Vakantie Indonesië 2012
De blogs van onze vakantie naar Indonesië in 2012 nu in volgorde bewerkt tot een chronologisch verhaal.
Kafka Leeft
In de voorbereidingen naar de vakantie moet er opeens weer VAN ALLES gebeuren. En de voorpret is best leuk. Eerst het zoeken van een beetje leuk vluchttarief. En dat tarief ook daadwerkelijk kunnen boeken. Dat moet dan wel om 5 uur ’s nachts want de boekingsmachines zijn tegenwoordig zo interactief en aangepast, dat de tarieven per minuut veranderen. Je komt eens op nieuwe fora en ontmoet ook daar nieuwe leuke mensen die je willen helpen. Indonesië forum is er zo een, met goede tips van expats. Vervolgens blijken de tips dat Bali vol zit in Augustus meer dan waar. Dat komt door de combinatie van hoogseizoen en de horden die de Ramadan ontlopen door naar het hindoeïstische Bali te verkassen. Maar het is gelukt, we hebben wat hotels daar geboekt. Zelfs het halen van de nodige prikken leverde deze keer niet de drama’s op van eerdere sessies. So far, so good.
Een deel waar we minder enthousiast over zijn zijn de nieuwe paspoorten. “We hebben gewaarschuwd hoor” roept postbus 51 vriendelijk. Maar uitleggen waarom je die kinderpaspoorten net voor de vakantie moet hebben, ho maar. Heeft natuurlijk alles te maken met even wat geld verdienen. Als we de regel op 15 september hadden ingevoerd had dat de schatkist ook weer een hoop geld gescheeld. Nou ja, de Grieken moeten ook leven. Paspoort royaal voor 01 mei aangevraagd. Ouders na vijf dagen klaar, kinderen drie weken wachten. Zelfde prijs overigens, dus een onvervalst staaltje van leeftijdsdiscriminatie, maar daar hoor je ze niet over bij Radar.
Vervolgens een visum. Dat proces is bijna geheel geautomatiseerd. Althans het invullen van een formulier dat vervolgens geprint moet worden. Daar kun je een hoop fouten in maken. En omdat alles gepdf’d geprint wordt moet het vervolgens opnieuw. Overigens printjes waarvan de letters en streepjescodes iedere keer subtiel verschuiven en veranderen. Het systeem spuugt meteen een uniek nummer uit, dat iedere keer dat je een print maakt wijzigt. En dat unieke nummer heb je weer nodig om een afspraak te maken. Na een tijdlang worstelen had ik vier nauwgezet gecontroleerde formulieren. En kon en afspraak maken. Fout; een aparte afspraak voor elk van de vier unieke nummers. Dus als je drie afspraken gemaakt heb is dat uur net vol en kan de vierde pas drie uur later. En als er dan wel vier gelukt zijn besef je dat je je paspoort niet op tijd terug hebt voor een dienstreisje Zweden. Nou ja, uiteindelijk toch gelukt.
De visumformulieren moeten getekend worden. Wat bij kinderen die net een officieel paspoort hebben en een net nieuwe officiële handtekening ook geen pretje is. Vooral dochterlief heeft werk gemaakt van haar handtekening. Die net even anders op het formuliermetunieknummerenafspraak kwam. Slechts met beheerst geweld kon ik nog net voorkomen dat Marit grote krassen door het unieke formulier zette. Grote consternatie en ruzie. Waardoor het formulier van Mama in de mêlee ongetekend bleef. Waar de aardige mevrouw op de ambassade bij het inleveren uiteraard achter kwam. Die handtekening mocht gelukkig even gehaald worden en ik hoefde geen nieuwe afspraak te maken.
Alle horrorverhalen over de visumafdeling van de Indonesische ambassade kunnen waar zijn. Ik had echter niet vriendelijker en behulpzamer geholpen kunnen worden. Complimenten voor de aardige mevrouw en de gezellige bewakers bij de poort.
Maar Kafka leeft. Hij woont in een computer.
Airborn
We zijn weg. En ondanks het feit dat we pas op zondagavond om 1900 uur vliegen gaat zo’n weekend toch sneller voorbij als gepland. Wel op een leuke manier. Zaterdag moest er nog van alles gekocht worden. De broek voor Frank lukte, de bikini voor Mirjam niet. Na een afscheidsbezoekje aan Ton en Cor mochten we naar een echte Barbecue Battle. De achtertuin van Alce en Barry was zo ingericht dat een zestal barbecooks er maximaal hun braadkunsten konden vertonen. Het leek wel een Allerhandereclame, zo’n mooie avond was het.
