Het verslag van onze reis in 2015
Floets en de dreamliner
De taxi was precies op tijd en op zondag naar Schiphol is sowieso niet zo’n probleem, we waren dus vrij snel ingecheckt bij Qatar Airlines. Qatar vliegt sinds een maand op Schiphol en kan worden omschreven als een vijfsterren prijsvechter. Veel over te doen, ze concurreren KLM weg is de angst, maar wij hadden door de openingsaanbiedingen wel een heel mooi tarief naar Maleisië.
Bagage inleveren gaat best snel en ook de nieuwe veiligheidscontrole gaat als een speer. Nou ja, bijna dan. Een van de dienstdoende mevrouwen vraagt of ik Floets. Heb. Euh…wat? Floets, floets. Ja…euh. Vloeistoffen meneer in zo’n zakje. Die dus.
We vliegen eerst met een Boeing 787 heeft nou niet zo’n geweldige naam. Eerst allerlei storingen en nu stampen ze er ook nog eens heel veel stoelen in. 9 op een rij in plaats van de gebruikelijke 8. Toch zit het niet oncomfortabel. Mooie grote schermen, redelijke keus aan films, lekker en voldoende eten en een uur of zes vliegen naar Doha.
De overstap in Doha duurt dik anderhalf uur, tekort om op de super-de-luxe luchthaven de kunst echt te bekijken. Die euh beerlamp was echter niet te missen. Daarna in een Airbus voor 7,5 uur vliegen naar Kuala Lumpur. Een kwart van de reisfamilie slaapt prima, de rest stukken minder.
Webchecken in in het Sama sama hotel handig gelegen op het vliegveld. Hans en Marit gaan zwemmen, Marit haalt haat voet open. De manager en zijn assistent komen later op de kamer controleren of ze niet naar de kliniek vervoerd moet worden. We eten Nassi in het foodcourt van het vliegveld, kortom, een normale reisdag van dik 30 uur. Welterusten.
Cart, Train, Plane, Bus, Ferry
Alweer een reisdag? Jawel, alweer een reisdag. Omdat het bijna Idul Fitri is (het einde van de ramadan) hebben we besloten niet in Maleisië te blijven. Niet dat het een vervelend Moslim-land is, absoluut niet zelfs. Maar omdat iedereen het suikerfeest gaat vieren, zijn transport en hotels erg slecht te boeken. Goede smoes om door te vliegen naar Thailand, waar ze met uitzondering van de zuidelijke provincies Boedhistisch zijn en dus niet aan Idul Fitri doen.
Om 0700 en voor het gevoel om 1 uur ‘s nachts gaan twee wekkers en een telefoon af in het SamaSama hotel. Heerlijk luxe geslapen en dik anderhalf uur later staat de reisfamilie gepakt en gezakt klaar voor de volgende etappes. Eerst met de golfcart van het hotel naar KLIA1 (het standaard vliegveld van Kuala Lumpur) en dan met de supersnelle KLIA Express door naar KLIA2.
KLIA2 is de terminal voor low-cost maatschappijen, maar dat zie je nergens aan. Het ferminalgebouw is ook een winkelcentrum van 4 verdiepingen en in de taxtree zone zijn alle luxe merken vertegenwoordigt die je overal ter wereld ziet. Hoogstens zijn de etenstenten wat goedkoper, met meer food to go, want op een low budget maatschappij als Air Asia wordt je niet gevoederd. We checken in en ontbijten in een restaurantje waar het brood vers gebakken wordt.
Onze pier is de allerlaatste van de rij, maar we zijn keurig op tijd, want het vliegtuig is drie kwartier te laat. De desk waar normaal 5/6 vrouwen staan, wordt hier bemand door een jongeling, die het spelen met zijn smartphone afwisselt met alvast de boardingpassen controleren en scheuren. Het deboarden en boarden is dan ook binnen 20 minuten gepiept en kunnen we uiteindelijk met een uur vertraging weg. Prima vlucht, maar het vliegtuig komt 5 kwartier later dan verwacht aan en daarmee dreigen we onze bus te missen. We rennen dus naar de paspoortcontrole, Mirjam wacht op de bagage en Hans rent naar de busmaatschappij, die vertelt dat de bus 20 minuten later vertrekt. Toch nog mooi op tijd dus.
De bus duurt anderhalf uur naar de ferry-pier, we wandelen de pier op en het begint zo enorm te hozen, dat we ondanks het overdekte wandelpad toch nog zeiknat worden. Het is wat druk bij het boarden, de catamaran zit helemaal vol, maar tegen half vijf zijn we weer onderweg.
De hele dag hebben we veel gelezen en gepuzzeld, maar dat stopt rond een uur of zes, als het weer wel erg slecht wordt. De bemanning deelt plastic zakjes uit aan degenen die willen en het laatste uurtje op de boot is niet echt comfortabel. Zeker omdat het donker wordt en je geen horizon meer hebt. Driekwart van het gezin is blij dat ze weinig gegeten hebben gedurende de dag.
Om kwart over zeven arriveren we op Koh Tao. Morgen meer.
