Het verslag van de reis van de reisfamilie naar Maleisië en Singapore 12 juli – 8 augustus 2018.
Het laatste stuk van de vakantie van 2017 was de reisfamilie goed bevallen. Reizen is namelijk niet altijd gemakkelijk, zeker niet wanneer de slaap-waakritmes van de familieleden niet altijd overeen komen.
De valkuil waar we (lees Hans) vorig jaar instapten is dat ie de eerste dagen te veel wil doen, terwijl de rest van de familie nog zwaar aan de jetlag is. Ook in Laos weer; niet verstandig, want het leidt tot een verminderde Zonnatura-atmosfeer zeg maar.
Na Laos waren we naar Maleisië gevlogen om een weekje te duiken. Wie vroeg op wilde, stond vroeg op en dook drie keer per dag en de rest sliep uit en nam de middagboot. Na twee dagen zagen we dat dat prima werkte en eigenlijk werd toen al besloten dat we dat nog een keer wilden doen. Dit jaar dus gaan we unaniem weer duiken in Maleisië.
De tickets boeken was een hele toer, of beter gezegd een strijd tegen de cookies. Het gaat er om om de algoritmes van de luchtvaartmaatschappijen te verslaan en dat lukt het best met een tor-browser. Vervolgens boek je met een VPN met als netto resultaat dat de tickets 30% goedkoper in het VK waren dan exact dezelfde tickets in Nederland.
We vliegen met British Airways, een maatschappij die nog steeds niet zeker weet of ze al dan niet een budgetmaatschappij wil zijn. Dat houdt dus in voor veel extra’s betalen, inclusief het vooraf reserveren van stoelen. Om daar nu 250 euro per enkele reis voor te betalen was ons iets te gortig, dus we gokten er maar op.
En het kwam helemaal goed; precies 24 uur van te voren ingecheckt en we zitten keurig bij elkaar. Morgen vertrekken we. Blijf ons volgen!
Op zich is zo’n vertrekdag altijd een beetje vaag. We moeten nog inpakken, Marit moet haar rapport ophalen. We hebben nog leukoplast nodig. Er moeten nog wat wasjes gedraaid worden. Mirjam vraagt of Marit al een notitieboekje in haar tas heeft gestopt, anders moet er weer eentje op Schiphol gekocht worden. Ik ga nog een keer onder de douche, want ik zweet me nu al de ty….
Zo’n dag dus, maar het wordt vanzelf 13.45 uur en dan staat de taxi voor de deur voor de rit naar Schiphol. Het zou een zeer drukke dag zijn, maar rond drie uur is daar niets van te merken. Binnen 5 minuten de bagage afgegeven en ook de veiligheids- en paspoortcontrole duren nog geen 10 minuten. We hebben dis royaal de tijd om rond te hangen en een notitieboekje voor Marit te kopen. Het vluchtje naar London heeft wat vertraging, maar we hebben twee uur voor de overstap, dus niks aan de hand.
Herstel. We hebben meer dan genoeg tijd. Inmiddels heeft de vlucht al twee uur vertraging. And counting.
Ze zijn niet flauw bij British Airways.
Keurig netjes met informatie. En ze zijn ook niet flauw met de vouchers. We kinnen vooruit met de kauwgum. We hopen om 2300 in de lucht te zijn.
(* voor wie de afko nog niet kende: nothing special to report).
Onderweg zijn is leuker dan arriveren…
… is een van de thema’s van de reisfamilie. Maar na 24 uur vanaf thuis vertrekken via taxi, Schiphol, British Airways, London Heathrow, vertraging, bijna 13 uur vliegen, Grab (de Aziatische Uber) is het om 2030 lokale tijd fijn arriveren bij Suasana Suites in Kuala Lumpur. Waar we verwelkomt werden door een van de betere staaltjes handdoekkunst, die ongeveer keek zoals wij ons voelen. Verder is het appartement nog net zo ruim, luxe en schoon als drie jaar geleden, toen we hier voor de eerste keer waren.
Vliegen met British Airways was ondanks de vertraging een prima ervaring. Gezellig personeel, voldoende eten en drinken en beenruimte die met onze lengte goed te doen is. Wat ze nog steeds goed doen is als je om een biertje vraagt er twee geven.
We lopen van naar de stapstraat Bukit Bintang en eten Indiaas bij Southern Spice. Bukit Bintang is een mix van bars en restaurants, gericht op expats en de rijkere Maleiers. Bij Southern Spice komen meer locals, bijvoorbeeld de obers van alle bars nadat ze afgewerkt zijn. Het restaurant is dan ook de hele nacht open. Wij eten lekkere dal, tandoori kip en roti en chapatti. En passant zien we België het eerste doelpunt scoren tegen Engeland. Maar we zijn te moe om de wedstrijd af te kijken. We gaan slapen.
Heeft Sigmund nou een broer in Maleisië?
Niet iedereeen lag meteen te ronken, maar we slapen goed in ons brandschone en luxe appartement. De dag begint met brandalarm. Dus we pakken onze voornaamste bezittingen (geld, paspoorten en de kinderen) en beginnen de afdaling van de 32ste verdieping.
