Een vader – zoon trip van Frank en Hans. Eén jaar later wilde Marit ook: USA 2016.
I like to be in ….
De reisfamilie is weer onderweg. Maar euh; maar de helft van de reisfamilie. Om geruchten maar meteen de kop in te drukken; Hans en Mirjam zijn nog steeds erg gelukkig met elkaar en met de kids. Frank wilde al jaren eens naar Amerika. Toen hij erg klein was vanwege de Pasta en de Pizza, de Garfield connectie zeg maar, en tegenwoordig ook uit meer dan culinaire belangstelling. Hij was trouwens ook 5000 dagen oud geworden vorig jaar, maar hoe dan ook, het was tijd voor een vader-zoon roadtrip.
Die trip begon trouwens om vijf uur ‘s morgens met opstaan en een autoritje naar Schiphol. Na roerend afscheid van Marit en Mirjam, duurde de bagagedrop bij Lufthansa erg lang. Toch bleef er voldoende rijd over voor een ontbijtje (Frank) en een kop koffie (Hans). Korte vlucht naar Frankfurt, gevolgd door een speedmars van de ene kant van het vliegveld (A1) helemaal naar de andere (Z69). Zonder het op Schiphol gebruikelijke derdegraads verhoor mochten we om tien over tien aan boord voor de vlucht naar DC.
We vertrokken een minuut of 40 te laat, maar die werden later weer ingehaald. De service aan boord was zoals gebruikelijk meer gründlich dan freundlich, maar het eten ging en de drankvoorziening was voldoende. De vlucht was 8 uur en vier films lang en keurig op tijd arriveerden we op Dulles Airport.
Je wordt nog steeds vervoerd van de terminal naar de aankomsthal met de even unieke als achterlijke people mover. Er ligt inmiddels een trein, maar zolang er vakbondsleden zijn, blijft ook de ‘kuch’ rijdende lounge in gebruik. We stonden bijna vooraan in de rij bij de immigratie en konden dus snel de huurauto ophalen. Overigens nadat Hans het record bekenden tegenkomen in het buitenland weer eens wist te verbeteren. Hans’ collega Kees Boelema Robertus kwam uit de shuttlebus, die ons naar de huurauto moest brengen. We mochten kiezen en dat was niet moeilijk met een gloednieuwe rode Kever. Soms is Duits best leuk.
Gameday
Gisterenavond sloeg de jetlag genadeloos toe. We gooiden meteen ons eerste principe voor deze reis aan de kant (alleen fastfoodtenten die we in Europa niet hebben) en scoorden take-out hamburger en een salade bij Burger King. Met een Samuel Adams voor Hans was het daarna prima slapen in Holiday Inn Reston. Keurig hotel met een prima ontbijt. En voor het lijf was het al weer twee uur ‘s middags, dus de warme kaneelbroodjes gingen er goed in bij Frank. De pannekoeken, eieren en hambugers ook. En de appel.
Het is vrij eenvoudig om met enig dedain neer te kijken op de historie van de VS. Een gebouw dat 50 jaar overleeft is al snel een historic landmark. Maar dat is flauw en doet geen recht aan de wijze waarop de recente geschiedenis geconserveerd wordt. Harpers Ferry is daar een mooi voorbeeld van. Het is het restant van een stadje dat uitermate belangrijk was bij de start van de industriele revolutie, omdat er voor het eerst geweren op industriele schaal werden gefabriceerd. Het stadje is nu een nationaal Park en het leuke is dat meer dan de helft van de dik 25 huizen een museumpje herbergt. Mooi gedaan en erg informatief.
Het stadje is ook belangrijk omdat het tijdens de Amerikaanse burgeroorlog regelmatig in de frontlinie lag. De staat Maryland was ambigue in het kiezen voor Noord of Zuid (tegen of voor de slavernij) en de strategische ligging van Harpers Ferry zorgde ervoor dat de stad zwaar te lijden had van de oorlog. Na de oorlog vervulde de stad een belangrijke rol in de emancipatie van de Afro-Amerikanen, met het eerste zwarte college van de VS.
De middag brachten we leker in het zonnetje door bij een minor league baseball wedstrijd van de Frederick Keys tegen de Blue Rocks. Een zondagmiddag uitje voor de hele familie, waarbij de wedstrijd niet eens het belangrijkste item lijkt. Het was gezellig in het zonnetje, met alles wat je je bij zo’n wedstrijd voorstelt. Een kinderkoor dat vals het volkslied zong, mascottes, flauwe wedstrijdjes in de pauzes en eten. Heel veel eten. En drinken. Heel veel eten en drinken.