Inpakken was behoorlijk hectisch. De slotjes vonden we in één keer, maar de tierips (never leave home without them) werden nog even snel bij de Gamma gehaald. Tussen door werd er ook nog opgeruimd en gestofzogen, dus toe we eenmaal in de taxi zaten was het niet lastig te ontspannen. Op Schiphol ondergingen we een langzame checkinn door crashende computers en paspoortcontrole door opperwachtmeester Eddy (die we nog van de Navo in Brussel kennen).
Korean Air is Prima. Royale beenruimte, voldoende drank en een kindermaaltijd met kipnuggets, chips en twix. O ja, er lag ook groente en fruit bij. Voor het nostalgische gevoel van pappa kregen de ouders Bee Bim Bap, inclusief een geschreven instructie hoe die gehusseld moet worden.
10 uur vliegen is een eind, maar na drie Heineken sliep pappa uitstekend. De rest van de familie minder. Seoul is al jaren gekozen tot beste luchthaven van de wereld. Ik heb daar beeld bij. Ruim, rustig, overzichtelijk en banken waar je languit op kunt slapen. En een cultureel centrum waar traditioneel op een fluit wordt geblazen en Marit nog even een Koreaans pennenbakje in elkaar knutselde. Na drieënhalf uur wachten nog zes uur doorvliegen naar Jakarta is wel lang. Ondanks de pizzapunt die geserveerd werd.
Het vliegveld van Jakarta heeft korte loopafstanden en een redelijk efficiënte bureaucratie. Binnen een uur zaten we in de taxi. De chauffeur wist de files op de tolweg slim te ontwijken waardoor we anderhalf uur later in het Santika hotel in Bogor zaten. Na een dag van 34 uur met maar een paar uurtjes soezen lokken de friswitte bedjes. Zelfs Marit wil niet eerst meer even zwemmen.
Jetlag
Na die lange vliegreis zijn we natuurlijk heeel moe. Niet voor niks hebben we dus een mooi hotel met heerlijke bedjes. Het Santika Hotel is erg aangenaam om bij te komen. Mirjam, Frank en Marit slapen de klok compleet rond. Rond half één is het tijd voor het ontbijt, dat Hans net voor tien uur nog kon regelen. De aardige meisjes uit het restaurant hebben een hele doos gevuld met wat de Belgen gemeenlijk koffiekoeken noemen. Met een kop Nescafé of thee is dat goed ontwaken.
En verder doen we eigenlijk bijna niets. Op een bezoekje aan het Botani Square winkelcentrum na. Paar inkoopjes. Een hamburger bij Burger King. En uiteraard wordt er gezwommen. Het voelt niet eens warm in het zwembad terwijl het vandaag toch een graad of 34 Celsius is geweest. Mirjam vermaakte zich met de nieuwe camera. De aanwijzingen van Manon Loof volgend stelt ze scherp en klikt. Met bovenstaand poetisch resultaat. De avondmaaltijd in het foodcourt van het winkelcentrum werd afgesloten met ijsjes van Baskin & Robins. En verder de jetlag wegslapen.
Zonder zorgen
Buitenzorg was de ooit residentie van de gouverneurs-generaal van Nederlands-Indië. Goed gekozen, want het klimaat was er een stuk frisser dan in Batavia. In 1817 werd er door dr. Caspar Georg Carl Reinwardt een botanische tuin gesticht; ’s Lands Plantentuin te Buitenzorg. Dr. Casper wist binnen vijf jaar tijd 900 verschillende planten bij elkaar te brengen. Dat was overigens zeker niet uit liefhebberij. De tuin was vooral ook bedoeld als proefstation voor het uittesten van nieuwe teeltmethoden. Die vervolgens in het cultuurstelsel dwingend opgelegd werden aan de inheemse bevolking. Die daar vervolgens niet vrolijk van werd; lees er de Max Havelaar nog maar eens een keer op na. De residentie van d gouverneur generaal is trouwens nog steeds in gebruik als buitenverblijf van de Indonesische president.
Maar voordat we de tuin in mogen, mag er eerst ontbeten worden. Het ontbijtbuffet van het Santika is er een om over naar huis te schrijven. Naast de westerse en indonesishe standaardontbijtitems staat er een hoeveelheid warme gerechten waaraan de gemiddelde buffetchinees in Nederland nog een puntje kan zuigen. En Tropisch fruit (natuurlijk, we zitten in de tropen). En die cakejes van de doos van gisteren. En ook nog aardig personeel.
