Dit is het derde deel van het verslag van onze Thailandreis 2011. Het is het vervolg van Thailand 2011 – deel 1 en Thailand 2011 – deel 2.
Chang
Na de vorige olifantenervaring bij Surin hadden we voorlopig genoeg pijltjesgooiende en schilderende dikhuiden meegemaakt. Maar op tripadvisor.com lazen we dat in de buurt van Kancanaburi een olifantenopvangkamp zit. Op de website http://www.elephantsworld.org lijkt deze stek erg op Elephant Nature Park in Chiang Mai, dus we bellen om te boeken. We hebben contact met Agnes, een Nederlandse vrijwilligster, die sinds twee jaar met en voor het park werkt.
Agnes Verheek en haar man Jan zijn geemigreerd naar Thailand. Twee jaar geleden waren ze bij de brug over de River Kwai, waar ze een geketende, ondervoede en verwaarloosde olifant aantroffen, die moest bedelen bij toeristen. Jan en Agnes lieten meteen een tuktuk eten aanrukken voor het dier. Maar ze vonden dit onvoloende, dus scharrelden ze met sponsors geld bij elkaar om de olifant te kopen. Het plan was om de olifant naar ENP te brengen, maar lokale Thai vertelden dat ze niet zover hoefden te gaan. 35 kilometer ten noorden van Kancha zat al een opvangkamp.
Lief zijn ze
Elephant’s World, opgericht door dierenarts Dr. Samart Prasitphol, is een opvangkamp voor oude, zieke, gehandicapte, misbruikte, illegale en straatolifanten. De dieren hoeven niet meer te werken en kunnen een vrolijk leven leiden in een natuurlijke omgeving. Sinds ze in 2009 “hun” olifant er afleverden steunen Jan en Agnes als vrijwilligers het Park. Agnes heeft er haar levenswerk an gemaakt en is er dagelijks te vinden om bezoekers rond te leiden, Jan is daartoe door een ernstige ziekte helaas niet meer in staat.
Knuffel!
We worden opgepikt in ons guesthouse en met een luxe songthaew (ja, die zijn er) naar het park gebracht. Met twee andere Nederlandse families, en twee Engelse zussen, Twee Nederlandse vriendinnen en een Belgische moeder en haar dochter brengen we een gezellige dag door in het park met het mee helpen verzorgen van de olifanten. Het thema is olifanten zijn er nie voor mensen, mensen zijn er voor olifanten. We kijken naar het ochtendmodderbad. We wassen en snijden voer, koken rijst voor oude olifanten zonder tanden en voeren de dieren.
Na een prima lunch voor de tweevoeters rijden we met een truck naar een bananenveld om uitgeproduceerde bananenbomen te kappen. Ook die worden aan de dieren gevoerd. Eigenlijk moet zo’n olifant de hele dag eten om een beetje op zijn ideale gewicht te blijven. Een BMI net onder de 500, daar is niks mis mee. Na de uitleg en praktische hulp bij de medische verzoring is het hoogtepunt van de dag het badderen van en met de olifanten.
Een heel plezierige en ontspannen dag. Goede uitleg. Leuke olifanten. Gezellig met elkaar spelende kinderen. Aardig personeel en vrijwilligers. Kortom een aanrader. Want wie wil er nou niet met een olifant knuffelen?
On the river Kwai
The red team
Maar niet op de brug dus. Zo’n foto verraad ook meteen alles. Om 10 uur worden we opgehaald door een Songthaew die al goed gevuld is met twee kayaks. Die brengt ons zeven kilometer stroomopwaarts op de Kwae. Kwae? Ja; Kwae. Sinds heel kort weet ik dat Kwai Thai is voor buffel en je dus Kwae (kwèh) moet zeggen. We hadden oo kunnen kiezen voor de twaalf kilometer trip, maar vonden de eerste optie al uitdagend genoeg. En hoe lang duurt dat dan? “Normal tourists do it in two hours”. Kan dus nooit op ons slaan.