Om er bij de receptie op de 10e verdieping achter te komen dat het brandalarm veroorzaakt is door een rokende filmploeg op de 31ste etage. Die nu hun laatste waarschuwing hebben gehad, want gisteren was dat ook al gebeurd. Wij hadden ze er meteen uitgegooid, maar nu we toch op de 10e zijn kunnen we meteen aan het ontbijt. Dat ontbijt is een stuk beter dan toen we 3 jaar geleden hier waren, maar niet iedereen heeft meteen trek (ook weer door de jetlag).
Na een royale periode bijkomen van het ontbijt, wassen, zonnebrand smeren en Deeten pakken we een Grab naar het Museum van Islamitische Kunst. Zijn we eerder geweest, maar een paar vertrouwde plekken opzoeken is altijd leuk. We snappen nu ook dat mensen 25 jaar naar dezelfde camping gaan in Frankrijk. Nou ja, niet echt eigenlijk.
Dan ook maar naar hetzelfde restaurant als drie jaar geleden:
Het Heritage Station Restaurant zit al meer dan 100 jaar in het (inderdaad) stat, is 24 uur oer dag open en spotgoedkoop. Masala Dosa voor 60 eurocent om maar eens wat te noemen. Dat station is trouwens nog gebouwd naar Engels maatstaven. Zo kan het dak drie meter sneeuw dragen. Jazeker.
We gaan zwemmen bij ons appartementje, we lezen en luieren wat en ’s avonds eten we (jawel) Indiaas bij Bakti Woodlands, een andere oude favoriet van ons (met Brahmin chef!).
Een geheim museum. And very special rice…
De afspraak was dat we de eerste dagen vooral zouden bijkomen en niks hoefden. Marit blijft dus thuis terwijl de rest van de reisfamilie naar het museum van de Nationale bank van Maleisië gaat. Wij zijn daar nog niet geweest en velen met ins, het schijnt een van de onbekendste musea van Kuala Lumpur te zijn. Wat we zo lezen is het deel dat over geld gaat niet zo interessant, maar hebben ze wel een aardige kunstverzameling.
Bank en museum zitten in een hypermodern pand. En de reisgidsen hebben het fout. Het deel dat over geld gaat in interessant, informatief, interactief en gewoon leuk. Je steekt er een hoop van op, niet alleen over geld in Maleisië, maar ook over economie en geld in het algemeen. De centrale bank is overigens opgezet door een Engelsman, maar de tweede directeur was al een Maleier. Het kunstgedeelte valt vervolgens behoorlijk tegen. 12 schilderijen van het niveau Bob Ross.
De boekwinkel in Suria heeft interessante titels
We relaxen daarna wat in het apartement en wandelen naar de Petronas Tower en het bijbehorende Suria winkelcentrum. Daar voel je je meteen weer een behoorlijke armoedzaaier. Alle Dior – en andere merken zijn er vertegenwoordigd en de prijzen wijken niet af van die in Europa. Nou ja, er zijn hier ook erg veel Saoudi’s op vakantie en onder die zwarte burka moeten bijna wel heeel dure jurkjes zitten. Een deel van de reisfamilie eet I; het foodcourt van Suria, het andere deel bij de Zuid-Afrikaanse keten Nando’s. Die speciale rijst bewaren we voor een ander keertje.
Wetenschap, olie en een excursie die niet meer is.
Na de ochtend weer ontspannen te hebben opgestart (tijd genoeg voor een paar wasjes) nemen we de gratis GOKL bus naar de Petronas torens voor een bezoek aan Petrosains. Petronas is het staatsoliebedrijf en heeft een vette vinger in de pap van Maleisië. Net als Indonesië heeft Maleisie een berg olie in de grond zitten en die voorraad wordt stevig geëxploiteerd. In Indonesië verdwijnt de winst van de oliewinning in de zakken van de corrupte leiders. Het verschil met Indonesië is dat er in Maleisië wel goede dingen voor het land en de bevolking worden geregeld met de oliewinsten. Dat zie je aan de goede infrastructuur en aan de publieke voorzieningen. Ook de kleinere dorpen hebben mooie gemeentehuizen en kinderspeeltuinen inclusief wipkippen. Nou hoor je mij niet zeggen dat een wipkip het toppunt van beschaving is, maar toch.
Petrosains (spreek uit PetroScience) is het wetenschapsmuseum van Petronas. Voor de oudere kijkbuiskindertjes: het heeft erg veel weg van het Evoluon destijds in Eindhoven, maar hier werkt nagenoeg alles. Veel te zien, maar vooral erg veel te doen. We waren er een jaar of acht geleden als eens geweest toen de kinderen kleiner waren en dachten dat we vandaag wel snel klaar zouden zijn. Niet dus. Je kunt er uren in doorbrengen, al was het alleen maar met het bouwen van de langste brug met blauwe blokjes. We zijn er bijna drie uur geweest. Daarna was het tijd voor een ijsje. Dienstmededeling: de Frozen Yogurt van LlaoLlao is niet lekker.
Gisteren hebben we geprobeerd een stadswandeling van 2,5 uur te regelen door Kampung Bharu, een authentieke wijk in Kuala Lumpur. Het Tourist Office bood die tot voor kort aan, maar om onduidelijke redenen zijn ze daar mee gestopt. We besluiten dus maar zelf de wandeling te doen en lopen naar het vertrekpunt dat op de kaarten van de VVV staat aangegeven. Om vervolgens in 20 minuten de route te lopen, waarvan er ook nog eens 10 besteed werden aan geld pinnen. Het zijn niet de ‘9 straatjes’ in Amsterdam zullen we maar zeggen en we snappen dat de VVV met de tour gestopt is.