Inmiddels zijn we in Gettysburg in de Sleep Inn and Suites. Keurig hotel, mooie kamers, net even buiten Gettysburg, een aanrader. Dat kunnen we niet zeggen van het MexicaanseMontezuma restaurant. Veul, vet en werm, om Peter G. maar te citeren. Hopen dat de revenge morgen uitblijft. We moeten naar het slagveld.
3 dagen strijd en 2300 monumenten
Veel meer nog dan de onafhankelijksstrijd tegen Engeland is de burgeroorlog van 1861 tot 1863 van belang geweest voor de vorming van de Amerikaanse natie. Van het totale aantal van circa 600.00 doden vielen er meer dan 50.000 tijdens de Slag bij Gettysburg. De slag speelde zich af op 1, 2 en 3 juli 1863 en kan gezien worden worden als het keerpunt in de burgeroorlog. Hadden de Zuidelijke Staten voor die tijd nog de gedachte dat ze de oorlog zouden kunnen winnen, was dat na Gettysburg niet meer het geval, hoewel de oorlog nog twee jaar zo duren.
Na het ontbijt waarbij duidelijk werd dat je maar maximaal één kopje beslag in de wafelmachine moet stoppen is het tijd voor het slagveld.
We gaan eerst naar het bezoekerscentrum, met een informatieve multimediapresentatie, een schitterend museum en een gigantisch rond schilderij. Zeg maar een panorama Mesdag maar dan groter.
Na het bezoekerscentrum nemen we de Beetle voor een autotour over het slagveld. Wel weer erg Amerikaans, als je niet wilt hoef je de auto niet uit. Dan mis je wel een deel van meer dan 2300 monumenten die na de slag opgericht werden en nog steeds worden. Afhankelijk van de financiële draagkracht van commandant, stad of staat, werd er een klein of groot monument opgericht op de plek waar het betreffende regiment het hardst gevochten had. Waar je in België en Frankrijk de frontlijn van de Eerste Wereldoorlog kunt volgen aan de hand van begraafplaatsen, kun je dat in Gettysburg doen door de monumenten precies zien waar er gevochten werd. Daarnaast wordt het landschap weer terugebracht in de staat van 1863, waardoor de driedaagse slag goed voor te stellen is.
Ook bijzonder: een ontmoeting met de 92 jarige Army veteran Michael, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Pacific vocht. Via Carlysle waar we Koningsdag vieren bij een collega van Hans rijden we door naar het La Quinta Hotel in Ronks. Ronks ligt in Pensylvania Dutch Country, tussen Intercourse en Paradise. Veel beter gaat het dus niet worden.
Rumspringa in Intercourse
Na een goede nachtrust en een iets minder ontbijt bij La Quinta pakken we in voor de volgende etappe. We zitten midden in het Amish en Mennonietengebied en die willen we vandaag ook zien. We hadden ze ook graag thuis opgezocht, maar de gelovigen zijn nogal op zichzelf, zonder overigens wereldvreemd te zijn.
We gaan eerst naar het Nationaal Treinmuseum in Strasburg. Mooi museum, met goed geinformeerde en enthousiaste vrijwilligers. Frank en Hans zijn nu beiden in staat een 80 jaar oude dieseltrein te rijden.
Na het museum rijden we random door de omgeving. Het is grappig om Amish boerderijen te spotten. Een rijtuig buiten is natuurlijk een dead give-away, maar het ontbreken van electriciteitskabels naar de boerderij toe is ook een goede indicatie. De Amish zijn een afsplitsing van de van oorsprong Nederlandse Mennonieten. Beiden streng in de leer, maar de Amish nog net iets meer dan de Mennonieten. Beiden geloven sterk, leven eenvoudig en zweren de meeste moderne technologie af.
Het niet gebruiken van motoren en elektriciteit is wel het meest in het oog lopend. Gas mag dan weer wel, dus de huizen van de Amish hebben gaslicht en koelkasten op gas. Sinds er teveel Amish werden doodgereden hebben de koetsjes elektische verlichting die op een slimme manier met inductie wordt opgewekt.
