Reizen duurt lang, lang, lang…
Is Hans alleen op vakantie? Nou ja, een beetje.
Stiekem ben je toch weer een hele tijd onderweg. Dinsdagmiddag naar Schiphol. Inchecken. Wachten. 1615 uur vertrek met Qatar Airways. Prima vlucht en goede verzorging. Overstap op Doha. 0215 de volgende dag vertrek naar Bangkok. Aankomst 1219 in Bangkok waar het vijf uur later is. 1430 doorvliegen naar Koh Samui met Bangkok Airlines, de boutique airline. Boetiek klinkt nogal, maar waar andere maatschappijen downgraden, is Bangkok Airlines al jaren de favoriete regionale maatschappij, omdat ze vooral upgraden. Lounges voor iedereen en ook op een vlucht van nog geen drie kwartier voor iedereen een maaltijd inbegrepen. Wachten op de bagage, wachten op het busje. Nou ja, jullie kennen het wel, met Bert en Ernie heb ik het lied “wachten duurt lang” weer een aantal malen zachtjes voor me uit gezongen.
Ik slaap een nachtje op Koh Samui in het Coco Palm Beach Resort, met als voornaamste reden dat het 20 meter van de Lomprayah pier ligt vanwaar de volgende ochtend de boot naar Koh Tao vertrekt. Ik laat anderhalf uur Thais de knopen uit mijn lijf masseren, waarbij de masseuse erg moet lachen om mijn gekerm, terwijl ze toch maar een ‘medium’ behandeling doet. Daarna een hapje eten bij een restaurant, waarvan de Duitse eigenaar in Breda op de NHTV gestudeerd heeft en dus vrolijk Nederlands babbelt “geleerd bij mijn bijbaan bij Coolcat” en vervolgens slapen. En wat wakker liggen van de jetlag.
Na een prima ontbijtje met oa mijn favoriete papayais het twee keer vallen naar de boot, die erg leeg is. Het is nog duidelijk voorseizoen. Om 1000 uur ben ik op Koh Tao, meld me bij de duikschool, check in in mijn hotel en start de opleiding. Maar daarover morgen allemaal meer.
Dive right in, the water is fine
DUIKEN! Want daar kwam ik tenslotte voor. Maar waarom dan juist op Koh Tao. Dat komt vooral door de duikschool waar il de cursus volg. Dit schreef ik er in 2014 over:
We duiken bij Impian Divers een duikschool opgericht en al veertien jaar geleid door de Nederlandse ex-landmachtmilitair Robert Rhemrev. Het is een uiterst professioneel gerunde club met goed en nieuw materiaal, maar met een gezellige familieatmosfeer. We werden prima opgevangen en ontspannen weer op duikniveau gebracht. Onze diveguide Sophie was enthousiast en professioneel en we kunnen Impian van harte aanbevelen voor cursussen en fundives. inderdaad, reclame, maar van harte verdiend.
Dat beviel zo goed, dat we het jaar erna weer naar Koh Tao gingen en alle ervaringen bij elkaar deden Hans besluiten om juist hier de Divemaster-opleiding te gaan doen. Duikmeesters hebben drie taken: logistiek, supervisie (en gidsen) van gebrevetteerde duikers en assisteren van duikinstructeurs bij het geven van duikopleidingen. Met die laatste taak ben ik begonnen, maar ik krijg ook theorie, heb er al een paar deeltentamens opzitten en ik heb inmiddels mijn eerste 8 duiken er op zitten. De omstandigheden zijn er ideaal voor: temperatuur is 29 graden en het water is 31 graden Celsius. Dive right in!
We begonnen met één en toen waren het er opeens heel veel
Anders dan andere jaren gaat er niet (bijna) elke dag een update komen. Inmiddels ben ik gestart met de Dive-master opleiding en dat is een mooie, maar intensieve mix van theorie en praktijk. Ik heb de eerste klassikale lessen er al opzitten (nou ja, klas n=1) en vandaag gedoken en meteen geassisteerd bij een open water duikopleiding. Maar daar vertel ik later meer over. Ik wil vandaag jullie zeker niet Nadapa onthouden, het hotel waar ik ingecheckt ben voor de komende dik vier weken.
Keurige, zij het enigszins PAARSE kamer met alles er op en er aan inclusief Klimt aan de muur. Vriendelijke manager Toe (Two), die haar uiterste best doet om het de weinige gasten naar de zin te maken (het is nog voorseizoen). Maar wat het hotel echt bijzonder maakt zijn de tientallen (honderden?) gipsen beelden in de tuin, die er voor zorgen dat je heel veel te bekijken hebt. Een kleine selectie:
Maar er is nog ruimte voor uitbreiding. Zo mis ik nog de bekende Poolse tuinkabouters met zijn broek naar beneden. Nou ja, missen? Missen is een emotie…
Druk, nou nee.