Vervallen zootje, maar wel met een kleurrijke markt. En een geurrijke markt, want het is Durian seizoen en deze koning der vruchten heeft nogal een speciale geur. Zo speciaal dat de vrucht verboden is in de meeste hotels, vliegtuigen en bussen.
De Durian is te herkennen aan de groene kleur en stekels, maar neem van ons aan, voordat je hem ziet heb je hem al lang geroken. We eindigen de dag bij Anjapper een Indiër op aanraden van onze Indiase Grab chauffeur.
Vandaag zijn we van Kuala Lumpur naar Mersing gereden, nou ja, we werden gereden en wel door Yahya. Yahya is eigenaar en waarschijnlijk enig chauffeur van Taxi Exora. Vorig jaar hadden we hem ontdekt op internet, waar hij een goede prijs aan bood voor de trip van het vliegveld naar Mersing. Dus dit jaar hebben we hem maar weer gewhatsappt en hij was beschikbaar. Sterker nog, hij maakt er meteen een vakantie van naar zijn geboortedorp, dat dicht in de buurt van Mersing ligt. Daar moest hij dan wel verlof voor opnemen. Yahya heeft namelijk nog een baan: hij werkt bij de politie van Kuala Lumpur. Daar heeft hij het niet zo druk, dat hij niet in staat is on zijn taxi-business te bestieren. App hem tijdens kantooruren en hij reageert binnen twee minuten. Zo’n dubbele baan heeft meer voordelen. Nadat Yahya geflitst was werd er meteen een vriend bij de Highway politie gebeld om een en ander te regelen: “it is good to have friends”. Inderdaad. Scheelde toch weer 300 ringgit, terwijl onze rit van 5 uur Yahya 600 ringgit opleverde. Snel verdiend had Thea gezegd.
Hapje onderweg in een typisch snelweghawkercentrum. Like Bapak Beriani op hun Facebookpagina!
Na aankomst was het relaxen op de kamer en eten bij Restoran Syed Ali. Prima Indiaas en Pakistaans eten; Tandoori kip was heerlijk. De hele familie had zijn buikje rond voor totaal 6 euro. Morgen nemen we de boot naar Tioman Island.
‘Ik voel me nu al ontspannen’ zei Frank, terwijl hij nog geen 5 minuten op Tioman Island was. Ja, da’s de invloed die Tioman op een mens kans hebben. Ook al na vind minuten.
De reis naar Tioman toe was weer de normale georganiseerde chaos. In Mersing is een keurig nieuw Harbour Center gebouwd, maar de procedures zijn daar nog niet helemaal op aangepast. Hans vertrekt een uurtje eerder naar de haven om de administratie af te handelen. Normaal moet je minstens vijf stations af, maar de ambtenaren van de marine conservation fund en het Sultan Fund hebben blijkbaar vrij vandaag. Dat scheelt de schatkist en de sultan een paar duizend euro en Hans een paar euro en twee rijen minder. Nadat we uit de rij voor de eerste boot zijn gehaald, vertrekt de tweede boot bijna op tijd en zijn we twee uur later in “ons” dorp ABC.
Daar is weinig veranderd sinds vorig jaar. En daar zijn wij vlij mee. Morgen meer!
And we would all go down together. Even bijpraten over de afgelopen dagen. Dat allemaal tegelijk naar beneden is dan ook niet helemaal juist. De Pakistaan in Mersing had namelijk enigszins toegeslagen, dus er was geen sprake van een Delhi Belly, maar een Karachi Belly bij een deel van de reisfamilie. We zijn dus wat uit sync kwa duiken. Mirjam heeft gisteren haar eerste bootduik gemaakt. Vandaag hebben Mirjam en Marit een strandhuisjes gemaakt met BoBoy (even aardig als ie groot is). En Hans heeft er inmiddels zes bootduiken opzitten. Met op vrijdag wat minder zicht, maar zaterdag was het al een stuk beter. Tweede duik van vandaag drie schildpadden binnen vijf minuten. Filmpje:
Verder brengen wij de dag in gepaste rust door, met wat rusten, zonnen en eten. Wisten jullie dat je met duiken 600 calorieën per uur verbrand? Net zoveel als hardlopen met 9 km per uur. Niet slecht ;-).