Het betere gevangeniseiland
Zo ziet de boot er bij daglicht uit. We zijn dus voor de tweede keer op Koh Tao. Vroeger was Koh Tao onbewoond, af en toe gebruikten lokale vissers het eiland om er te schuilen voor slecht weer. In 1899 bezocht de toenmalige Koning Chulalongkorn (Rama V) Koh Tao. De inscriptie die toen op een rots werd gehakt is nu een bedevaartoord voor de Thai. Vanaf 1933 werd het eiland gebruikt als gevangenis voor politieke gevangenen. Het was een ronduit belabberde plek, met te weinig eten en veel malaria. Volgens een gevangene uit die tijd was “het enige wat mooi was de zonsondergang”.
Na de tweede wereldoorlog claimden famlies stukken grond op Koh Tao en vestigden zich hier. Ze leefden van de visserij en van het oogsten van kokosnoten. Ondanks het feit dat het eiland lastig te bereiken was, groeide het aantal bewoners gestaag.
In de jaren tachtig werd het eiland bezocht door de eerste backpackers en andere toeristen. Vanaf die tijd werd het eiland eenvoudiger bereikbaar en groeide het aantal hotels en pensions. In de laatste 15 jaar groeide het eiland uit tot een van de belangrijkste duiklocaties in Thailand en de wereld. Alleen in Australie op het Great Barrier Reef worden meer duikbrevetten behaald als hier.
Dit is ongeveer het eerste beeld dat je ziet als je aankomt. Bedenk er ongeveer 30 roepende taxichauffeurs bij en je krijgt niet meteen rustatieke gedachten van het paradijs. Toch is zelfs in de hoofdstad Mae Haad niet te druk, maar ontspannen en gemoedelijk. Hoofdstad, meer hoofdstraat, want meer dan twee straten is het niet. Onze eerste avond aten we bij Café del Sol Pizza en Salade Nicoise. Vervolgens slaapt driekwart van de familie het klokje rond en kunnen we rond een uur of 1 gaan brunchen bij onze favoriet Zest Coffee Shop met salades en fish en chips. Vervolgens naar de duikschool om afspraken te maken voor onze funduiken en verder een rondje door het dorp en ontspannen.
Ontspannen dus ;-).
Café del Sol, pas le Costa?
We verblijven in Café del Sol, nou ja, bijna dan. We slapen in een van de twee kamers aan de overkant van de weg die bij Café del Sol horen. Het Café wordt gerund door de Franse Robert. Nou ja, het café wordt gerund door zijn Thaise staf en dan vooral het vrouwelijke deel ervan. Het is een van de populairdere restaurants in Mae Haad, vooral bij het ontbijt zit het goed vol.
We hebben een fijne familiekamer, waar het door de jetlag nog lang onrustig was. Alleen Hans staat dus om half zeven op om zijn eerste duik te gaan maken. Tegen de tijd dat hij terug is (licht groen en geel, want er stond een partij hoge golven) zit de rest van de reisfamilie aan het ontbijt. Er gaat volgens Frank ook niets boven een echt Engels ontbijt om half een ’s middags.
De rest van de middag wordt loungend, lezend en zwemmend in een van de vele strandtenten van Sairee beach doorgebracht. Wat dat betreft is het hier nou ook niet weer zo heel veel anders dan aan de Costa del Sol. Nou ja, geen flats en geen kroketten of Broodje van Kootje maar verder is zowat alles te krijgen. Vanavond eten we Italiaans. Wie zei ook al weer dat de reisfamilie altijd van die exotische vakanties hield?
Going Down
Koh Tao is dus een duikeiland en dat doen we dan ook. We duiken net als vorig jaar bij Impian Divers, een Nederlandse duikschool die gemanaged wordt door Robert Rhemrev. Robert is een ex-collega van Hans die de school strak en professioneel in de hand heeft, maar toch een ontspannen sfeer weet te creeren. Goede instructeurs en dive-masters die veiligheid en fun goed weten te combineren. Robert is wegens familie-omstandigheden in Nederland, maar duiksinstructeur Robin heeft alles goed in de hand.
We doen een paar funduiken en Hans besluit na 24 jaar Open Water Diver toch maar eens de PADI advanced cursus te gaan doen. Nooit behoefte aan gehad, maar nu er een wrak op 30 meter ligt, wil hij er ook naar toe.
Bij de cursus hoort ook een nachtduik en da’s de reden dat jullie gisteren geen update van de blog konden lezen. Het had trouwens ook door het ontbreken van WIFI kunnen komen, maar tenzij er een enorme storm uitbreekt is dat hier bijna onmogelijk. Elk restaurant boven het niveau van straatstalletje heeft namelijk free WIFI en er zijn er bij die hun bubble zelfs op het strand hebben liggen. Dat er WIFI is heeft meer voordelen; Marit kan door een uitstulping in haar beugel (nog) niet duiken en Frank had flink last van zijn oren. Maar zolang er verbinding is, heb je geen kind aan ze. Nee, hoor, papa en mama mogen best samen gaan duiken.