Het principe is simpel. Gelijktijdig die peddels in het water en ophalen. Laten we zeggen dat niet de hele reisfamilie vanaf het begin van het gepeddel enthousiast was over de sport. We noemen geen namen, maar een van de equipes heeft toch een route van 12 kilometer gedaan. Nou is het ook wel een beetje afzien bij 33 graden, maar de brug (DE Brug) duikt al na een uur op. We parkeren even langs een floating restaurant en bestellen een cola.
Coke time
Het laatste stuk naar de chinese tempel leggen we fluitend en zingend af. “Schele, zie jij dat vliegmachien” en ook de Engelse versie over een bepaald ontbrekend deel van de anatomie van Hitler. Uiteraard “Colonel Bogey”, ten onrechte meestal aangeduid met de “March of the bridge on the River Kwai”. Nou ja. De brug uit de film klopte ook niet, net als overigens het script. En ook de ontberingen van de geallieerde krijgsgevangenen waren helaas een stuk bitterder dan voorgesteld. De wreedheden van de Japanners zijn elders afdoende beschreven. De diverse musea hebben we een vorige keer bezocht en herinneren we ons als te gruwelijk voor kinderen, we gaan er dus maar niet naar toe. We halen het doel in een uur en zesenvijftig minuten, maar hebben niet veel behoefte om de tempel nog even te doen. Na terugkeer in het hotel lunchen en loungen we een tijdje.
Oorlogskerhof Kanchanaburi
Tegen het eind van de middag wandelen we naar het Britse oorlogskerkhof, waar ook veel Nederlanders begraven zijn die omgekomen zijn bij de dwangarbeid aan de Burma-spoorweg. Totaal 6982 man, waarvan van een groot aantal de identiteit onbekend is. Mooi is een fout woord in dit verband. Maar het is een mooi ereveld dat er keurig bijligt in de namiddagzon. Een te mooie herinnering aan een te gruwelijke tijd.
Flashpacking
27 juli 2011
Shoppuh
Gesprekje met Lyn, een Engelse backpackster in onze lounge van het VN guesthouse. Hoe het is om met kinderen te reizen (98% leuk en twee procent frustratie) en over hoe wij reizen. Toch wel medium luxe hotels meestal met herniavriendelijke bedden en alle andere modcons. Eigenlijk zijn jullie flashpackers is haar conclusie. Flashpackers? Ja flashpackers; dat zijn luxe yuppie backpackers, die reizen met allerlei electronische gadgets en zo. Oookéé. Niet helemaal overtuigend, omdat ze het verteld met een iPhone in haar hand.
We zijn dus flashpackers en dus nemen we de luxe minibus naar Hua Hin, de meest mondaine badplasts van Thailand. Kent er iemand een andere stad die overal gratis WIfi aanbiedt? Zo mondain dus. De bus doet er drie uur over, waarna we keurig worden afgezet bij het Thipuray city hotel. Geheel in stijl luxe kamers geboekt, want we zitten in de laatste week van de vakantie (zucht) en er moet ook een beetje uitgerust worden van inmiddels dik 2500 afgelegde kilometers.
Passen
Hua Hin heeft veel weg van euh… Kusadasi, de Panne, Bodrum, Deauville etc. en dan allemaal in het voorseizoen. Een badplaats dus me alles wat erbij hoort, maar met onvoldoende klanten. Nou vinden wij na de totaal 20 toeristen die we gezien hebben in de Isaan het hier natuurlijk gigantisch de Kalverstraat, maar schattingsgewijs draaien ze nauwelijks op 10 procent van de capaciteit. Toch blijft de middenstand vriendelijk en niet opdringerig, waarbij ik een uitzondering maak voor de zesduizend kleermakers die mij allemaal in het pak willen naaien. Wel vriendelijk, maar ook licht opdringerig. We maken een rondje, eten geweldig lekker (en veel) Indiaas, beetje strand, zwembadje in het hotel, nachtmarkt, pizza; het begint bijna op vakantie te lijken. De dames zijn kledingtechnisch in de orienterende fase en de camera van Pa wordt gebruik als electronische passpiegel. Die nachtmarkt gaat ons nog een hoop geld kosten vrees ik. Maar daar zit een beetje flashpacker niet mee.