Er wordt deze week niet zo gek veel geblogd, dus ik zal het wel druk hebben. Ja en nee, enerzijds druk bezig met duiken, les, toetsen voor de opleiding divemaster, anderzijds is het rete ontspannend om op een zeer relaxed tropisch eiland te zitten. De duikschool heeft een veranda op de hoofdstraat van Mae Haad (‘centrum’ en aankomstplaats van de ferries) en daar is het ook fijn hangen na het duiken.
Kortom de totale ontspanning heeft toegeslagen. En dat was nou net ook het doel. Meer volgt!
Foto’s!
Jullie hebben al door dat het blog wat anders is dan andere jaren. De vakantie is nu eenmaal anders. Iedere dag duiken, tussendoor studeren, maar gelukkig ook de kans om wat foto’s te maken. Hierbij een paar.
Geplaatst in Uncategorized | Een reactie plaatsen | Bewerken
Veteranendag in Thailand
Ook in Thailand vierden we vandaag Veteranendag. Sergeant1 bd Robert Rhemrev, eigenaar van Impian Divers had een heerlijke taart geregeld en iedereen droeg de Witte Anjer uit respect voor onze veteranen.
Divemaster
Met instructeur John van Impian Dutch Dive Center, Koh Tao
BLUF (Bottom Line Up Front): Ik ben geslaagd voor mijn examen Divemaster. Afgelopen zaterdag heb ik de laatste openstaande punten van de opleiding afgewerkt. Met name de 100 meter duwen van een vermoeide duiker viel tegen (al had ik toch 4 van de 5 te halen punten). Daarna werkten we het skill-circuit af; het demonstreren van 25 duikvaardigheden. De 800 meter snorkelen/flipperen vielen onverwacht mee. Het oefenen in zwembad de Veur wierp toch zijn vruchten af. De twee laatste proeven betroffen “Search and Recovery” (terugvinden en bergen van verloren uitrusting) en het redden van een bewusteloze duiker onder water. Die laatste vaardigheid had ik vorig jaar uitgebreid geoefend in de Rescue Diver cursus en zat er nog best goed in, al blijft het voorttrekken van een bewusteloze duiker, terwijl je hem elke vijf tellen moet beademen, onder het gelijktijdig verwijderen van zijn en je eigen uitrusting toch een bijzondere vorm van multi-tasking. Licht vermoeid en met wat spierpijn in de beentjes toch alles mooi afgerond. Wie wil weten wat je verder moet kennen en kunnen, vindt HIER een compleet overzicht.
Omdat ik de theorietoets al eerder gemaakt had, ben ik nu helemaal klaar met de opleiding en dus geslaagd als Divemaster. Tijd voor een Singha! Het bleef nog lang onrustig op Koh Tao.
Buddha Dag
Geplaatst op 18 juli 2019 door Reisfamilie
Op 17 juli was het Buddha dag. Voor de westerlingen een dag dat er geen alcohol verkocht wordt, maar voor de Thai een van de vier hindoeïstisch / boeddhistische feestdagen van het jaar. Nou zijn de Thai gemiddeld niet overdreven religieus, meer zoals de gemiddelde Nederlander die alleen bij hoogtijdagen in de kerk komt, maar die dagen worden wel gevierd. Er zijn er vier per jaar.
Op 16 en 17 juli worden Asarnha Bucha Day and Khao Phansa gevierd. Asarnha is de dag dat Buddha voor het eerst preekte, Khao Pansa de start van de drie maanden durende retraite van de monniken; ze komen in principe dan hun tempel niet uit. Handig, want dat alt precies in de regentijd.
Op Koh Tao werd Buddha Dag gevierd met een kleurrijke processie. Niet bijzonder groots, maar wel gezellig en inclusief, de Kathoey (lady boys) dansen vrolijk mee. Dat dagje zonder bier kan overigens ook geen kwaad.
Whale Shark
Niks aan toe te voegen, zo’n beest dat op 10 meter afstand voorbij zwemt is geweldig!
Maar als ze er niet is
… weet een man pas wat hij mist. Maar ze zijn er! Na een vliegreis van zo’n 18 uur met twee overstappen arriveerden Mirjam en Marit op Koh Samui. Na een nachtje in het Baan Bophut Beach Hotel namen we de ferry naar Ko Tao waar we inmiddels helemaal geïnstalleerd zijn in ons appartementje in het Field D House.