We wandelen de 500 meter naar de tuin in het zonnetje bij zo’n 32 graden. Buiten de hekken is het niet erg opgeruimd, binnen best wel, al doen de locals er alles aan om er een zootje van te maken. Wat is er immers leuker dan lege flessen op een waterlelieblad te gooien. Maar dat zijn details. De Botanische is een oase van rust, ondanks veel indonesische toeristen die er met de auto nasr binnen mogen. Ga van de asfaltwegen af en je ontdekt aparte plekjes, zoals het oude Nederlandse kerkhof.
We snacken wat bij restaurant D’Aunen, waar het niet moeilijk is om je in te beelden hoe voor de oorlog de kolonialen met een gin-tonic over de tuinen uitmijmerden. We maken wt foto’s. We bezoeken de penisplant die nog net niet in bloei staat. We kuieren wat. We scoren een botanischetuinopblaasbal. Het is een goedgekozen naam. Buitenzorg. Zonder zorgen.
En daarna zwemmen bij het hotel. Waarbij we ook ontdekken waarom Bogor in het Guinness Recordboek staat. De meeste onweersbuien per jaar. Wij krijgen één van die 320 buien over ons heen. Maar ja, we waren toch al nat.
De Heeren van de Thee
‘Het meer maakte, wonderlijk genoeg, ook op klaarlichte dag de indruk door de maan beschenen te worden. Het licht, dat tussen de bergtoppen en overhangende boomkronen tot de oppervlakte van het water doordrong, was goudgroen, als gefilterd door scherven glas van kerkramen. Ik zag de drijvende planten, de kringen en rimpelingen op het water, daar waar Oeroegs vader in de diepte verdwenen was. In het bos rondom heerste de volkomen stilte van de middag.’(uit Oeroeg)
De Puncak Pas moet geweldig geweest zijn voor de Tweede Wereldoorlog. Natuur en theeplantages. In het wit geklede planters die met hun familie uitstapjes maakten naar Teluga Warna, het meer waarover Hella Haase schrijft in Oeroeg. Of lekker gingen eten op de top van de Puncak Pas in restaurant Zeelandia. Het was er heerlijk koel op 1500 meter hoogte, dus zeker voor de uitvinding van de airco was het een favoriet uitstapje.
25 jaar geleden was Hans hier ook. Eigenlijk was het in 1986 niet veel anders als in 1930. Nu wel. De hele Puncak Pas is een grote verkeersopstopping. En waar je vroeger vrij uitzicht had op de theeplantages, heb je nu vooral uitzicht op 1000den eetstalletjes, honderden ‘villa’s’ en tientallen hotels. Redelijk teleurstellend. Totdat we de theeplantage Gunung Mas bereiken en tussen de theevelden belanden. De fabriek is al klaar voor deze dag, maar we maken een lekker wandelingetje tussen de theestruiken. Een stalletjeshoudster sprint naar buiten om voor te doen hoe je thee plukt. Voor een fooitje uiteraard, maar we vinden het veel leuker om thee bij haar te drinken. Het is wonderbaarlijk wat voor leuke gesprekken je kunt hebben met handen, voeten en 25 woorden Bahasa.
Teluga Warna is er nog steeds, maar wel aangekleed met attracties. De kinderen gaan van 12 meter hoog met een tokkelbaan over het meertje heen. Hadden ze vast niet in 1930. We rijden door naar het Puncak Pas restaurant; ooit restaurant Zeelandia en al 80 jaar met vaste items op het nostalgische menu. We bestellen poffertjes en bitterballen en constateren dat de menukaart weliswaar niet veranderd is, maar dat ergens ooit het kookboek verloren is gegaan. Nou ja, we laten ze in de waan dat ze authentiek Hollands koken, maar zijn blij dat we de erwtensoep en biefstuk niet besteld hebben.
We duiken daarna de massieve file in en hoe dicher we bij Bandung komen, hoe drukker het wordt. Het duurt dus 3,5 uur voordat we bij ons hotel arriveren. Het GRHA Ciumbuleuit Guesthouse ligt in een buitenwijk ten noorden van Bandung. Het is ontworpen door een gevangenisarchitect, met brede overzichtelijke gangen en kleine kamertjes. Maar we waren blij dat we nog wat konden boeken in dit laatste weekend van de Indonesische schoolvakantie. En het restaurant heeft lekker Indisch eten. Weer eens wat anders als poffertjes.