50 shades of fish
“50 shades of fish” vond Marit wel een mooie titel voor de blog van vandaag. Visherkenning is een van de specialties die Hans moet doen voor zijn advanced cursus. Nog heel lastig, want elke vis heeft een eigen gebaar onder water. Die gebaren onthouden lukt nog wel (kwisvraag van vandaag: wat zijn de gebaren voor small, medium and giant Groper?), maar de vis onder water herinneren is nog een heel lastige. Terwijl Hans daar op een bord altijd weinig problemen mee heeft.
Tsja, en verder is duiken geweldig, we kunnen het iedereen aanraden, het water is 30 graden en we hebben een heerlijk ontspannen tijd, maar het leidt niet echt tot spannende blogs. Daarom kort intemezzo: de Koning.
Zoals gemeld bezocht koning Chulakonkarn in 1899 Koh Tao. Hij liet een inscriptie met zijn naam achter en die plek wordt nog steeds vereerd. Niet alleen staat er een standbeeld van de koning, maar de mensen komen er echt bloemen en offertjes brengen. De koning heeft geen goddelijke status, maar is hier in Thailand echt geliefd. Dat geldt ook vandaag de dag nog voor de huidige koning Bhumibol.
De huidige Koning van Thailand Bhumibol Adulyadej, officieel bekend als Koning Rama IX is de langst regerende monarch ter wereld. Hij besteeg de troon in 1946.
Een mysterieus schot door het voorhoofd van koning Ananda, op de vroege ochtend van 9 juni 1946, bracht Bhumibol op de troon van Thailand. “Het was geen ongeluk, geen zelfmoord, wat er is gebeurd, is erg mysterieus,” aldus Bhumibol over de tragische dood van zijn oudere broer, die in bed werd gevonden met een kogel door zijn hoofd.
Bumibol is ook de Thaise recordhouder qua langregeren. Meer dan protocollair staatshoofd is de Thaise Koning vooral een symbool van de Thaise natie, het Thaise volk en de nationale identiteit. Hij is echt geliefd en heeft 16 staatshervormingen, 15 militaire staatsgrepen en ontelbare politieke verwikkelingen overleefd. Thailand is nog één van de weinige landen waar majesteitsschennis effectief strafbaar is, met zelfs zeer zware gevangenisstraffen. Niet dat betrokkenen die uitzitten, ze overlijden vaak veel eerder onder euh.,.. omstandigheden.
De inmiddels 87 jarige vorst verkeerd in slechte gezondheid en heeft de afgelopen jaren vooral in ziekenhuizen doorgebracht. Het land houdt zijn hart vast, wanneer hij komt te overlijden, omdat zijn zoon kroonprins Vajiralongkorn als troonopvolger minder geschikt wordt geacht (het schijnt nogal een losbol te zijn). Er zijn dan ook mensen die liever diens zus, kroonprinses Sirindhorn op de
troon zien komen.
Island life
Bijna niks te melden. Nou ja, Hans kan nu onder water navigeren, searchen en recoveren en is geslaagd voor zijn Advanced Diver examen. Mirjam is drie keer nat geworden (twee keer bij het duiken en daarna in een enorme moessonbui). Als het dan regent, regent het ook goed.
En omdat het zo hardv regende, aten we vanavond bezorgpizza van Café del Sol. Lekker!
Dromen onder de zee
Impian is het Maleise woord voor droom. Ik mocht de Gopro van duiksinstructeur Robin (van Impian Divers inderdaad) lenen en daar kun je onder water heel mooie opnamen mee maken. Bijvoorbeeld van de liefde van mijn leven (hierboven) en van heel veel sealife (hieronder).
Geweldige duikdag, helaas alweer de laatste. Wat een enorm goede en gezellige duikschool is Impian. Voorlopig weer even dromen van de volgende keer duiken op Koh Tao.
Big golden Buddha
Helaas, we moeten vandaag weg van Koh Tao. De wekker gaat al om half zeven en daar is een kwart van de reisfamilie aan gewend, maar de rest niet. Toch gaat het ochtendritueel best wel vloeiend en zitten we binnen anderhalf uur gepakt en gezakt aan het ontbijt bij Café del Sol. We doorstaan de kamerinspectie (geen handdoeken gestolen) en gaan naar de pier. Het is echt topseizoen voor Lomprayah, dus er moet wat geshuffeld worden en we hebben wat vertraging, maar om een uur of een zijn we op Koh Samui.
We verblijven een nachtje in het Dream Field Resort, een nagelnieuw hotel, met bungalows die allemaal een eigen thema hebben. Pa en Ma zitten in de Thaise kamer en de kinderen in de zeemeerminkamer. Koh Samui is veel groter dan Kon Tao en heeft een eigen vliegveld. Het is er dan ook een enorme toeristentrekker, me Thaise boxshows en enorme winkelcentra.
We lunchen in het hotel en maken een wandelingetje langs de zee naar een tempel die in het Thai ongetwijfeld anders zal heten, maar die in het Engels gewoon Grote Gouden Buddha heet.
We worden gezegend en krijgen een nieuwe heilige draad en kijken rond in het voorportaal dat een aardige combi van commercie en beelden is:
Op de markt verkopen ze onder andere gebakken ratten….