Koning Aap
Dit was niet die gemene
Prima ontbijtje in het hotel. Marit maakt haar eigen raita en wij gaan ons te buiten aan de papaya. Het is absoluut papayaseizoen, want ze zijn heerlijk. Daarna met de lokale bus naar Petchaburi, zo’n 50 kilometer noord van Hua Hin. Het is zo’n 33 graden, maar de warmteindex (combi temperatuur en luchtvochtigheid) doet er nog 5 graden gevoelstemperatuur bij.
Petchaburi is een provinciehoofdstad met een redelijk rijke historie en prominent boven de stad een tempel en een paleis. Kennen de oudere kijkertjes de TV-serie “Anna en de koning van Siam” nog? Of de 50-er jaren film “The king and I’? Inderdaad, die met Yul Brynner als de koning van Thailand die een Engelse gouvernante inhuurt om zijn naar schatting 42 kinderen Engelse les te geven. Even een stukje dialoog:
King: You will order the finest gold chopsticks.
Anna: Your Majesty, chopsticks? Don’t you think knives and forks would be more suitable?
King: I make mistake, the British not scientific enough to know how to use chopsticks.
Afijn, lange aanloop om te vertellen dat een deel van de film opgenomen is in en rond het paleis in Petchaburi. Rhra Nakhon Kiri is de naam van het paleis en dat ligt zoals gezegd op een heuvel. We worden bij de voet afgezet en halen eerst ijsjes en water voor we verder gaan. Niet zo’n briljante gedachte, want naast één paleis zitten er op de berg ook ook heel veel apen, die verrekte assertief zijn. Vooral ons plastic zakje met ijsafval willen ze graag hebben en het wordt dan ook uit onze handen gerukt. Een oude aap is zelfs agressief. De lol om tegen de berg op te lopen is er erg af. Het moet wel leuk blijven.
Royal couple
Aan de andere kant van de berg is een kabeltreintje en we kijken of de apen daar wat meer in het gareel zijn. Dat zijn ze, maar nog belangrijker: er zijn allerlei regels en aanwijzingen waar we ons aan kunnen houden. Zoals het dringend advies om vooral geen plastic tasjes mee te nemen, omdat de apen daar nagenoeg zeker op afgaan. Kan dat bord ook aan de andere kant van de tjot worden geplaatst? Had een hoop stress gescheeld. Het paleisje is leuk, maar weinig memorabel. Wel een leuk uitzicht en een mooie foto-opportunity. We liften een stukje terug. Eten kip bij dKFC in de Big C en nemen de bus terug naar ons hotel.
Royal Beach
29 juli 2011
Niet slecht
Ooit was Hua Hin een klein vissersplaatsje. De huidige status als meest luxe badplaats van Thailand heeft het te danken aan Koning Rama VII. In 1922 gaf hij zijn Italiaanse architect opdracht om “Phra Ratchawang Klai Kangwon” te construeren. Dat betekend vrij vertaald: “Paleis ver verwijderd van alle zorgen”. Misschien een vreemde keuze, omdat zijn overgrootvader hier in de buurt ooit malaria opliep die hem fataal werd, maar vooruit. Ook de huidige koninklijke familie maakt nog regelmatig gebruik van het paleis om te ontstressen van de lastige taak om leger en politici in Bangkok een beetje in het gareel te houden. Valt nog niet mee voor de koning die zwaar ziek is, maar na de laatste verkiezingen is het, ondanks een roodhemdenoverwinning toch rustig. Dat Rama VII voor Hua Hin koos, trok ook de Thaise high society naar de kustplaats, die er ook haar huizen bouwde. Toch bleef de hele toeristenindustrie redelijk kleinschalig tot de tachtiger jaren, toen de grote hotelketens Hua Hin ontdekten. Naast een hoop appartementsgebouwen, zorgt dat voor de nodige hoogbouw. en dus heel veel Thaise en buitenlandse toeristen.