Omgevallen prauw
Ieder landschap heeft zo zijn eigen verhalen. En Oedipus ligt altijd op de loer. Zo ook in Indonesië. Op zekere dag werd een jongeman Sangkurian verliefd op een iets oudere vrouw Dayang Sumbi. Dayang wist echter dat Sangkurian de zoon was die ooit bij haar door een hond verwekt was (maar daar vertellen we een andere keer over). Om niet in de problemen te komen verzon Dayang een onmogelijke opdracht. Als Sangkurian haar wilde trouwen, dan moest hij op een dag een meer graven en een boot bouwen. Met behulp van wat geesten dreigde dat bijna te lukken. Dayang riep de hulp van de goden in, die het een paar uur eerder dag lieten worden. Sangkurian werd woest en trapte de boot die bijna af was ondersteboven. Omgevallen boot. Tangkuban Perahu.
We hebben voor drie dagen een auto gehuurd bij Ali Idrus om ons van Bogor naar Tasik Malaya te brengen. Agus is onze chauffeur, rijdt veilig, is goedgemutst en spreekt little english. En dat alles in een gloednieuwe Toyota Avanza met nog geen 1500 kilometer op de teller. Hij brengt ons via een sluipweggetje erg snel naar de top van de vulkaan Tangkuban Perahu. Die ziet eruit zoals een vulkaan eruit hoort te zien met een krater, zwaveldampen en de rotte eiergeur van zwavel. Op de rand van de krater hebben zich zo’n 3000 vakantievierende Indonesiers verzameld. Lekker warm aangekleed met leren jassen en wollen mutsen, want de vulkaan is meer dan 2000 meter hoog. Wij vinden het best lekker zomerweer in onze polo’s. Uiteraard willen er een hoop met ons op de foto, en die lol gunnen de kinderen ze dan maar.
We wandelen via een met naaldbomen omzoomd pad naar een secundaire krater. En na 50 meter zijn we helemaal alleen in de zalige rust. Een kilometer of anderhalf verder en een paar honderd meter lager staan we midden op de bubbelende bodem en tussen de kokende waterplassen. Aardrijkskunde in de praktijk en nog leuk ook. Ook hier stinkt het behoorlijk, dus de scrubbehandeling met vulkanische as slaan we maar over. We wandelen terug naar de auto om naar de hete bronnen van Ciater te gaan. Het is inmiddels royaal voorbij de middag. Er moet eten in, dus we lunchen duur, maar lekker in het Seri Ater Resort dat er pal naast ligt.
Die hete bronnen zijn waarschijnlijk net als de Efteling klein begonnen, maar ook hier is het een beetje uit de hand gelopen. Naast de bronnen zijn er zwembaden, schietbanen, klimtoestanden. restaurants, paardrijmogelijkheden en ga zo maar door. Niet iedereen heeft zin om te baden; Mirjam en Frank gaan boogschieten. Maar Hans en Marit storten zich voluit in het geneeskrachtige warme water. Warm, zeg maar heet, met temperaturen tussen de 40 en 55 graden celsius. Ook hier zijn we een attractie, zeker tussen de moslima’s die geheel gekleed en gesluierd te water gaan. De feer is er niet minder vriendelijk om. Geheel verkwikt komen we er een uur of wat later weer uit. Al jaren niet zo’n babyzacht huidje gehad. Toch goed dat Sangkurian destijds die boot een rotschop gaf. Levert een leuke daguitstap op.
Tempeltje
GRHA Geusthouse doet er veel aan om het ontbijt in de soep te laten lopen. Het toch al niet geweldige buffet wordt voortdurend aangevuld, maar met dermate kleine porties, dat het er verdacht veel op lijkt dat er hier bespaard moet worden. Er is wel hagelslag en dat vinden de kolonialen wel weer plezierig.
Om kwart over negen zitten we in de auto en de reis verloopt voorspoedig totdat we op 20 minuten van Leles zitten. Over ie twintig minuten doen we vervolgens dik twee uur door een giga traffic jam.
‘Candi Cangkuang’ een van de oudste hindoetempeltjes in Indonesië. Het tempeltje stamt uit de achtste eeuw, lag in puin, maar werd in 1966 herontdekt. Ooit lag de tempel op een eilandje midden in een meer, maar van het meer is alleen maar een forse vijver over tussen het parkeerterrein en de tempel; de rest is drooggelegd. De charme is wel dat je er nog steeds met een vlot naar toe kunt.
Het tempeltje stelt niet zo gek veel voor, maar het ligt lekker koel tussen de bomen op een heuvel.