Elke dag een blog is best te doen, maar de WiFi is hier niet altijd geweldig, dus we slaan wel eens een dagje over. Wat is er allemaal gebeurd? De Karachi Bellies zijn allemaal over, dus iedereen is inmiddels aan het duiken. Gisteren is Hans ’s morgens met de bookduiken meegegaan. Nou doet ie dat elke dag, maar. Gisteren ging de boot naar Labas Island. Labas is eigenlijk een grote hoop stenen, die vrolijk wordt ondergeschikten door talrijke meeuwen. Onder water liggen de rotsen ook vrij willekeurig gestapeld, waardoor er allerlei doorgangen tussen de stenen zijn. De sport is natuurlijk om door die doorgangen te zwemmen, en da’s best wel uitdagend, want er zijn er een aantal bij die wat nauw zijn. Niet voor de claustrofobische duikers en je moet er niet aan denken dat je daar 450 meter door heen moet en dan echt in het donker. We hadden al een hoop respect voor de duikers die de voetballertjes uit de Thais grot hebben gehaald, maar nu nog meer. Een impressie:
Hoe zien de dagen er tot nog toe uit? Zoals afgesproken eigenlijk. Iedereen kocht doen en laten wat ze willen, dus Hans is er vroeg uit. De bevolking van ABC is redelijk ontspannen en ook geld verdienen gaat op een ontspannen manier. Het is altijd maar weer de vraag welk restaurantje er open is voor ontbijt, maar eentje is er altijd wel open. Of die vervolgens gare bananenpannenkoeken kan bakken (of pannenkoeken gaat) is maar helemaal de vraag. Na het ontbijt is het even rondhangen en rond kaart voor negen vertrekt de boot. In het weekend zijn dat er drie, maar vandaag was het er maar een. Je doet een duik van 45-50 minuten, wacht een uur met een hapje (rijst met sambal en een enkele sliert groente) en doet daarna de tweede duik. Rond 1230-1300 uur ben je dan weer terug op het eiland. We weten inmiddels hoeveel calorieën je met duiken verbrand, dus tijd voor een tweede hapje.
De middagboot voor de volgende duik gaat om 1430 maar gisterenmiddag hebben we met de hele familie een shoredive gedaan. Na een jaar is voor de reisfamilieduikers met wat minder duiken toch beetje lastig om er in te komen en dan is het fijn om een Nederlandse instructrice te hebben (Linda) die het allemaal nog een keertje rustig doorneemt. En na de middagduik is het douchen, duikboekjes invullen, biertje drinken en relaxen tot de avondmaaltijd, eten, nog een biertje en slapen.
Afzien ;-).
Het begint zo wel op werken te lijken….
Nou ja werken. De afgelopen drie dagen heeft Hans de PADI cursus Rescue Diver gedaan. PADI is de Professional Association of Diving Instructors, een club die in 1966 gevormd werd omdat de oprichters het niet een pas waren met het toen bestaande systeem van één heel lange duikopleiding. Dat is inmiddels een behoorlijk verdienmodel en naast de beginners ‘Open Water’ opleiding zijn er inmiddels een heleboel PADI-cursussen van ‘visherkenning’ tot ‘optimaal drijfvermogen’. Het verdienmodel is vrij duidelijk zeg maar. Omdat Hans wat beter wil leren duiken (je moet toch iets na je vrij nabije functioneel leeftijdsontslag) was het tijd voor de ‘Rescue Diver’ cursus en da’s er eentje die door PADI zelf omschreven wordt als uitdagend, veeleisend, maar zeker de moeite waard. De verplichte Emergency First Response Cursus (EHBO) had ie al in Nederland gedaan, dus hij komen meteen aan de slag.
Blij geslaagde cursist met instructeur Danny
Nou niet dus, want een van de onderdelen van PADI is altijd een video bekijken. Nou was deze video iets recenter als die van de basiscursussen, maar er kwamen Clamshell telefoons in voor, dus ik bedoel maar. En daarna kwamen de uitstekende praktische lessen van instructeur Danny. Keurig volgens de methode praatje, plaatje, daadje werd het steeds moeilijker en ingewikkelder. Hoe om te gegaan met vermoeide duikers, duikers in paniek, bewusteloze duikers, kwijtgeraakte duikers, kortom het hele scala aan ellende boven en onder water. Daarbij omgaan met reddingsmiddelen, radio, zuurstof en wat er verder voorhanden was. Hoogtepunt: een bewusteloze duiker reddend zwemmend naar de kant brengen, terwijl je ondertussen mond op mond beademd en de duikuitrusting van het slachtoffer en jezelf uittrekkend. Ik heb wel eens minder gemultitasked zeg maar. Vandaag de afsluitende praktische tests gedaan waarbij alles bij elkaar kwam. Het incident management vanaf de boot was vrij realistisch met paniekerende duikers, verloren bewusteloze duikers en alle praktische uitdagingen die daar bij horen. Daarbij vrolijk gadegeslagen en aangemoedigd door de divemasters en funduikers die hun rustuurtje hadden. Probeer maar eens een slachtoffer van een kilo of 80 een duiktrap op te krijgen. Dat gaat ongeveer zo:
Nou ja na de laatste theoretische toets uiteindelijk geslaagd met een 9,2. Tijd voor een biertje.
Vandaag uitgeslapen en een mooie duik gemaakt met de hele familie. Dat meisje dat zo mooi in het water ligt is onze Marit (jawel!). Verder een schildpad en een bluespotted stingray. En verder: ontspannen!
Draken, Chinezen, Engelsen, Jappen, film (en tax-free)
Onze tuinvriend; een hagedis van ongeveer 1,20 meter
Tioman staat ook bekend als het drakeneiland. Da Puteri Naga was een draak die, net getrouwd, met haar man op huwelijksreis was. Ze zwommen net lekker in de Zuid-Chinese zee, toen ze bedacht dat ze haar huwelijkssjaal vergeten was. ‘Wacht ff hier op me’, zei ze tegen haar echtgenoot, ‘dan haal ik ‘m even’. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen ze terugkwam, zag ze haar man niet meer. Ze bleef eeuwen rondzwemmen, terwijl ze op hem wachtte. En langzaam versteende ze tot wat nu Pulau Tioman is.
De locals hebben nog een andere mythe: volgens hen is het eiland het versteende lichaam van de machtige draak Sri Gumom. Ook in het water gevallen en versteend. Nou ja, in ieder geval een draak.