Ja, zo heet het dorp echt. We lunchen in Intercourse bij de slagerij van Stolzfus. Het is hier net Volendam, een paar familienamen komen heel vaak voor.
Het moet wel apart zijn voor de kinderen om ook toeristenattractie te zijn. Zoals gemeld, de Amish zijn niet achterlijk. De kinderen krijgen tussen hun 16e en 25e royaal de kans om rond te kijken in de echte wereld. Die periode heet Rumspinga en is niet zo extreem als soms afgeschilderd op TV (“Amish gone wild”), maar biedt de jeugd de kans om geinformeerd te kiezen voor het eenvoudige, danwel moderne leven.
Vanuit PA Dutch country rijden we in een bijna rechte lijn naar Philadelphia, daarbij dwars door de war mindere (zwarte) wijken naar het overwegend blnake stadshart. Gelukkig zijn we niet in Baltimore. We checken in in het Hilton. Dat klinkt chique en dat is het ook. Geboekt via Priceline voor een derde van de normale prijs. Het is dan ook een secret deal, waarbij je pas na boeking te horen krijgt waar je slaapt. Kan dus tegenvallen, maar als je een beetje slim naar buurt en amenities kijkt, weet je bijna zeker waar je terecht komt. Eten doen we bij Eulogy, een Belgisch biercafe dat in de top 5 van beste biercafé’s in de VS staat. De keuze is enorm (27 bieren op de tap (jawel) en 350 op de fles) en ook het eten is lekker. Goede bief en echte frietjes! Morgen vega!
Misschien.
Franklin was here
De aanbieding in het Hilton was prima, maar zonder ontbijt en omdat je voor de prijs van een ei in het hotel een complete familie kan voeden zoeken we het elders. Mrs K. Koffeeshop is een klassieke diner waar de cholesterol per kilo wordt uitgeserveerd. En in een Koffieshop voelen Nederlanders zich altijd thuis.
We halen gratis kaartjes voor de Independance Hall waar in 1776 de onafhankelijkheidsberklaring werd opgesteld en ondertekend. Opnieuw is dit een nationaal park met van die Yogi Bear parkrangers incusief hoed met vier deuken, die alles regelen. Weinig park binnen, maar de Rangers zijn geweldig. Wie je ook aanspreekt, ze hebben allemaal gedetailleerde kennis en en goed verhaal paraat. En deze die ons rondleidde had ook nog eens erg veel humor.
Bij een bezoek aan Philadelphia kom je overal Benjamin Franklin tegen. Hij heeft er zelfs een speciaal eigen museum, waar je uitermate interactief alles van hem te weten komt. Wat weer eens opvalt is hoe universeel opgeleid en slim de ondertekenaars van de onafhankelijkheidsverklaring waren en Franklin was wel heel slim. En een actief baasje. Hij was niet alleen drukker in Philadelphia, maar gaf ook een krant uit. En schreef hoeken. Was de oprichter van de vrijwillige brandweer. Richtte de universiteit op. En de lokale militie. En een ziekenhuis. Reisde als diplomaat naar Frankrijk om daar steun voor de revolutie te regelen. Daarnaast is natuurlijk zijn belangstelling voor elektriciteit bekend, maar hij deed nog veel meer aan wetenschap. Zijn levensmotto was elke dag iets goeds doen. Mooie vent.
We bezoeken de munt waar je kunt zien hoe miljoenen munten geslagen worden en wandelen daarna naar Reading Terminal Market. 122 jaar oud, ooit vooral markt, nu een combinatie van markt en eettenten, die ons nog het meest doet denken aan de foodcourts van Azië. Leuk om te zien dat een aantal van de zaken gerund worden door Amish. Die dan wel weer zo onprincipieel zijn dat ze per vrachtwagen en niet per koets naar Philly verplaatsen. We eten en prima pulled pork en italian sausage sandwich bij Tommy’s Dinic’s. De drukste tent, dus het moet heel goed zijn. Dat Aziatische principe klopt hier in ieder geval ook.
Het laatste museum van de dag is het National Constitution Center, waar we alles leren over de Amerikaanse grondwet. Alles en nog een beetje meer. Wat opvalt is hoe lang het duurde voordat er een beetje consensus was tussen de Staten. De vergelijking met de Europese Unie dringt zich op, de problemen omtrent financien en zeggenschap zijn ernstig vergelijkbaar. ‘s Avonds eten we weer bij Eulogy. Als je een tent met 400 bieren èn lekker eten hebt, zoek je niet verder.