Het is fijn om weer bij elkaar te zijn.
Koh Tao’s zeer onvolledige restaurantgids
Wat eet je zoal op het schildpaddeneiland? Best wel veel eigenlijk. Van duiken krijg je trek, want je verliest zo’n 5 tot 600 calorieën per uur. Dat komt niet zozeer door de beweging die je maakt, maar wel door de temperatuur van het water, waardoor je lijf extra hard moet werken om op temperatuur te blijven. En een divemaster moet sowieso hard werken en dus goed eten
Zest
Onze absolute topfavoriet voor westers eten. Heerlijke broodjes, salades en frietjes en uitgebreide ontbijtjes. Het personeel werkt er al jaren en is vrolijk en gastvrij. Open vanaf zes uur ’s ochtends tot vijf uur ’s middags.
Koh Tao Chicken Rice
Eenvoudig Thais restaurant met (inderdaad) Chicken. Rice, maar ook lekkere groene curry. Daarnaast hebben ze goede fruitshakes.
Long House
Thais restaurant waar ook veel locals eten, altijd een goed teken. Zo’n beetje alles wat ze aan eten in Thailand hebben staat ook hier op het menu. Ze houden goed rekening met de westerse smaak, maar kunnen ook gewoon Thais heet koken. Beste Som Tam (groene papayasalade) van het eiland.
Yang
Grote tent met een licht smoelzelig karakter, maar met prima eten, heel grote porties en lage prijzen. De kaart heeft naast Thais ook westerse gerechten, dus als je met een tiener eet, die het niet zo op Thais heeft is dit een prima plek. De kipburgers zijn gigantisch, maar ook de andere porties zijn heel groot. Je mag zelf je drank uit de koelkast halen.
Bro and Sis Place
Naast een poolbiljart een kaart met westers en Thais eten. Aan de haven, dus met een verkoelend zeewindje.
Infinity
Het Infinity restaurant maakt deel uit van het gelijknamige guesthouse en een massagesalon. Supersnelle service en vriendelijk personeel. De Pad Thai is hier erg Goes.
Reef Sports Bar
Een echte met grote schermen aan de muur met internationale sport wedstrijden. Aparte hamburgers en goede frietjes.
Breeze Koh Tao
Iets prijziger westers restaurant onder het Ananda hotel. Goed steak en tapas-achtingen schotels. Porties niet overdreven groot, wel lekker Tiger bier van de tap.
Cappuccino
Bakkerij met lekkere croissants en goede koffie. De yoghurt met fruit en muesli is ook goed, met honing.
Uitloggen (door Mirjam)
Na anderhalve week van huis en tien duiken, bevind ik (Mir) me ook boven water in een soort zweeftoestand. De deining van de boot zit in mijn benen, het duiken maakt rozig. Sluit ik mijn ogen dan voelt het of ik op een wolkje slaap.
Wat een contrast met de periode hiervoor. Er zullen weinig lezers zijn die het niet herkennen. Zo’n periode waarin je je voortdurend zorgen maakt om mensen die je het aller-allerliefst zijn. Wat niks uithaalt – je moet je niet drukmaken over dingen die je niet kunt veranderen – maar je doet het. Tot je uiteindelijk zó moe bent dat je juist niet meer kunt slapen en zo gestresst bent dat je letterlijk vastzit. Geen fysio die je nog uit de knoop krijgt.
Gisteren vroeg Hans na het duiken of we kwamen ‘uitloggen’: de laatste duiken in je logboek schrijven (site, diepte, duur en wat er zoal te zien was) en daarna even lunchen en opfrissen. Klaar voor het volgende avontuur.
‘Uitloggen’ dacht ik.
Vanaf de dag dat we op Ko Tao aankwamen, hebben we bijna elke dag gedoken. Marit heeft inmiddels twaalf duiken bijgeschreven en ik heb vanmorgen uitgeslapen, dus ik heb er maar tien (over Hans’ statistieken heb ik het niet eens, maar die was natuurlijk veel eerder begonnen). Ondanks mijn slaaptekort, onze jetlag en het tijdverschil stonden we al snel om 6.00 uur op om met de ochtendboot mee te kunnen. Heerlijk.