Tioman werd al duizenden jaren gebruikt door vissers om vers water en hout te halen. Vanaf de 11e eeuw werd het eiland ook bewoond en werd het eiland gebruikt door Chinezen en Arabieren als tussenpunt tussen China en Maleisië. Daar ging wel eens wat bij mis en op het strand tref je af en toe nog scherven van Chinees porselein aan. In de tweede Wereldoorlog werd Tioman gebruikt door de Engelse en Japanse Marine. Daarnaast groeiden er betelnoten en sandelhout, beiden zeer gewild bij de handelaren.
Prince of Wales
In de wateren rond Tioman liggen de wrakken van de slagschepen Prince of Wales en Repulse. Beide schepen waren in 1941 naar Singapore gestuurd om Maleisië te beschermen tegen Japanse agressie. Het was een actie die te laat kwam en zeker te weinig impact had. De Engelsen concentreerden zich vooral op de strijd in Europa en voor de verdediging van de koloniën in Azië was nog mankracht, nog materieel ter beschikking. Beide slagschepen werden op 10 december 1941 tot zinken gebracht.
De Japanners richtten een waarnemingspost op op het eiland en begonnen enthousiast aan het aanleggen van een vliegveld en wegen over het eiland. De oost-west weg kwam af (en wordt nog steeds gebruikt), het vliegveld niet.
Na de Tweede Wereldoorlog werd het eiland een tijdje vergeten tot het ontdekt werd door de filmindustrie. De musical South Pacific, waarin het paradijselijke eiland Bali Hai figureert werd in 1958 opgenomen op Tioman. In de jaren 70 kwam Tioman vervolgens op de lijst van de tien mooiste eilanden ter wereld van het tijdschrift Time. Dat was al voldoende om het toerisme te stimuleren, maar de Maleise regering hielp een handje mee door het eiland taxfree te maken. Dat alles zou kunnen leiden tot overontwikkeling, maar gelukkig valt het mee. Zo mogen gebouwen maximaal drie verdiepingen hebben en moet er een goed afvalplan zijn. En daar zijn ze streng op. Zo staat er een resort in Salang al jaren leeg, omdat er niets geregeld was voor het afvalwater. De apen hebben er nu lol van. Het dorp waar wij zitten (Kampung Air Batang of ABC) is rustig, er loopt een betonpad doorheen van dik een meter breed waar auto’s niet eens op passen en het enige transport dat beschikbaar is zijn brommers met zijspan. ’s Avonds zie je de sterrenhemel en is stil (nou ja, wat ambient muziek in de bar van ons hotel). Ontspannen dus!
Haaaaaai!
Het is altijd even afwachten wat er voorbij komt zwemmen.
Nieuwsgierige visjes…
Schildpadden, die zich door niets en niemand laten afhouden van het leegschransen van het koraal.
Angelfish
Nudibranch…
En vanmiddag dus vier haaien (of drie?). Die zie je normaal alleen uit de verte, een beetje als vage schaduw, nadat de Divemaster hem aangewezen heeft. Vandaag hadden we dus veel brutalere Reefsharks. Eentje van een meter of twee kwam zelfs op drie meter afstand voorbij zwenmen. Daar kan alleen Freek Vonk tegenop.
Buoyancy en Beestjes (@Mamachoco reports)
@mamachoco Zen!
Het is al de tweede zondag op ons bounty eiland en ‘diep in de zee’. Wat is het heerlijk hier. Misschien heeft de reisfamilie haar bestemming gevonden en gaan we voortaan elk jaar hier op vakantie??
Hans en Marit zijn met de ochtendboot mee. Frank en ik gaan vanmiddag pas duiken. Dus zal ik een keer ‘bloggen’.
Buoyancy
De eerste keer … kost altijd moeite. Vorige week moest iedereen er weer even inkomen. Welke maat duikpak had ik? Hoeveel lood? En ben ik nog gegroeid, gespierder, vetter, …? Toen het allemaal klopte kon de pret echt beginnen.
Nu – een week later – heeft Hans nog net geen zwemvliezen ontwikkeld, wat niet lang meer kan duren met drie duiken per dag. Het is jullie vast niet ontgaan dat de kwaliteit van de onderwater foto’s en -filmpjes beter is dan ooit. Dat komt doordat Hans steeds stiller in het water ligt en dát heeft weer alles te maken met “buoyance-control” of beheersing van het drijfvermogen.
Voor de niet duikers onder ons: met duiken is het de truc om door het water te zweven ongeveer zoals een astronaut in de ruimte. Ideaal is het om stil te kunnen hangen zonder te zinken als een baksteen of als een ballonnetje omhoog te floepen.
Om dit te bereiken gebruik je ’n loodgordel en een “BCD” (een soort reddingsvest waar je lucht in- of uit kunt laten lopen met ’n simpele druk op ’n knop).
Daarom moesten we vorige week weten hoeveel ‘lood’ iedereen nodig: had om te kunnen zinken. Het vetpercentage zegt hier meer dan het aantal kilo’s (Frank weegt 10kg meer dan ik, maar we gebruiken evenveel lood ).