Het vermogen om dingen te ontdekken waar je niet naar op zoek was.
Vrienden die de reisfamilie al wat langer volgen zullen het patroon herkennen. Wanneer de reisfamilie, of vooral Hans een bestemming uitzoekt, is er niets aan de hand. En als de vluchten eenmaal geboekt zijn, gebeurd er vaak iets. Voedselrellen in Jordanië, bomaanslag in India, studentenprotesten in Seoul, Roodhemden in Bangkok. Van die dingen. Gelukkig (klop, klop) nog nooit iets echt engs meegemaakt, maar ook deze keer is er weer “iets”. Rellen in Baltimore, dat oorspronkelijk op het lijstje stond, o.a. om een baseball wedstrijd van de Oreoles in Camden Yards te bezoeken. Da’s inderdaad net de wijk waar veel van de ellende zich afspeelt. Maar we hadden juist die twee nachten nog niks geboekt, toeval bestaat niet, dus we konden de ellende mooi vermijden. En daar komt de Serendipiteit om de hoek kijken, inderdaad het vermogen om zaken te vinden waar je niet naar op zoek was.
We reizen anderhalf uur naar het zuiden en komen uit bij Dover Airforce Base, waar het Air Mobility Command gevestigd is. Net naast de basis ligt het AMC Museum, met meer dan 30 vliegtuigen en enthousiaste vrijwilligers. Heel apart om rondgeleid te worden door een Vietnam-veteraan oud Huey (helicopter) vlieger, tegelijk met een andere vetaan, die bij Da Nang gewond raakte en afgevoerd werd in eenzelfde soort heli.
Na de lunch gaan we door naar het 200 jaar oude huis van John Dickinson. John speelde een belangrijke rol bij de aanloop naar het opstellen van de Onafhankelijkheidsverklaring, tekende die uiteindelijk niet, want vond da die te ver ging, maar stelde weer wel mee de grondwet op. Zijn voormalige woning is goed geconserveerd en is gratis te bezoeken.
Opnieuw worden we rondgeleid door weer zo’n enthousiaste vrijwilliger. Barbara is geheel in stijl gekleed en weet de grote geschiedenis van de onafhankelijkheidsoorlog naadloos te verbinden met de persoonljke historie van Dickinson en zijn plantagehuis.
Het laatste museum dat we bezoeken is het Johnson-Victrola museum. Johnson kon niet zo goed leren, maar vond wel een grammofoon uit. Inderdaad, die van ‘his masters voice’. Hij begon in een klein werkplaatsje, maar had binnen 10 jaar een giga fabriek, met 10.000 werknemers. Hij werd er stinkend rijk mee, deed allerlei filantropische dingen en verkocht net voor de crisis van 1929 zijn hele fabriek. Gelukkig investeerde hij zijn geld in goud en niet in aandelen, dus de crisis overleefde hij ook nog.
In the navy
We doen rustig aan vanmorgen. Gisterenavond hebben we gegeten bij Mc Glynns. Leuke pub, tevens restaurant, weer veel lekker bier op de tap. Lekkere spareribs en salade met tonijn. Maar JC, wat maken Amerikanen een herrie als ze op stap zijn. De deceblemeter haalde bij tijd en wijle de 110 decibel en dan gaat het echt pijn doen aan je oren. Wel gezellig.
Zoals gezegd, we doen het rustig aan. Eerst een ritje van twee uur naar Annapolis. Annapois is een stad aan de Chesapeake Bay, met een rijke historie. Uiteraard weer op Amerikaanse schaal.
De binnenstad is oud en geconserveerd, maar de stad is vooral bekend vanwege de Naval Academy, zeg maar het Koninklijk Instituut voor de Marine van de VS. Op een iets ander schaal dan toch. Met 1300 startende midshipmen (adelborsten) per jaar is het er best druk. Het leuke is dat het enorme terrein gewoon te bezoeken is. Even door de security en je mag er op en los rondlopen. Het is een beetje grijze dag, waardoor de gebouwen in grijze steen er nog grijzer uitzien. Maar ze hebben een museum dat mooi en interessant is.