Elke duik is anders. Je ziet andere dingen en je leert af en toe iets bij, juist als er iets anders gaat dan verwacht. Schiet er n slang los? Klik je hem weer vast. Lekt je manometer? Draai je aan het ringetje of je flippert gewoon verder met die paar kleine belletjes. Daar loopt je fles echt niet van leeg. Als je fles losraakt, is het wel prettig als je buddy of Divemaster Hans ‘m weer vastzet. Er zit wel n extra riempje aan zo’n fles en hij zit met de ‘regulator’ ook aan je vest vast, dus je bent je fles echt niet helemaal kwijt of zo, maar het zit ineens zo raar flodderig allemaal. Al met al wordt het steeds vertrouwder onder water. Ook goed voor de ontspanning.
Zo goed dat uitslapen ineens geen uitdaging meer is. Dus dat heb ik vandaag maar eens gedaan. Vandaag voor mij geen gestippelde roggen of triggervissen, maar wel garnalen…… gedroogd.
Waarom ga je niet duiken zei ze.
De. vaste volgers van de Reisfamilie moeten wel teleurgesteld zijn. Dit jaar geen dagelijkse verhaaltjes, maar af en tor een korte post en ook erg weinig foto’s. Het viel me zelf ook op en ik vroeg me af hoe het komt. Ik denk dat ik de reden weet.
Op 24 mei 2019 heb ik afscheid benomen van het Ministerie van Defensie en de Koninklijke Landmacht en per 1 juni ben ik officieel met functioneel leeftijdsontslag, zeg maar vervroegd pensioen. Na 40 jaar werken voor de baas is dat een hele gebeurtenis en het overschakelen naar de nieuwe situatie is natuurlijk ook apart. Er zijn collega’s die meteen weer aan de slag gaan in een burgerbaan, maar dat leek me geen goed plan. Overigens met veel anderen. Er zijn collega’s die om de geest te verzetten een lange wandeling of fietstocht gaan maken, bijvoorbeeld naar Santiago de Compostella of Rome. Nou hou ik niet van lang wandelen, maar fietsen vind ik best leuk. Mirjam beaamde dat voor 60 kilometer op een zaterdag, maar niet vier weken achter elkaar. Heeft ze gelijk in, zoals meestal. “Waarom ga je niet duiken?”, zei ze.
Nou had ik een vage afspraak met Robert Rhemrev om na mijn FLO de divemaster opleiding te gaan doen. Robert woont al 18 jaar op Ko Tao in Thailand en is eigenaar van Impian Divers, de enige Nederlandse duikschool op het eiland. Zeker niet de enige duikschool overigens. Het eiland van 4 bij 6 kilometer telt er een stuk of 71. Kort na de Kerst hadden we er contact over en de afspraak was snel gemaakt, ik kon terecht. Nou duurt een DM opleiding 3 tot 6 weken, dus het werd enig passen en meten om het rond de schoolvakantie van Marit te plannen. Frank wilde niet meer mee, is met een vriendje naar België op vakantie geweest en past nu op het fort. Uiteindelijk kwamen we er op uit dat ik een maand alleen naar Ko Tao zou gaan, dat Mirjam en Marit zouden volgen voor nog twee weken op het eiland en dat we daarna nog twee weken naar Tioman Island in Maleisië zouden gaan. Een complete duikvakantie zeg maar.
Duikvakantie? Hard werken beter gezegd en als divemaster trainee draai je vrolijk mee in de duikschool. Impian heeft twee boottrips per dag, met elk twee duiken. Als je de ochtendboot hebt, moet je rond. Half zeven in de duikschool zijn. Die boot is om 1100 uur terug, waarna de uitrusting voor de middagboot moet worden ingepakt. Diepe vertrekt om een uur of 12 en is tussen 1700 en 1800 uur weer terug in de haven. Vervolgens moet alle uitrusting worden gewassen en worden de tassen voor de volgende dag ingepakt. Zeg maar 12 tot 13 uur per dag en dat zeven dagen per week. Natuurlijk was er best tijd geweest om eens een blog te schrijven, maar ik denk dat ik er gewoon minder zin in had. Voor het werk moest ik altijd een hoop schrijven dus nu gewoon even niet.
De eerste twee weken was ik vooral met mijn opleiding bezig. Theorie, skills, zwemtesten en assisteren bij opleidingen. John was mijn instructeur, maar ik draaide ook mee met de andere instructeurs en divemasters. Leuk was dat Peter, een van mijn beste vrienden ook nog een dikke week langs kwam om te duiken. Op 5 juli mocht ik mijn laatste opdrachten doen en kunstjes laten zien en was ik geslaagd voor de divemaster opleidng.
Daarna was het meewerken in de school. Tot 10 juli was het relatief rustig, daarna barstte het hoogseizoen los. Was ik verdorie weer hard aan het werk, met misschien wel nog meer uren, maar wel heel anders als in mijn vorige baan. Zo wordt er bij Impian veeeeeeeeeeel minder vergaderd dan bij Defensie om maar eens een markant verschil te noemen.