Het vest gebruik je om niet te veel te zinken. Je gaat te water met een vol vest. Vervolgens laat je er zoveel lucht uit dat je begint te ‘zinken’ maar je moet natuurlijk niet ‘door blijven zinken”. Als je op de diepte bent waar je wilt blijven zwemmen, laat je zoveel lucht in/uit je vest zodat je met een inademing iets omhoog gaat en op een uitademing iets naar beneden. En dan ..
Zweef je!!
Maar daarmee ben je niet klaar (duiken is niet voor niets een sport: je verbrandt met duiken net zoveel kcal als met joggen maar bij 30C houd je het wel een stuk langer vol).
Tijdens de duik verandert je drijfvermogen doordat (a) je de (pers)lucht uit je tank verbruikt en (b) je van diepte verandert. Als je met in- en uitademen niet blijft ‘zweven’ moet je wat lucht uit of in je BCD laten.
Simpel toch?
Ja. Nou ja. Schaatsen ziet er ook makkelijker uit dan het is. Gelukkig geldt ook hier ‘oefening baart kunst’.
Marit heeft de laatste dagen haar duikfrequentie verdubbeld en ligt nu strak in het water. Ze heeft nog nauwelijks tijd nodig voor duikbril-ongemakken of oor-issues. Ze spot elke “Nudi” en “zeekomkommer” en ontwikkelt een complete onderwater-gebarentaal voor alle mooie en lelijke (Moeraal) beestjes. Boven water is ze wat minder enthousiast over de fauna, maar daarover later meer.
Frank was altijd al relaxed. Ook toen we elkaar vorige week kwijtraakten onder water. “Ja, mam, waarom maakte je je zo druk? We wachtten gewoon een minuutje en zijn toen naar de oppervlakte gegaan he.” Relaxed dus.
Nou en ‘moi’ gaat vanzelf fijn duiken als ik weet dat Frank en Marit weer goed ‘uitgelood’ zijn en lekker door het water glijden. En dat is nu al weer n hele week
Beestjes
Zoals ik al schreef, heeft Marit een uitgebreide gebarentaal voor alle mooie beestjes onder water. Of het nu om “Nemo’s”, schildpadden, blauw gestippelde roggen, lelijke Cuttlefish of zelfs Black tip haaien gaat, er wordt enthousiast op gereageerd. En voorzichtig om ze niet te laten schrikken of te bezeren.
Het contrast kan niet groter zijn met haar reactie op diertjes bóven water. Eerlijk gezegd was ik zelf ook niet blij verrast met een 5 cm lange kakkerlak in de badkamer. “O, gatverdamme” is waar de arme kakkerlak het mee moet doen. En hij is eerlijk gezegd mooier dan menig zeekomkommer. Maar goed. Hans – ook buiten water coming to Rescue – kwam al met zijn badslipper.
“Dank je”, zei ik en sloeg de kakkerlak uit zijn leven naar de eeuwige jachtvelden, want Hans had het me immers al een keer voorgedaan (blog Sri Lanka).
Ook met de volgende twee kakkerlakken ben ik niet voorzichtig omgesprongen. Daar gaat mijn karma, maar Marit houdt des te meer van me.
Zo dan ga ik mijn bikini maar van de lijn halen, want over een half uur vertrekt de boot. Fijn naar de haaien
In ABC zijn ongeveer 10 restaurants en gemiddeld maken die dit menu:
Kortom de keuze is ei of pannenkoek voor ontbijt en voor lunch en diner is de keuze:
- Gebakken rijst met of zonder ei
- Gebakken noodles
- Hamburger friet
- Tom Yam
- Kip op 10verschillende manieren (en twee smaken)
- Gegrilde vis
Daar kan weinig mee mis gaan denk je dan, maar toch…. het is nogal een probleem om alles ongeveer gelijktijdig op tafel te krijgen. We hebben inmiddels onze favorieten. Onze eigen TIOMAN-LEKKER-gids:
- Johan’s resort. Beste voedsel, al was het alleen maar vanwege de onverbeterlijk optimistische ober Mo.
- AF restaurant. Net naast ons duikcentrum. Heel lieve mensen en als je om een dunne pannnekoek vraagt is ie gaar.
- ABC restaurant. Fijn op het strand, het eten is wat minder.
- Nazri 2; meest uitgebreide kaart, maar ze helpen vaste klanten sneller, dus we zijn er weggelopen toe; het te lang duurde.
- Figthya: zonder meer de vetste hamburgers
- Aqiss Bistro; heeeeeel lang wachten voor weinig te duur eten.
- Restu Chalet; vriendelijk restaurant met een echtgenoot die bedient en het allemaal langzaam snapt en een slimme echtgenote, kok, kassier die dat royaal compenseert
En dan nog een favoriet: Mawar, al was het alleen maar vanwege de geweldige bananencake, waarvan we het geheime recept hierboven afbeelden. Maar ook het eten is lekker en het personeel erg vriendelijk.
Oké? Of niet oké? (MamaChoco reports)
Marit en Hans aan het diepduiken
Het is inmiddels woensdagochtend. Op het overdekte terrasje van de bar wachten Marit en ik op instructeur Darren.
Gisteren heeft Marit de drie laatste duiken gedaan om Advanced Open Water Diver te worden. Darren overhoort straks nog wat theorie en dan is Marit zeker geslaagd.