Plek zat
Maar ja, het is laagseizoen en dus ziet het centrale strand er erg leeg uit. Voldoende ruimte dus voor de bijdrage van de reisfamilie aan het betere massatoerisme en dus smeren we ons in met factor 50 en gaan naar het strand. We huren wat ligbedjes, scoren strandspeeltjes, zwemmen wat, lezen wat (Lynley is back!), drinken een Chang (hoorde bij de strandstoel) en onderhandelen wat met de vele, maar niet te opdringerige verkopers. De halve IKEA bric en brac kun je aanschaffen, zonder een keer te gaan verzitten. We lopen wel een aantal hinderlijke beten van zandvliegen op, die twee weken later nog jeuken. Na het zwemmen opnieuw insmeren met DEET. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.
Tegen drie uur valt er een flinke bui, dus terug naar het hotel voor siesta, nintendo en nog meer zwemmen, maar nu in het hotelzwembad. Marit heeft in het bad dikke pret met een Thais meisje en een balletje, hoewel de Thaise fors ouder is dan Marit. Nou ja het leeftijdsverschil tussen de Thaise en de bijbehorende farang is nog veel groter. ’s Avonds eten we vis op de pier bij Phetsarin restaurant op een terras boven het water. Verser krijg je hem niet.
Wachten op Nok Ten
Waarschuwing: het wordt vandaag niet spannend.
Hua Hin begin langzaam onder de invloed te raken van Nok Ten. Nok Ten is een tropische storm die op de Filipijnen net meer dan 40 levens heeft gekost en die nu richtng Vietnam, Laos en Noord-Thailand trekt. Het regent de hele dag, afgewisseld met harde regen. Regen is altijd een beetje lastig te fotograferen, het wordt al gauw iets artistiekerigs met parapluus en spiegelende plassen. Of we maken een filmpje….
Zo hard dus.we maken een rondje door de regen. We eten een waanzinnig lekker ijsje (New Zealand Natural) in een trendy coffee shop (World News Coffee). Lopen nog een rondje. Passeren de (enige) straat met vage massagesalons en bars. Even tussendoor over het verschil tussen vage en niet vage massagesalons. Bij de niet vage salons kun je naar binnen kijken, hangt er een prijslijst, is het personeel uniforn gekleed in T-shirt en slobberbroek en wordt je als familie vriendelijk toegeroepen. Vage salons hebben dat allemaal niet, met uitzondering dat het personeel uniform nauwelijks gekleed is.
en ook nog 35 op de iPad
En we gaan zwemmen in de regen in het hotelzwembad. Papa stoot zijn knie gruwelijk open op de rand van het zwembad. We pakken een Leo. Er is nog veel te lezen. Bijbehorend muziekje; Hotel Normandie van Patricia Kaas. Maar goed, in een badplaats is dat uiteindelijk allemaal niks, dus we besluiten een dag eerder naar Bangkok te vertrekken.
Laatste dagen in Bangkok
30 en 31 juli 2011
Het regent nog steeds. Op TV zien we hoe Nok Ten heeft huisgehouden in de Isaan. Er is heel veel regen gevallen en we zien mensen door een halve meter of meer water waden. In Vietnam en Laos is ook een hoop weggespoeld. We hebben in de goede tijd in de Isaan gezeten.
We hebben bij een van de talloze taxibureautjes in Hua Hin een snorder gehuurd om ons naar Bangkok te brengen. Dat gaat gesmeerd, want ondanks een gas- en een benzinestop zijn we in 2,5 uur bij het Prine Palace Hotel. De (schoon)familie is daar op hun laatste dag en samen gaan we naar Chatuchak Weekend Market. Met de combi van Khlongboot en de skytrain ben je daar vrij snel.
Heel veel kussens...
Denk de Zwarte Markt in Beverwijk, maar dan 40 keer groter. Of 60 keer. Heel erg groot dus. Officieel is de markt opgedeeld in secties, met allemaal hun eigen handel. Praktisch klopt dat. Een beetje. Met totaal 160 kilo bagageruimte, moet het toch mogelijk zijn om eindelijk eens die driekante kussens mee te nemen. Het is ondanks de handige kaarten die uitgedeeld worden een aardige speurtocht. Dus ondertussen scoren we ook t-shirts, oorbellen, sleutelhangers, uitelkaarspattendeenweerterugvormende tomaten en kussens. Jawel, we wilden er vier, maar ze zijn te volumineus, dus het blijft bij twee. Ook al aardige pakketten trouwens.