En Angry Bird saté. Maar wij gaan toch maar in ons hotel eten.
Reisdagje
Reisdagje USM-PEN.
Met wat vertraging. Morgen meer.
Betelnut Island
Sinds gisteren zijn we dus op Penang. Het eiland ligt in de straat van Malacca en was in het verre verleden een belangrijk knooppunt in de handel tussen Europa, het Midden-Oosten, India en China. De multiculturele inslag van het eiland vindt hier zijn oorsprong, want de reizigers brachten allemaal hun eigen gebruiken en cultuur mee naar Penang. Net als In Melakka was dit een van de plekken waar de handelaren wachtten totdat de moesson winden de andere kant op waaiden. De straat van Malacca ligt precies op de scheidingslijn tussen twee moessonperiodes en de bijbeorende windrichtingen.
Ooit was Penang deel van Kedah en een belangrijk Indiaas centrum van invloed en handel.
Indiase handelaren kwamen al voor de 1e eeuw naar wat nu West-Maleisie is om te handelen in kruiden, specerijen en goud. De introductie van Boeddhisme en Hindoeïsme stant uit die tijd.
Rond de 9e eeuw zette islamitische handelaren uit India en het Midden-Oosten voet aan wal in Penang. Ook zij kwamen vooral voor de hadel, maar spendeerden ook veel energie in het verspreiden van de islam. Reden waarom Maleisië nog steeds een in meederrheid islamitische bevolking heeft.
Vanaf de vijftiende eeuw kwamen de Chinezen (die he eiland zijn naam gaven), Portugezen, Nederlanders en Engelsen om te handelen. De Engelsen bleven het langste hangen en stichtten Georgetown, genoemd naar de Engelse koning George IV. Mooi verhaal: waar de hoofdstad Georgetown gebouwd moest worden, stond een dichte jungle. Om de werkers gemotiveerd aan de slag te krijgen, vuurde Gouverneur Light met een kanon een schot met zilveren munten de jungle in. Binnen een korte tijd was de jungle vrijgemaakt om te starten met de bouw van de stad Georgetown.
Na wat vertraging op de vlucht van Koh Samui naar Penang gisteren, een uur tijdverschil en een late avondmaaltijd slaapt een groot deel van de reisfamilie uit terwijl Hans boodschappen doet, een rotie telor eet en de was wegbrengt. Hierdoor staan we pas om een uur of twaalf buiten en da’s niet de beste tijd om buiten te zijn. Om de indonesiers maar te citeren: “het is zo heet dat alleen Nederlanders en gekke honden buiten zijn.”
En de reisfamilie dus. De oude binnenstad van Georgetown is Unesco Werelderfgoed en wordt redelijk goed in stand gehouden, terwijl hij ook volop gebruikt wordt. We bezoeken Fort Cornwalls en wandelen wat door de straatjes, maar het is eigenlijk te warm.
Er moet ook eten in en we lopen een willekeurig Indiaas restaurant in, dat klassieke Banana Leave maatijden verkoopt. Heerlijk indiaas gegeten voor een grijpstuiver. Als je geen vlees neemt, heb je al een all yo can eat thali voor € 1,25. Veloo Villas kunnen we van harte aanbevelen. We nemen de gratis stadsbus terug naar ons AirBnB appartementje, doen inkopen en gaan een rondje zwemmen.
Jetty’s en thali’s
Om het heetst van de dag een beetje te mijden, staan we op een ongekend vroeg tijdstip buiten. We pakken de gratis bus naar Pengkalen Weld, de oude haven van Georgetown.
Daar staan nog steeds zes houten pieren die vroeger gebruikt werden om handel aan land te brengen en v.v.. In de 19e eeuw bouwden Chinese havenarbeiders hutjes op de pier. Eerst om in te schuilen bij slecht weer, maar later ook om in te wonen.
Verschillende families concentreerdem zich op verschillende pieren zodat je nu per familie(naam) een pier hebt. Zeg maar een soort Volendam waar ze allemaal Smit (of Zwarthoed) heten. Zo is er de Yeoh, Lee, Tan, Lim, Ong en Chew jetty.
De Chew pier is de grootste en onder toergroepen daarom de populairste. Ook in die zin lijkt het op Volendam, want 80% van de huizen is tevens winkel.
We scoren drankjes en ijsjes, want het is vandaag weer een graad of 35 in de schaduw.
We wandelen wat door de oude straten van de binnenstad. Deels zijn de gebouwen mooi gerestaureerd en deels is het nog oude troep. Om de stad nog aantrekkelijker te maken, heeft de conserveringsclub her en der ook straatkunst aan laten brengen in de vorm van muurschilderingen en ijzersmeedwerk.
Mooi mix met de tempels, kerken en moskeeën. Maar ook erg warm, dus we vluchten naar de airco van eerst een bakkerijtje en daarna een restaurant in Little India voor, opnieuw, een thali-meal.
Last fridays, saturdays and sundays
We vallen zomaar met onze neus in de boter, het laatste weekend van elke maand is activiteitenweekend in Georgetown, met allerle leuke toeristische en minder toeristische activiteiten zoals rondleidingen, markten en voorstellingen.
