regelmatig gevraagd. Nee hoor, zeggen we dan altijd. Het duurt hoogstens een uurtje en dan schijnt de zon weer. Nou ja, in Chiang Rai regende het ooit drie dagen achter elkaar en in India heeft Hans ooit in een midden in een tyfoon gezeten, maar normaal is maximaal een uurtje. Meestal dus. Maar hier dus niet. Ik scoor drie parapluus en daarna gaan we eten op de nightmarket. Fusion zeg maar. De ouders met Tom Yam, Pad Thai, Murtabak en Leo. Het fusiondeel wordt verzorgd door 7/11, waar de kids een hamburger en een Walls ijsje scoren. Walls = Ola = Unilever, dus indirect steunen we ook de Europese economie.

Aan de slag op het Kaarsenfestival
15 juli 2011

Na de inleidende oefeningen van gisteren konden we vandaag echt aan de slag. Eerst een uitgebreid ontbijt (bleuberry pancakes with banana zonder bleuberries and banana’s, want die lustten ze niet) in Pepper restaurant. Pepper wordt gedreven door John, een Australier getrouwd met… jawel. Gezellige vent, die een praatje kwam maken en allerlei tips voor de stad had. Daarna naar wat Wats. De eerste stelde niet veel voor, maar de tweede was raak. In wat Pra Manahan werd volop de laatste hand gelegd aan drie grote Wax Candle wagens en talloze kleine Waswerkjes. Echt een community gebeuren, waarbij iedereen helpt om de met stempels gemaakte vormpjes uit te snijden. Die worden vervolgens op de wagens en kaarsen geplakt. Een precisiewerkje waar driekwart van de reisfamilie zich vol overgave op stortte. Uiteraard zaten ze daarmee meteen in het middelpunt van talloze fotograferende Thai en de lokale fotograferende en filmende pers.

Precisiewerk

Ook de tempel draaide op topsnelheid. De religieuze achtergrond van het feest trekt veel volk naar de tempel, dat fors komt offeren. In de grote hal schuifelde een lange rij offeraars op de knieen naar voren waar monnikken overuren draaiden om alle goede gaven te verwerken. En deels te recycleren, want ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de geschenkpakketjes die voor de tempel verkocht werden meerdere retourreizen maakten. Nou ja, hoeveel emmers met een stuk zeep, tube tandpasta, oranje jurk en fles slaolie kan een gemiddeld klooster aan? Midden in de centrale hal van de wat wordt een maaltijd geserveerd en ik ontkom er niet aan om mee te eten. Dan merk je pas hoe spicy de Isaan keuken echt is.

We pikken nog een tempel mee en houden een korte siesta. Da’s een eufemisme voor Nintendo DS’n. Daarna terug naar het park, omdat daar de wagens beginnen aan te komen. Dat gaat gepaard met veel geroep, speciale bamboestokdragers om de electriciteitsleidingen weg te houden en een muziek en dansgroep om herrie te maken. Het zal de geesten wel op een afstand houden. In het park wordt alles voorbereid voor de aankomst van de kaars van de koning. De lokale strijdkrachten zijn opgetrommeld samen met 1500 muzikanten. De kaars van de koning is de prijs voor de mooiste wagen en die wordt morgen uitgereikt. Nadat alle wagens zijn gearriveerd worden ze mooi uitgelicht en begint het flaneren en foto’s maken door duizenden Thai. En negen buitenlandse toeristen, waarvan wij ongeveer de helft zijjn dus. De vrijwillige toeristenpolitie (waaronder twee Nederlanders) is met meer man. Het is groot feest en dan moet de optocht morgen nog beginnen.

Ga door naar het vervolg: Thailand 2011 deel 2.