Hans heeft al eens geschreven over de ontelbare Padi-cursussen, he? Zondag had Boboy gevraagd of Marit haar ‘Advanced’ al had? Dat bracht haar op het idee om die cursus dan maar te volgen. Zelf ben ik nogal een ‘Mit-geh-Pumuckl’ en Marit vond het oke dat ik meedeed. En zo kwam het dat we maandag begonnen met twee van de vijf Advanced modules.
Maar dinsdag haakte ik al af. Een vage verkoudheid en heel duidelijke hoofdpijn (die me al een kleine week pestten) lieten zich niet langer negeren. Alle Paracetamol, fluimicil en strepsils ten spijt. Niet oké dus en heel frustrerend Maar ik mocht niet klagen, want Frank moest al eerder switchen naar bovenwater activiteiten zoals lezen, muziek luisteren, fietsen, genieten van het uitzicht.
Enfin. Marit heeft dinsdag wel gewoon de laatste drie duiken voor de cursus gedaan. Of eigenlijk niet ‘gewoon’ want ze deed het heel goed. Bij de diepe wrakduik was het zicht niet geweldig en er stond ook nog een flinke stroming waar ze een flink stuk tegenin moest zwemmen. Soms zit het mee, soms zit het tegen: ook met duikomstandigheden. Marit was ’s avonds dus echt wel moe. Maar boven haar hamburger was ze al een nachtduik aan het plannen en bedacht ze, hoe ze zo snel mogelijk terug kon naar dit duikparadijs. Overmorgen moeten we al terug naar het vaste land en Marit heeft bij het idee alleen al heimwee naar Tioman. Ach we zijn allemaal verliefd op dit plekje, dus dat komt wel goed, oké
Vanmiddag zijn Marit en Hans nog naar een ander wrak gegaan. En ik heb toch weer één duik voor de cursus gedaan. Visherkenning. Als je echt probeert alle verschillende visjes op te schrijven en te tellen, merk je extra goed hoe ontzettend veel er hier te zien zijn. En op 3-5 meter diepte, dus je ziet alle kleuren van de regenboog
De tijd dringt en we willen nog zo veel, dus vanavond gaan Hans en Marit nog een nachtduik doen. Morgen hoop ik mijn Advanced af te ronden. Als mijn oren maar klaren, zal dat best wel gaan
Op zich zijn de dagen hier wel voorspelbaar.
07.15 Wekker loopt af
08.00 Ontbijten met bananenpannenkoek of omelet bij AF Restaurant
08.30 Verzamelen voor de boot
09.00 Boot vertrekt
09.30 Eerste Duik
10.45 Pauze met hapje rijst of mihoen (soms zelfs met kip, altijd met sambal)
11.30 tweede duik
13.00 Terug in ABC
14.30 Vertrek voor de middagduik
15.00 Derde Duik
16:30 Terug in ABC; onderhoud aan uitrusting, douchen, eerste biertje
18:00 Blog schrijven, nog een biertje, pelpinda’s
19.30 Diner
21.00 tijd voor een biertje
22:30 bedtijd
Nou zijn daar wel variaties op. Zo heeft Hans zoals gemeld de Rescue Diver cursus gedaan en hebben Mirjam en Marit hun Advanced Open Water cursus succesvol afgesloten. Frank had helaas te veel last van zijn oren om daar aan mee te doen.
Verder hebben we de verloving van duikinstructeurs Kara en Darren meegevierd:
Werd er gekaart:
De verjaardag van Danny gevierd
Bananencake gekocht en gegeten
Gefietst naar Tekek
En hebben we heeeeel veeel Nemo’s gevonden.
Helaas was het alweer de laatste dag.Morgen gaan we terug naar het vasteland en naar Singapore.
Een heet goedje en een mooi museum
Op vrijdag verlaten we helaas Tioman Island en met de boot, een taxi en een Grab zijn we 7,5 uur later in ons YWCA hotel in Singapore. We eten in een Ierse pub, die vorig jaar favoriet was, maar nu wat tegen valt. Never go back zou Jack Reacher zeggen.
Het zal 1986 geweest zijn dat Hans voor het laatst naar de Tiger Balm Garden is geweest. Hoogste tijd dus voor een hernieuwd bezoek. Haw Par Villa, of Tiger Balm Garden is vernoemd naar de broers Aw Boon Haw en Aw Boon Par, die vanuit Burma emigreerden naar Singapore en daar een kapitaal verdienden met de rode variant van Tijger Balsem. Die rode is nog erger huidverbrandend dan de witte, maar dit terzijde. Naast de balsem zetten de broers ook nog een aantal andere bedrijfjes op, waaronder een aantal kranten.
De broers waren ook filantroop en steunden veel goede doelen. Ze wilden daarnaast de Chinese gemeenschap ook morele lessen meegeven. Daartoe werd in 1937 een beeldentuin geopend met Chinese sagen en legenden. Zeg maar een soort Chinese Efteling zoals Anton Pieck hem ooit startte. De beeldentuin heeft regelmatig op instorten gestaan, is ooit commercieel uitgebaat (maar toen kwam er geen hond meer) en is nu in redelijke staat en gratis toegankelijk.
Het park is goed voor anderhalf uur (kindonvriendelijk) amusement.
National Gallery
Na de Tijgerbalsemtuin gaan we naar de National Gallery, waar we eerst een hapje eten. Marit voelt zich een beetje Bleuh, dus die gaat met Hans terug naar het hotel. Mirjam en Frank bezoeken het museum. Je kunt merken dat er geld zit in Singapore, want het museum heeft veel mooie stukken. Wat voorbeelden:
Epiphany, Robert Walker 1942 (gem aka tin Jappenkamp)
En nog veel meer moois.