Gisteravond eerst naar de Khoo Kongsi voor een avond vol Chinees amateur amusement aan elkaar gepraat door een heel enthousiaste Chinese uit Kuala Lumpur.
Zo was er een kwis.
En de kans om selfies te maken met Father Earth, een goochelaar en nog wat van die dingen.
Vandaag waren we net op tijd om de markt op beachroad te zien (opruimen), voordat er een flinke tropische bui aankwam.
Nog wel de kans gehad om een exemplaar te kopen van Tanjong Life gesigneerd door de kunstenaar zelf. We meanderen door de stad en komen terecht bij Goddess of Mercy tempel, de oudste Chinese tempel van de stad. We komen binnen tijdens eeuitvoering van een Chinese Opera, mooi om te zien, maar een acquired taste qua muziek zullen we maar zeggen.
Na de tempel bezoeken we het Penang Museum, waar de interactieve hoek bestaat uit klassieke Maleise spelletjes.
En tot slot naar de Little Penang Market, met leuke amateur bands, homemade kunst en eten en waar je ook zelf aan de slag mag.
Welbestede dag.
30%
Zo gauw de Engelsen een plekje gevonden hadden in Azië om zich te vestigen, gingen ze ook op zoek naar een plek om af te koelen. En bij gebrek aan airco trokken ze dan meestal omhoog. Overal in India, Sri Lanka, Maleisië en nog wat dominions vind je dan ook hillstatons. Zelfs op Penang hadden ze er een, Penang Hill.
In vroeger tijden lieten de koloniale zich tegen de berg opdragen, maar sinds zo’n honderd jaar is er een treintje dat zich langs kabels omhoog hijst. En ja hoor, na 10 minuten in de rij en een ritje van een minuut of zeven kunnen ook wij constateren dat het boven inderdaad een stukje koeler is dan beneden.
We versterken de inwendige mens met saté en garlic naan en kijken rond op de top. Los van een wa heiig uitzicht en een Hindoeistische tempel is er weinig te zien. We besluiten naar beneden te lopen, want dat is maar 5,5 kilometer.
Maar wel vijf en een halve heel steile kilometers. het is dan wel beraf, maar 30% helling slaat bij het wat rijpere deel van de reisfamilie behoorlijk op de knieën.
Er is wel een hoop te zien. Zo ontdekt Mirjam een slapende vliegende hond en is meer wat groeit en bloeit en ons altijd….
Met knikkende knieën en licht gedehydrateerd bereiken we het dal. Je moet er niet aan denken hoe deze monnik zich voelt, die juist de berg op liep. Nou ja misschien is hij het gewend.
Van Georgetown naar Taiping
Een reisdagje vandaag. Om half elf komt Nick zijn apartement terug in bezig nemen en pakken we de bus naar de Ferry. De Ferry doet er een kwartiertje over om van Georgetown naar Butterworth te komen, waar het bus en treinstation zijn. Het blijkt dik anderhalf uur te duren voordat er een rechtstreekse bus naar Taiping gaat, maar met een overstap kunnen we binnen twintig minuten weg.
In Parit Buntar kunnen we overstappen op een oude rammelbak; hebben we toch weer een betje het gevoel dat we in Azië zijn.
Na installatie in het Legend Inn hotel Gaan we de stad in en scoren chapatti en dahl in het Anapoorna Restaurant. Daarna doet Taiping zijn bijnaam eer aan. De regenhoofdstad van Maleisië bewijst het met een enorme wolkbreuk.
Haantje de eerste
Taiping is een aardig provinciestadje. Het ligt niet echt op de toeristenroute (we hebben deze twee dagen maar twee andere blanken gezien), maar daar gaat verandering in komen. Taiping is in Maleisië namelijk de historische equialent van de eerste de beste. En dat willen ze niet alleen weten, maar dat gaan ze de komende jaren uitgebreid toeristisch uitbuiten. Zo zijn er namelijk 31 (of 33 of 36…) primeurs die allemaal voor het eerst in Taiping voorbij kwamen.
Zo was er de eerste Tinmijn van Maleisië, meteen de reden dat de Engelsen het binnenland introkken om vrede te stichten tussen rivaliserende Chinese bandieten. Uiteraard om zelf aan het langste eind te trekken. Ze hadden met Maxwell Hill meteen ook het eerste hillstation. De eerste centrale markt, het eerste fort en resthouse lagen hier. Een paardenrenbaan, vliegveld, zwembad, Britse residentie, rechtbank, moskee, Engelse school, Politiekorps, Kroningspark, postkantoor en gevangenis. De eerste regeringsgebouwen, ziekenhuis, museum, spoorweg, Engelse krant, haven, Lake Garden, meisjesschool, kweekschool en Maleise school.
De Tamil krant, de brandweer, een klokketoren en de dierentuin. Een katholieke en Anglcaanse kerk, een golfbaan, een bank… En ga zo maar even door.
Er is inmiddels een speciaal museum (First Galleria) en er komt een speciale first route, betaald door Chinezen die ook een hotel mogen bouwen.