De overeenkomsten zijn er gelukkig ook. Naast hard werken: kameraadschap, collegialiteit, gezelligheid, veel lachen en hard ontspannen. De reset is goed geslaagd denk ik, ik ben benieuwd hoe ik die bestendigd krijg als ik straks weer terug ben in Nederland. Dankjewel Robert, Johan, Iris, Mark, Wout, Sander, Roy, Laurens, Levie, Jan en Jef voor een geweldige tijd op Koh Tao.
Fotoblog; onderwater in de Zuid Chinese zee
We zijn inmiddels weg op Ko Tao; via Koh Samui en Singapore naar Tioman Island in Maleisië.
Drakeneiland
Tioman staat ook bekend als het drakeneiland. Da Puteri Naga was een draak die, pas getrouwd, met haar man op huwelijksreis was. Ze zwommen net lekker in de Zuid-Chinese zee, toen ze bedacht dat ze haar huwelijkssjaal vergeten was. ‘Wacht ff hier op me’, zei ze tegen haar echtgenoot, ‘dan haal ik ‘m even’. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen ze terugkwam, zag ze haar man niet meer. Ze bleef eeuwen rondzwemmen, terwijl ze op hem wachtte. En langzaam versteende ze tot wat nu Pulau Tioman is.
De locals hebben nog een andere mythe: volgens hen is het eiland het versteende lichaam van de machtige draak Sri Gumom. Ook in het water gevallen en versteend. Nou ja, in ieder geval een draak.
Tioman werd al duizenden jaren gebruikt door vissers om vers water en hout te halen. Vanaf de 11e eeuw werd het eiland ook bewoond en werd het eiland gebruikt door Chinezen en Arabieren als tussenpunt tussen China en Maleisië. Daar ging wel eens wat bij mis en op het strand tref je af en toe nog scherven van Chinees porselein aan. In de tweede Wereldoorlog werd Tioman gebruikt door de Engelse en Japanse Marine. Daarnaast groeiden er betelnoten en sandelhout, beiden zeer gewild bij de handelaren.
Prince of Wales
In de wateren rond Tioman liggen de wrakken van de slagschepen Prince of Wales en Repulse. Beide schepen waren in 1941 naar Singapore gestuurd om Maleisië te beschermen tegen Japanse agressie. Het was een actie die te laat kwam en zeker te weinig impact had. De Engelsen concentreerden zich vooral op de strijd in Europa en voor de verdediging van de koloniën in Azië was nog mankracht, nog materieel ter beschikking. Beide slagschepen werden op 10 december 1941 tot zinken gebracht.
De Japanners richtten een waarnemingspost op op het eiland en begonnen enthousiast aan het aanleggen van een vliegveld en wegen over het eiland. De oost-west weg kwam af (en wordt nog steeds gebruikt), het vliegveld niet.
Na de Tweede Wereldoorlog werd het eiland een tijdje vergeten tot het ontdekt werd door de filmindustrie. De musical South Pacific, waarin het paradijselijke eiland Bali Hai figureert werd in 1958 opgenomen op Tioman. In de jaren 70 kwam Tioman vervolgens op de lijst van de tien mooiste eilanden ter wereld van het tijdschrift Time. Dat was al voldoende om het toerisme te stimuleren, maar de Maleise regering hielp een handje mee door het eiland taxfree te maken. Dat alles zou kunnen leiden tot overontwikkeling, maar gelukkig valt het mee. Zo mogen gebouwen maximaal drie verdiepingen hebben en moet er een goed afvalplan zijn. En daar zijn ze streng op. Zo staat er een resort in Salang al jaren leeg, omdat er niets geregeld was voor het afvalwater. De apen hebben er nu lol van. Het dorp waar wij zitten (Kampung Air Batang of ABC) is rustig, er loopt een betonpad doorheen van dik een meter breed waar auto’s niet eens op passen en het enige transport dat beschikbaar is zijn brommers met zijspan. ’s Avonds zie je de sterrenhemel en is het stil (nou ja, meestal, af en toe iets te veel muziek in de bar van ons hotel). Ontspannen dus
Sorry
Excuses voor het wat beperkte verslag. Maar na 40 jaar veel schrijven bij Defensie, merkte ik dat ik deze vakantie met wat andere dingen bezig was. Hard werken als divemaster, maar ook het beoefenen van de kunst van het loslaten. Da’s gelukt. Met dus wel een wat beperkt verslag.
Reisfamilie 