Na de Academy bezoeken we het Congress van Maryland en lopen nog wat door de stad. Het is 1 mei en waar dat bij ons (nou ja, vooral in de landen om ons heen) de dag van de arbeid is, is het hier vooral de eerste dag van de lente. En dat wordt gevierd met heel veel bloemen op de deuren van huizen en winkels. En verder shoppen we wat en doen het rustig aan. Het is tenslotte vakantie.
Honour the heroes
Na het niet overdreven vroege ontbijt in Annapolis (we slapen goed) is het maar een uurtje naar Washington DC. We maken eerst een ererondje met de rode Kever over de Mall. Da’s geen winkelcentrum, maar de enorme strook gras die dwars door Washington loopt en waar het Witte Huis (bijna), Congress, Smithsonian musea en heel veel monumenten liggen.
We bezoeken eerst de Nationale Begraafplaats Arlington. Ooit de plantage en het huis van de zuidelijke Generaal Lee. Het huis lag en ligt recht tegenover DC en de ligging in de frontline was dus wat ongelukkig.
Tijdens de burgeroorlog werd het huis ingenomen door de Noordelijken. Om te voorkomen dat Lee er nog ooit terug kon keren en ook om hem een beetje te straffen voor zijn ‘foute’ keuze voor Zuid werd het terrein in 1864 in gebruik genomen als militaire begraafplaats. Tegenwoordig liggen er 400.000 militairen begraven. Dagelijks vinden er circa 15 begrafenissen plaats, lang niet altijd van gesneuvelden, maar ook van veteranen die van ouderdom sterven. Daar zijn er vandaag trouwens heel veel (levenden) van in Washington. De organisatie Honor Flight heeft tot doel zoveel mogelijk veteranen uit de Tweede Wereldoorlog en de Korea oorlog een bezoek te laten brengen aan de monumenten in Washington. Mooi initiatief.
Na Arlington maken we een wandeling langs de monumenten op de mall. Langs Lincoln…
Korea….
Vietnam….
WO2…
Washington…
En een discreet beveiligd witte huis.
En dan ook nog religieuze dansen gezien. Praise the lord…
Gaat geen hit worden in Nederland.
Amerikaanse historie en Nicolas Cage
Vandaag een dagje Amerikaanse geschiedenis. Van de dik 20 Smithsonian musea is het Museum of American History Hans’ absolute favoriet. Hoewel de helft op dit moment gesloten is vanwege renovatie blijft er in de rest van het museum genoeg te zien over. Nou ja, museum, het zijn er eigenlijk een stuk of vier, vijf, zo groot is het.
We doen eerst een rondleiding met Anna, die ons langs de hoogtepunten va het museum leidt. Daar hoort de eerste trein in Amerika bij, maar ook de jurken die de Amerikaanse presidenstvrouwen droegen bij het inaugurele bal van hun echtgenote. Vreemd genoeg is dat dus het populairste stuk van het museum.
Wij zijn wat enthousiaster over de transportafdeling.
En het gedeelte America at War. Overigens hoeft ons eigen Militaire Museum in Soesterberg zich nergens voor te schamen, het haalt minstens hetzelfde niveau.
Na American History verplaatsen we naar de National Archives. Ook daar een geweldige tentoonstelling met heel veel originele documenten, waaronder de Eerste Amerikaanse Grondwet. Bekend van de film National Treasure, waar Nicolas Cage de grondwet steelt. Helaas mag er niet gefotografeerd worden, maar dat wordt gecompenseerd door voldoende drama op het moment dat we naar buiten lopen. Buiten staan wat straatverkopers ruzie te maken en binnen twee minuten kom er heel veel politie met de bekende sirenes aan. Gelukkig geen Baltimore taferelen. Zoveel drama hoeven we nou ook weer niet.
Het grootste lage gebouw ter wereld
Die hebben we dus niet zelf gemaakt. En niet alleen omdat dat uit deze hoek niet kan, maar ook omdat je het Pentagon helemaal niet mag fotograferen. Binnen niet en buiten ook niet.
Nou vooruit, een klein hoekje wel. Het monument voor de slachtoffers van 9-11 mag wel op de foto. Het is een on-amerikaans sober monument, dat wel stijf staat van de symboliek. Het bestaat uit 184 bankjes, een voor elk van de slachtoffers die die dag op deze plek vielen. De bankjes staan uitgelijnd naar het vluchtpad van de inslag van het vliegtuig. Op elke bank staat een naam, die van de slachtoffers in het Pentagon kun je lezen als je naar het Pentagon kijkt, die van het vliegtuig staan 180 graden andersom. De banken staan op leeftijd en ook nog eens op maand van geboorte. Klinkt tè, maar ziet er goed uit.