First Galleria is leuk, omdat we een rondleiding krijgen van gids Hana die veel aardige feitjes weet op te dissen van het stadje en haar voormalige bewoners. We lopen een stuk van de geplande geschiedenisroute en bezoeken ook het eerste museum. De begane grond heeft veel weg van een museum van voor de eerste wereldoorlog; vitrines met opgezette beesten en zo, maar boven begint het er op te lijken, met een aardige expositie over de verschillende tradities van de volken uit de staat Perak.
Wanneer we weer buiten komen, doet de regenhoofdstad zijn naam weer eer aan, met een stevige hoosbui, maar het water word snel afgevoerd door (ook) het eerste en volgens Hana ook beste rioleringssysteem van Maleisië.
Met een rondje Lake Gardens (het eerste park ontstaan door de eerste oude tinmijn die ondergelopen is) en wat shoppen sluiten we de middag af. We eten ’s avonds bij Anapoorna, niet voor de eerste, maar derde keer.
Ipoh secrets
Om 1100 uur worden we opgepikt door John van Ipoh Secrets. Een aantal van de bezienswaardigheden liggen buiten de stad, dus we hebben maar een gids met een auto geboekt. De website beloofde allerlei insiderverhalen en geheime tips dus dat kan alleen maar goed gaan.
We starten bij de Perak Cave Temple, die John wel weet te vinden maar waar hij weinig over weet te vertellen. Een patroon dat zich de rest van de dag zal herhalen.
De tempel bevindt zich inderdaad in een limestone cave. Indrukwekkend met beelden, maar ook vrij veel muurschilderingen. Niks engs aan, alles is groot, open en gemakkelijk te belopen. Het ziet er allemaal oud uit, maar de tempel is nog geen 100 jaar oud.
We rijden een stukje door naar Taman Gunung Lang, een meertje waar je op kunt varen (maar niet tussen 1200 en 1500, omdat het vrijdag is en tijd voor het middaggebed) en waar John weet te vertellen dat er agressieve apen (niet gezien).
Wel vissen…
…en schildpadden.
We rijden terug naar Ipoh om een rondje te lopen. O neen, toch niet, we gaan eerst naar de volgende grot tempel, die gewoon Grot Grot heet (in het Chinees en Maleis). Ook weer een mooie:
We lunchen met soep, brood en poppia en gaan door naar Han Chin Pet Soo, de club van de Hakka Chinezen in Ipoh. Het Hakka volk komt oorspronkelijk uit Noord China, maar is sinds de derde eeuw AD behoorlijk op drift geraakt. Of ze trokken zelf verder, of ze werden verdreven. In de tweede helft van de 19e eeuw kwamen ze in Malieisë terecht om te werken op de plantages en in de tinmijnen.
Met werken in de tinwinning kon je behoorlijk rijk worden en de rijkere chinezen richtten een club op voor hun volk. Daar konden ze ongestoord gokken, opium roken en converseren met dansmeisjes. De oude club is nu een museum.
We krijgen een mooie rondleiding, waarin de geschiedenis van de Hakka Chinezen, de tinwinning en het leven van de Hakka in de 20ste eeuw uitgebreid toegelicht worden. Leukste onderdeel van de dag.
Het was overigens niet ongebruikelijk dat de rijkere Hakka er 3 vrouwen en vier concubines hadden. Wie het breed heeft laat het breed hangen. Zo hadden de vier concubines van de opper-hakka allemaal een eigen straat, waarvan ze de huizen mochten verhuren.
Dit was een van die straatjes.
’s Avonds eten we heerlijk frites, kip, zalm en bollekes in Northsea, het beste (en ook enige) Belgische restaurant van Ipoh en wijde omgeving.
Big Yellow Taxi Questionmark
Redelijk georganiseerd vertrekken we uit ons French Hotel in Ipoh. Opnieuw een reisdagje vandaag. We hebben besloten naar Malakka te gaan, dat dik vijf uur verderop ligt. We hebben oline een uiterst comfortabele bus geboekt, maar het blijft toch dik vijf uur, onderbroken met een paar plaspauzes en een foodcourtlunchstop.
Malakka is veel voller dan we ons herinneren van 5 jaar geleden. Voller gebouwd. Vol winkelcentra. Voller met mensen. Voller met verkeer. Ons favoriete foodcourt wordt verbouwd tot winkelgalerij. Het stikt van de Singaporezen, die weekend komen vieren met een heel gunstige wisselkoers. We schorten ons oordeel nog even op maar zij bang dat er een grote gele taxi aankomt.
Toch geen Big Yellow Taxi
Vriendin Ankie G. maakte zich op Facebook een beetje zorgen of we wel genoeg aan luieren toekwamen. Jawel hoor, de backpackers zijn tegenwoordig ook een beetje flashpacker en checkten in in het Hatten hotel in Malacca.
In de ouderslaapkamer troffen we deze medewerker aan die met twee vrienden probeerde de gootsteen te ontstoppen. We werden snel overgeboekt naar een andere kamer.