’s Middags verder lekker zwemmen en ’s avonds eten we weer bij de Lucky Inn op Khao San. Daarna is het afscheid van de familie en gaan wij terug naar het hotel.
Jim Thompson House
Onze laatste dag brengen we door in het Jim Thompson House en met een khlongtour. Jim Thompson werkte in WO2 voor de OSS (voorloper CIA), bleef na de oorlog hangen in Bangkok en startte in zijn eentje een complete zijde exportindustrie. Hij verdween begin jaren zestig in Maleisië onder verdachte onstandigheden, maar zijn huis is bewaard gebleven en te bezoeken. Mooi en de moeite waard. Daarna naar de rivier voor een tochtje met een longtailboot door de kanaaltjes van Bangkok. Apart om de rijkdom en armoede letterlijk langs elkaar te zien (leven).
Op dinsdagmorgen 02 augustus vliegen we terug naar Nederland. Vanaf het wakker worden tot thuis zijn we zo’n 23 uur onderweg. Frank houdt het het langst vol en valt pas in de tax vanaf Schiphol in slaap. Het is erg lang, maar was goed te doen met Turkish Airlines. Keurige verzorging, maar negen uur en daarna nog eens drie uur vliegen blijft gewoon lang. Gelukkig hebben de individuele schermpjes heel veel films, al zit er veel B-keus tussen. En wat is het stil in Nederland. Met nagenoeg niemand op straat. Wel even anders na vier weken voortdurend drukte en volk om je heen. Misschien wel goed om de jetlag een beetje te verwerken. En alle indrukken van 4 geweldige weken vakantie in Thailand.
Praktisch
We verbleven in de volgende nette en erg schone middenklasse hotels (3 a 4 sterren):
Bangkok: Prince Palace Hotel Appartement met woonkamer, keukenblokje en twee slaapkamers, 2450 baht (via Greenwood), groot zwembad.
Phimai: Phimai Inn Familiekamer met extra bed, 1100 baht, groot zwembad.
Buriram / Nang Rong: Phanomrung Puri Hotel 2 persoonskamer (2 maal, connecting) met ontbijtbuffet, 1200 baht per kamer, klein zwembad.
Surin: Surin Majestic 2 persoonskamer (2 maal) met ontbijtbuffet, 900 baht per kamer, groot zwembad
Ubon Ratchathani: Phadaeng Mansion 2 persoonskamer (2 maal) met eenvoudig Thais ontbijt, 500 baht per kamer, (1000 tijdens Candle Wax Festival)
Mukdahan: Ploy Palace Hotel 2 persoonskamer (2 maal) met goed ontbijtbuffet, 1050 baht per kamer, klein zwembad op dak
Nakhon Phanom: Nakhonphanom River View 2 persoonskamer (2 maal) met goed ontbijtbuffet, 900 baht per kamer, groot maar vies zwembad, dus niet gebruikt.
Udon Thani, Paradise Hotel, Deluxe 2 persoonskamer (2 maal), 1000 baht per kamer, medium zwembad
Kanchanaburi: VN Guesthouse 2 persoonskamer op vlot (2 maal) zonder ontbijt, 400 baht per kamer. Uitstekend restaurantje met prima ontbijten a circa 100 baht.
Hua Hin: Thipurai City Hotel Deluxe 2 persoonskamer met ontbijtbuffet, 1280 baht per kamer, zwembad op dak.
Onze uitgebreide recensies van deze hotels zijn te vinden op : Tripadvisor.
Tijdens onze vakantie schommelde de baht in koers tussen de 42 en 44 baht per Euro. We betaalden meestal met cash, maar je kunt ook met creditcards terecht. Pinautomaten vind je nagenoeg overal; ook in de kleinere plaatsen.
Reisfamilie 