En al mag je dan niet fotograferen, het Pentagon is wel gewoon te bezoeken. Schrijf je tijdig in via de Pentagon Toursonder overlegging van je complete doopceel en je krijgt een tijdstip waarop je welkom bent. Na een veiligheidscontrole (niet erger dan het gemiddelde vliegveld) ben je binnen. De tour wordt verzorgd door soldaten van alle krijgsmachtdelen, die dat als enige taak hebben. Niks uitzending naar Irak, maar in de vouw en gepoetst toeristen rondleiden. Dat doen ze dan wel weer erg goed. Iedereen die deze baan wil moet 33 bladzijden tekst van buiten leren en heel goed achteruit kunnen lopen. Jawel, want de gids loopt de hele rondleiding achteruit. En omdat het Pentagon zo gigantisch groot is, is dat al gauw 2,5 kilometer per toertje. Alles is heel groot in het Pentagon. Het aantal werknemers (geschat op 25000+ exclusief ander personeel als schoonmakers en winkelpersoneel). Er zijn meer dan 30 restaurants (alle fastfoodketens zijn vertegenwoordigd) en dus tientallen kilometers gangen.
Na een meeting en prive-rondleiding en lunch met een collega van Hans pakken we de metro en een korte muzikale tussenstop in het heerlijke lentezonnetje (het is in een week 20 graden warmer geworden; 30 graden celsius kun je geen lente meer noemen.)
Het Air and Space Museum Is de grootste van de Smithsonians. Met gemak brengen we er 3,5 uur in door en dan nog heb je lang niet alles gezien. Nagenoeg alles is origineel, vanaf het vliegtuig van de gebroeders Wright tot de maanlanders en alles ertussenin. Misschien niet het mooiste, maar zeker het meest indrukwekkende museum op de mall. En dan staat er bij het vliegveld nog een hele hal, maar die zien we woensdag.a.s..
We the people
Zoals al eerder gemeld, je mag hier dus overal in. Het is van wij het volk en het wij het volk mag dus zien waar de belastingcenten naar toe gaan. Sterker nog: worden van harte uitgenodigd om er met de neus bovenop te komen zitten. We hadden vandaag een reservering voor het Congress, samen met nog een paar duizend belangstellenden. En die worden vriendelijk ontvangen en rondgeleid door meer dan 100 gastheren en vrouwen. Het is druk, maar ze hebben er een slim systeem voor, met koptelefoons, zodat de rondleiders niet door elkaar heen hoeven te schreeuwen. Tussen al die bezoekers lopen dan ook nog de congressman in het wild rond, vaak ook nog met bezoekers uit hun eigen staat. Als je elke twee jaar herkozen moet worden, moet er wel aan de PR gewerkt worden.
In het Capitol heeft elke staat recht op twee standbeelden. De staten mogen zelf kiezen en wisselen, de enige eis is dat de beelden van marmer of brons zijn. Onze gids Monica kent ze allemaal. Opvallend is dat er ook beelden staan die er niet door een staat zijn neergezet, maar door het Congress zelf. Opvallend is ook dat dat allemaal beelden van Afro-Amerikanen zijn. Monica ontwijkt politiek-correct handig de vraag of dat komt omdat de betreffende staten zelf nooit op dat idee zouden komen. Na de rondleiding halen we kaartjes voor de publieke tribune van de senaat. Het is een stem-dag, dus ze komen bijna allemaal voorbij om over de begroting te stemmen. Nou ja, allemaal, bijna allemaal. Opvallend ook weer hoe weinig van die politici wij kennen. Vooruit dan; John McCaine herkenden we. Ook opvallend; Amerikanen kunnen dus wel fluisteren. Althans op de bezoekersgalerij van de senaat.
We lopen onder de grond naar de Library of Congress. De boekenverzameling van Thomas Jefferson is een beetje uit de hand gelopen zullen we maar zeggen. Met 160 miljoen titels in de verzameling is er altijd wat te lezen. O ja, en de beroemde leeszaal zit ook in National Treasure.