’s Nachts bleek dat die tweede kamer andere nadelen had. De riolering stonk en het bed piepte en kraakte. Wij ’s morgens weer naar de oorspronkelijke kamer, waar de verstopping inmiddels opgelost was. In de tussentijd ging Hans de was doen en in het hotel ging het brandalarm af waarna Mirjam en de kids 12 verdiepingen naar beneden liepen en op de begane grond de enigen bleken te zijn die zich over het alarm echt zorgen maakten.
Afijn, met het prima ontbijt mee waren we zo lang bezig dat we om 1200 uur op het heetst van de dag buiten stonden. Het patroon mag inmiddels bekend worden veronderteld. Frank was vandaag de reisleider en had het maritieme museum uitgekozen als doel.
Een keuze waar Marit het helemaal mee eens was. Het eerste deel van he museum is ondergebracht in een nagebouwd schip en gaat vooral over de geschiedenis van Malakka. Uiterst gunstig gelegen tussen oost en west en de moesson-winden werd het al vroeg een handelscentrum. Na de Chinezen kwamen de Portugezen, Nederlanders en Engelsen en allemaal verdienden ze dik aan de belastingen die ze op de handel hieven.
We maakten een toeristisch rondje door de stad, waar we twee keer eerder waren geweest. Gisteren waren we nog een beetje bang dat ze ook dit paradijs geasfalteerd hadden en er een parkeerplaats van hadden gemaakt, maar het valt mee. Ja, er zijn wat winkelcentra bijgekomen en ja het is behoorlijk druk deze zondag, maar de stad heeft zijn vriendelijke uitstraling behouden. Geen Big Yellow Taxi dus gelukkig.
In de ruine van de oude Nederlandse kerk is Sazali aan het werk. De straatarties maakt tussen de oude Nederlandse grafstenen leuke tekeningen van Malakka. Hij praat graag en verteld o.a. dat de hij de winkel die hij had in de oude stad niet langer kon veroorloven, omdat alle oude shopouses worden omgebouwd tot hotels en Airbnb-apartementen. Van de straatverkoop kan hij overigens goed zijn familie onderhouden en hij betaalt ook nog eens wat minder belasting.
We scoren wat tekeningen en gaan daarna lekker zwemmen in het hotel. Luieren zeg maar.
To lah or no to lah, that’s the question in Malaysia
“To lah or no to lah”, that’s the question in Malaysia. Sinds Georgetown weten we dat Maleiërs elke zin met dit stopwoord afsluiten. En in Chinatown van Malakka kwamen we hem ook weer tegen:
Deze ook overigens:
Je moet een beetje door de lichte Volendamsfeer heenkijken, ja, er zijn een hoop winkeltjes met Chinese meuk, maar in het oudste deel van de stad kom je ook nog de nodige pareltjes tegen. De Chinezen arriveerden rond 1400 in Malakka. Veel trouwden met Maleise vrouwen, waaruit de specifieke Nonya- en Babbabevolkingsgroep ontstond, met Chinese en Maleise kenmerken en een heel eigen taal en eetcultuur.
Je moet af en toe door je wimpers kijken, maar er is nog een hoop leuks te zien op de route die Marit vandaag uitgestippeld heeft. Fotoblogje:
Jazeker, de wereldkampioen komt uit Malakka.
.
En we komen twee varanen tegen. Altijd apart, ze hebben iets pre-historisch:
We gaan ook weer zwemmen het is er warm genoeg voor.
Basikal, basikal, basikal, I want to ride my….
Een van de aardige kanten van de taal in Maleisië is dat het bijna hetzelfde Maleis is als in Indonesië. Tenminste voor de oude woorden. De moderne woorden zijn van de voormalige kolonisator en in Indonesië dus Nederlands (handdoek, gordijn en alles met auto’s) en in Maleisië Engels. Een fiets is dus Basikal en ons hotel heeft er gratis te leen. Twee mountainbikes en een tandem om precies te zijn, maar niemand rijdt erop, terwijl het hotel toch minstens 800 kamers heeft. De Chinezen en Sngaporezen die de voornaamste clienteel vormen fietsen blijkbaar niet.
Terwijl er toch een fietspad is. Nou ja, precies één fietspad dus waar de rest van de weggebruikers zich niets van aantrekt. Het is dus opletten geblazen als Mirjam en Hans een rondje gaan fietsen. Mirjam maakt een klein rondje, Hans fietst er nog een grotere achteraan.
Bijna net de Rottemeren met een echte Hollandse molen en een Hollands stadhuis. En voortdurend erg opletten voor auto’s die de fietsen dus nauwelijks gewend zijn. Rechtdoor op dezelfde weg gaat echt niet voor. Toch ben je niet de enige fietser op de weg. Malakka is een van de weing steden waar de fietsrikshaw dapper stand houdt. Of eigenlijk gered wordt door de toeristen.