Vlak tegen de tempel aan ligt het graf van ‘Arif Muhammed’, een soldaat van het Mataramse leger dat naar West-Java was gekomen om de Islam te verspreiden. Hij koos het eilandje waar de tempel staat als woonplaats en bouwde een kleine kampung met zes huizen en een moskee. Hij trouwde en kreeg zes dochters en een zoon. ‘Kampung Pulo’ met de zes huizen bestaat nog steeds. In elk van de zes huizen mag maar één gezin wonen, waarvan de vrouwen de baas zijn. de zoon kreeg destijds geen huis, maar dat kwam omdat hij gestorven was nadat hij gigantisch geschrokken was van een gong. Verklaard ook waarom gongen verboden zijn in de kampung. Al met al een leuke sidetrip.
Door de files is het al weer veel te laat en ook hebben we de drinkdiscipline onvoldoende in de gaten gehouden. Frank wordt flauw van de honger en dorst, maar het duurt even voordat we een fatsoenlijk restaurant gevonden hebben. Daar giet Frank vier glazen thee naar binnen en knapt hij weer een beetje op. Hans en Mirjam eten heerlijk Indisch, maar de westerse kipsteak kan de kids weinig bekoren. Dat wordt weer koekjes eten in de auto.
Door alle file is het zo laat dat we weinig tijd overhouden voor de andere geplande bezoekjes. De dodolfabriek slaan we over en voor het authentiek bewaard gebleven Sudanese dorp Kampung Naga hebben we alleen tijd voor een snelle fotostop. De route tussen Leles en Kampung Naga is schitterend. Mooie rijstterrassen in de dalen tussen de groenbeboste heuvels.
Poffertjes
Terugkerend thema voor ouders is de voeding van de spruiten. Die zijn volmaakt gelukkig met vier weken MacDonalds, maar daar zijn de ouders om voor de hand liggende redenen weer niet voor. Daarnaast zijn er plekken op de wereld waar je drie weken geen McD tegenkomt. Geheimtip: Noord-oost Thailand is zeer MacD luw. De eerste keer in India maakten wij ons voortdurend zorgen of ze wel genoeg binnen kregen. Toen we weer thuis waren hadden ze precies hetzelfde gewicht. Met één Davitamon per dag kom je ook een heel eind
Het Santikahotel heeft een geweldig ontbijt. Westers, Indonesisch, groente, fruit, warm, koud, kies maar uit. En ook hier hebben ze de oud-hollandse lekkernij poffertjes. En ook hier weten ze niet hoe ze ze moeten maken. Maar niet versaagd; Marit zal ze wel leren hoe je echte dunne gare Nederlandse poffertjes maakt. Onder het toezicht van het voltallige personeel maakt ze een aantal porties. En ze zijn heel lekker. En gelukkig hebben ze ook hagelslag.
De hoteltaxi brengt ons keurig naar het verkeerde busstation. En vervolgens naar het goede. Waar we net te laat aankomen, maar dat geeft niet, want de bus vertrekt ook te laat. Het is goed voor het Azië- gevoel dat we na de relatieve luxe van een eigen auto weer eens lekker in een non-airco volgestouwde bus zitten. Waar bij elke stop nog minstens 9 verkopers van fruit, eieren, kroepoek, nassi etc. etc. bij passen. Plus de nodige muzikanten en bedelaars.
De conducteur probeert ons te tillen bij het afrekenen. We weten uit de Survival kit echter hoeveel het mag kosten. Veel mooier nog is dat een Indonesische mevrouw het niet eens is met de tilpoging en de conducteur in duidelijke bewoordingen uitlegt dat je zo niet met toeristen omgaat. Overigens is dit pas de eerste keer dat we overduidelijk teveel moeten betalen. In mijn herinnering gebeurde dat 20-25 jaar geleden 20 keer per dag. Het blijft verder gemoedelijk; de conducteur heeft vrede met het aangeboden bedrag en kan er uiteindelijk ook mee lachen. De busreis van 3 uur duurt vier uur, zodat we rond 1500 uur aankomen in Pandangaran. We slapen in Adams Homestay. Mooi geusthouse met allerlei watertjes tussen de bungalows door. We hebben een leuk appartement met twee slaapkamers.
Pandangaran is een badplaats waar vooral de inheemse bevolking naar toegaat. We lopen een stuk over het rustige strand. Je kunt merken dat het de laatstse dag van de schoolvakantie is; het is erg rustig en er wordt druk opgeruimd. Eten doen we in een heerlijk restaurant. Tenminste wat het Indonesische eten betreft; de Nassi Komplet is lekker en niet heet. De friet alleen voorgebakken. Misschien moet Marit ze ook hier les gaan geven. We voeren ze wel bij met Tuc en Davitamon.
Lees deel 2 hier
Reisfamilie 