We werken de Trias Politica af met een bezoek aan het hooggerechtshof. Redelijk saai, al was het alleen maar om de leden van het hof op film te horen praten hoe belangrijk ze wel niet zijn. Nou ja, hoe belangrijk het gebouw is maar dat geeft dan aan dat zij eigenlijk heel belangrijk zijn. Na de rechters kijken we nog even bij het museum van natural history. Maar we zijn een beetje uitgesightseed. De opgezette dieren zijn niet heel erg opwindend en de 3000 bezoekende schoolkinderen doen er alles aan om te bewijzen dat ze ook heel erg niet kunnen fluisteren. Terug de metro in naar het hotel; tijd voor een Samuel Adams.
Everything is bigger
We ontbijten opnieuw met koffiekoeken van Starbucks en pakken voor de laatste keer de rugzakken in. Vanavond vliegen we terug, maar gelukkig is het niet alleen een reisdag. Op Dulles Airport ligt het Steven F. Udvar Hazy-Centrum. Udvar Hazy is een van de Smithsonians en weer gratis te bezoeken, als je de 15 dollar parkeerkosten niet meetelt. Die lijken trouwens meer bedoelt om langparkeerders te weren die voor het vliegveld zelf komen te weren, dan om er geld mee te verdienen.
Het plan om de vliegtuig- en ruimteafdeling van het Smithsonian uit te breiden bestond al heel lang. Maar er moest wel geld voor gevonden worden en hoewel de federale overheid best veel geld in het Smithsonian stopt, betaalt ze niet alles. In 1999 kwam er opeens schot in de zaak toen Meneer Udvar Hazy 66 miljoen dollar voor een nieuw museum beschikbaar stelde. Udvar Hazy had zijn geld verdiend in de vliegtuig-lease business en wilde er zoals zoveel rijke Amerikanen iets filantropisch mee doen. Dan is een eigen musem niet slecht, hoewel de uiteindelijke bouw van de annex 311 miljoen dollar kostte. Niet verwonderlijk dus dat het museum ook een Boeing-hall en een McDonell-Douglas-hall heeft en nog wat halletjes en plekjes waar een persoons- of bedrijfsnaam aan hangt.
Ooit vertelde Mr Deevan van de “See India Foundation” in Cochin, Kerala dat “Everything iis biigger in Iindia”. Nou had hij het toen vooral over de borsten op tempelbeelden, maar not everything is bigger dus. De hallen van het Udvar Hazy centrum zijn gigantisch. En nagenoeg alles is weer origineel. Dus de gevechtsvliegtuigen uit de Eerste Wereldoorlog, de Enola Gay die de atoombom op Japan gooide, de eerst JSF, de Spaceshuttle en ongeveer alles wat daar voor, achter, boven en onder vloog. Je mag nagenoeg nergens in en niks aanraken, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door goede uitleg en interactieve aanraakschermen. Ook hier barst het weer van de vriendelijke, zeer goed geinformeerde vrijwilligers die overal de tijd nemen om alles uit te leggen.
We lunchen bij Famous Dave’s, ooit bekend als Lazy. Een barbecue ketenrestaurant gemodelleerd naar een jaren 50 plattelandsrestaurant. Duhhh, denk je dan. Maar niet alles is wat het lijkt.
Famous Dave bestaat dus echt, heet Anderson van achteren en is ook weer zo’n heerlijk van Niets tot Miljonair verhaal. Dave is van Indiaanse afkomst, deed het slecht op school, maar wist zich met de bekende twaalf ambachten, dertien ongelukken via een barbecuewagentje op te werken tot succesvol ondernemer. Er zijn inmiddels 170 Famous Dave’s restaurants. Omdat hij zich ook inzet voor de Indiaanse zaak, benoemde Obama hem tot een van de staatssecretarissen voor Indiaanse zaken.
De spareribs zijn heerlijk en voor de duidelijkheid: cornbread en fries zijn groente. Op naar het vliegveld om de auto in te leveren. We moeten naar huis. Snik.
Time to evaluate
We zijn weer thuis. De checkin op Dulles Airport was smooth en we zaten in de door de Transport Security Authority vertrouwde categorie, dus we mochten door de speciale lane. Scheelde een lange rij en we mochten alle kledingstukken aanhouden. Vliegen met United Airlines in economy is niet overdreven duur, maar je snapt wel weer waarom en waarom de maatschappij al jarenlang op de rand van een faillissement zweeft. We zijn weer thuis en dus is het tijd voor de evaluatie. Hoe waren de VS? Voor Frank was het de eerste keer en voor Hans de tigste, maar wel de eerste keer dat hij er niet voor zaken was. Hoe zijn de USA als vakantieland? Natuurlijk mag je geen algemeen geldende conclusies trekken uit 12 dagen en een rondrit van ‘maar’ 1000 kilometer, maar we doen het lekker toch.