’s Avonds gegeten bij Maxwell Hawker Centre in Chinatown. Heerlijk!
Is Singapore perfect? Ik denk het niet. Zo is er wel het een en ander over het politieke systeem op te merken en Singapore is de op drie na duurste stad ter wereld om in te leven (en vakantie te vieren ook denken we). Maar het is hier allemaal wel erg goed geregeld, schoon, vriendelijk en vul maar in. Misschien iets te perfect? Misschien wel. De draconische boetes op bijna alles zorgen voor een bovenmatig schone stad. Daarnaast zijn de straffen voor misdrijven zoals bekend ook niet mals. Doodstraf verplicht voor drugshandel zorgt ervoor dat ons soort coffeeshops Singapore nog niet bereikt hebben. Het voelt af en toe een beetje onwerkelijk, alsof je als Jim Carrey rondloopt in de Truman Show.
Maar dat alles gezegd hebbend; het is wel leuk allemaal hier. De reisfamilie heeft wel wat met Technologiemusea, dus we beginnen vandaag in het Science Center in Jurong, zo’n 18 kilometer vanaf downtown Singapore. Weer zo’n Evoluon ervaring, perfect uitgevoerd.
Leuke kijk- en doeervaringen en allerlei thema-afdelingen, waarvan die over angst een van de leukste was en die over oud(er) worden een van de meest confronterende.
Ook confronterend: een Durian McFlurry “McDonalds gift to the nation”. Zelfs de nasmaak van een hapje kwam uren later nog maar boven. Durian? Not even once.
Chinatown is in hoge mate toeristisch, maar wel leuk, dus we maken een rondje. gevolgd door een bezoek aan een (één) winkelcentrum op Orchard Road.
Ook leuk in Chinatown; gratis behandeling van allerlei kwalen door middel van handoplegging. Wij denken dat het effect psychisch is.
We sluiten af met een maaltijd bij Maxwell Road en een ontmoeting met Bryan, een oud-collega van Hans. Perfect dagje, morgen moeten we naar huis.
Kunst of shoppen, thali, knipbeurt, biercafe.
Familieportret van Chen deed me meteen aan andere familie denken
De kinderen willen shoppen, Hans heeft zaterdag de National Gallery gemist, dus de reisfamilie splitst zich op in twee groepen. Die National Gallery is dus echt geweldig mooi. Het gebouw bestaat uit de oude rechtbank en het oude stadhuis, die aan elkaar zijn gebouwd. Dat is op een bekwame manier gedaan en anders dan in het Rijksmuseum wordt je in het tussenstuk niet van je sokken gefietst. De collectie is vooral samengesteld uit Singaporese artiesten van de laatste 200 jaar! Met ook aandacht voor koloniale kunst. Je kunt er zo uren doorbrengen. Leuk zijn de suppoosten, die na wat doorvragen graag vertellen over hun favoriete stuk.
Timothy legt zijn favoriete schilderij uit
Hier een kleine selectie uit de grote collectie:
We pakken een Grab naar Little India voor (wat anders?) een Indiase Thali.
En een knipbeurt
De reisfamilie wordt herenigd en we drinken een laatste biertje op Clarke Quai.
Daarna inpakken en douchen
(Dat past dis echt in twee rugzakken) en naar het vliegveld. Bijna thuis….
We zijn weer thuis. En dat we op de foto hierboven zo lachend in het vliegtuig zitten, is niet omdat we het fijn vonden om weer naar huis te gaan. Integendeel, de hele reisfamilie had met gemak nog een week of meer op Tioman willen blijven. Maar ja, aan alles komt een eind. Dat we toch lachen heeft alles te maken met de veiligheidsvideo van British Airways.
Voor de rest geld voor BA: (redelijk) vlug, veilig (vermoeden we) en (redelijk) voordelig. Het was wel een beetje rommelig op de terugweg, de flight attendants maakten er een onoverzichtelijke toestand van de maaltijden. Maar voor de rest was het slapen en video’s kijken. Tussen het vertrek uit het hotel in Singapore en de huisdeur in Nederland zaten 21 uur. Omdat we pas om 20.00 uur vertrokken valt er nog wat bij te slapen dus.
De evaluatie volgt ergens in de komende dagen.
Vakantiestemming moet je gewoon vasthouden; vandaag in Leiden.
Tijd om de balans op te maken nu we een paar dagen thuis zijn en de jetlag begint af te nemen.
“Helemaal goed. We hadden met gemak langer op het eiland kunnen blijven. De timing van vluchten en auto’s was slim allemaal. Duiken was prima.” Mirjam.
“Niet gigantisch veel variatie, maar heerlijk relaxed; lekker duiken”. Frank.
Beste souvenir: recept van Mawar’s bananecake
“Volgend jaar wil ik nog veel langer duiken. Het was gewoon een leuke vakantie. Kritiekpuntje: de films waren wat weinig divers op het vliegtuig.” Marit.
“Geweldige vakantie. Wat is Tioman een heerlijk rustig De reisfamilie is blijkbaar het meest op zijn gemak op een tropisch eilandje. En duikend!’ Hans.
Nou kortom: iedereen blij. Volgend jaar weer?
Reisfamilie 