Bevolking
Ze zijn opperlakkig en alleen maar aardig voor een fooi is een opvatting die je nogal eens hoort. Niet dus. Wie we ook tegenkwamen, ze waren zonder uitzondering aardig behulpzaam en beleefd. De ontvangst in de hotels, de obers in de restaurants, hulp in winkels, dat zijn dan de ‘commerciële’ contacten, zonder uitzondering aardig. De rangers van de National Parkservice zijn niet alleen uiterst behulpzaam, maar ook nog eens zeer goed geïnformeerd. Stel ze een vraag en je krijgt een boeiend historisch verantwoord hoorcollege, dat soms wel een kwartier duurt. Alle musea draaien op vrijwilligers, opnieuw vriendelijk en behulpzaam en die ook nog eens een goed verhaal kunnen vertellen. Selfie maken op straat? Meteen staat er iemand bij je die aanbiedt om het over te nemen. Kijkje even op een plattegrond: meteen komt er iemand naar je toe om te helpen. Zelfs de politieman die Hans na een verkeerde afslag aanhield was vriendelijk en verontschuldigde zich dat hij een waarschuwing moest uitschrijven. O ja, dat ze veel herrie maken is ook waar. De app gaf bij tijden 110 decibel aan in een café waar we aten.
Bezienswaardigheden
Met een geschiedenis van dik 200 jaar is iets al gauw historisch. Maar dan zorgen ze er wel heel goed voor. Iets is dus al gauw een national park of landmark. Het wordt allemaal goed geconserveerd en in stand gehouden. Daarbij wordt er weinig tot niets vernield of beklad. Natuurlijk zie je wel graffiti, maar niet op de landmarks. Ook niet als ze feitelijk ombewaakt zijn (zoals de vrij toegankelijke huizen in Harpers Ferry). Musea zijn nogal eens groot, groter, grootst, maar ook kleine, intieme musea zijn door de vrijwilligers zeer de moeite waard. We zijn weinig in ‘echte’ natuurgebieden geweest, maar de rit door de Blue Ridge Mountains was indrukwekkend.
Voeding
Sommige vooroordelen worden wel heel snel bevestigd. Food is per definition Fast. Gezellig een avond tafelen is er niet bij, ook in de niet standaard fast food tenten gaat het van haasje-repje. Verder is het veul, vet en werm en veel processed. Best begrijpelijk vanuit efficiency, voedselveiligheid en houdbaarheid, maar niet altijd lekker. Zo bestond het complimentary ontbijt dat in onze twee-sterrenhotels altijd inbegrepen was nagenoeg alleen uit kant-en-klaar eten, geserveerd op plastic bordjes. Voorgebakken omeletten, hamburgers en spek, brood, zelfbak wafels, cakejes en bagels en ergens achteraan nog twee appels. Ook een salade ‘s avonds is niet automatisch gezond als er anderhalf ons kipfilet op gaat. Frisdrank; free refills en ‘can I get you a soda for the road?” De Nederlander vraagt zich wel af waarom je een grote frisdrank zo bestellen als je free refills krjgt, maar da’s dan wel weer heel erg Nederlands. Maar we hebben het met hier en daar een vitaminepil overleefd. Wat dan weer wel meeviel; er is tegenwoordig keuze in bier. Niet alleen meer uit halfbevroren licht alcoholische frisdrank, maar ook lekkere hoppige (IPA) biertjes, vaak van de tap en vaak ook van lokale microbrouwerijen.
Verkeer
Bijna truttig hoe dat de Amerikanen rijden. Linksaf willen slaan en voorgesorteerd? De tegenligger die rechtdoor wil stopt voor je en zwaait net zo lang totdat je voorrang neemt. Neiging hebben om als voetganger over te steken? De automobilist spot je en stopt al 15 meter voor je. En verder is het met uitzondering van wat drukte rond de grote steden vooral rustig tuffen met 45 of 55 mijl per uur op lange lege countryroads.
Reisfamilie 