Waar de Chinezen dus niet zelf fietsen, vallen ze massaal voor de uitbundig versierde, met beatboxen uitgeruste rikshaws. We spraken een paar rikshawwallahs en die waren best tevreden over hun job. Waar de helft van de Maleisers niet meer dan 1600 Ringit (€ 400) per maand verdiend, vragen en krijgen zij 40 ringgit per uur. En er is meer dan genoeg werk. Al moet je wel je karretje een beetje bij de tijd houden. Frozen was erg populair, maar hier is een selectie:
Reizen
Vandaag zijn we verplaatst van Malakka naar Kuala Lumpur.
Da’s eerst inpakken (ja, dat past met gemak in twee rugzakken). Met de taxi naar her busstation. De online geboekte bus was geannuleerd, maar we kregen ons geld terug en er waren meer bussen.
Wel een erg vreemd modewinkeltje op het busstation. In Kulala Lumpur kwamen we aan op het nieuwe BTS-station, een kilometer of 8 buiten het centrum. Maar na een foodcourt stop was het gemakkelijk overstappen op de trein.
En nu zitten we in een gloednagelnieuw appartement op de 32ste verdieping van dit gebouw te wachten op onze online bestelde salades.
Met dit uitzicht.
Azië verandert snel…..
De twee torens
Het appartement (suasana suites) waarin we zitten is geweldig, het bijbehorende ontbijt is wat minder. Maar het vult en dus kunnen we op stap. Maleisië is een van de landen waar Ueber inmiddels redelijk vaste voet aan de grond heeft, dus we bestellen een UeberX auto, die twee minuten later voorrrijdt. Gloednieuwe auto, aardige chinees en de kosten zijn minder dan een rit met de monorail.
We gaan naar het Nationaal Museum. Het museum heeft mooie spullen, is aardig ingericht, niet overdreven modern maar heeft vooral ook een educatief doel. Het museum ‘toont aan” dat Maleisië sinds de steentijd een eigen zelfstandige bevolking had die prima voor zichzelf kon en kan zorgen. Mogelijk de behoefte van een relatief jonge staat die nog wat te bewijzen heeft?
In een aparte vleugel is een tijdelijke expositie met gevaarlijke insecten en giftige beesten. De slangen zitten in quarantaine, dus die zijn even niet te zien, maar ze hebben wel te kleine aquaria met giftige(?) vissen en enorme modellen van wespen en spinnen en enge foto’s van gebeten mensen. De beter les Hygiëne ne Preventieve Gezondheidszorg zeg maar.
We wandelen door naar het Museum van Islamitische kunst via het oude treinstation van Kuala Lumpur. Het station is in Moorse stjl, maar nog gebouwd door de Engelsen. Het voldeed aan alle Britse normen, want dat was wel zo gemakkelijk, een eenheidsworst in the Empire. Het dak van het station is daarom in staat om drie meter sneeuw te dragen. Dat dan weer wel. Na de lunch in de stationsrestauratie is het nog 400 meter naar het museum.
Wat opvalt is dat de moslims vroeger heel wat minder moeite hadden met het afbeelden van mensen. Er zijn veel schilderijen en miniaturen van mensen en er is zelfs een speciale hoek om foto’s en selfies te maken. 
Overigens, selfies zijn het helemaal. Zonder selfiestick tel je hier niet mee en zelfs in je Burka maak je gewoon selfies:
Een bezoek aan Kuala Lumpur is niet compleet zonder een bezoek aan de Twintowers. Onderweg komen we langs de voorbereidingen voor de eerste KL cityrace.
Frank valt met zijn neus in de boter, want we mogen zo de pitsstraat in. Al is die wel op een aparte plek ingericht.
We maken 300 foto’s van de twintowers.
En eten een hapje in het foodcourt voor we met Ueber terugkeren naar huis.
Batu Caves
We halen ons ontbijtje op en eten op het apartement. Net iets beter dan gisteren, al was het alleen maar vanwege de via Zelfstandige Aanschaf verworven Nutella. Met Ueber rijden we naar een van de haltes van de KTM-trein en nemen hem naar het eindpunt van de lijn. Dat eindpunt heet Batu Caves en inderdaad, die liggen hemelsbreed op nog geen 200 meter van het station.
Hanuman staat stoer voor het station op wacht.
De trap naar de caves wordt bewaakt door een rijtje Ganesha’s. Ganesha is de favoriete god van Hans. Het verhaal is ook te mooi. De god Shiva trok ten strijde en om te voorkomen dat er iemand aan zijn vrouw Parvati zou zitten, sloot hij haar achter tralies op in een luxe paleisje. Toen Shiva een jaar of 18 later thuiskwam zat er toch een jonge vent bij zijn vrouw. In woede hakte hij de jongen het hoofd af. “Dat was minder briljant” zei Parvati; “Je hebt net je eigen zoon vermoord”. Foutje, maar Shiva is een god dus hij belooft zijn zoon het eerste hoofd dat voorbijkomt. Laat dat nou een olifant zijn en zo kwam Ganesha dus aan zijn specifieke uiterlijk. Ganesha is populair, het is de god van wijsheid, van voorspoed, van geld, van onderwijs. En het is de beschermheilige van de reizigers. Wat wil je nog meer.
Om bij de grot te komen moeten we 300 trappen op. Goed te doen, al is het wel weer warm.
Net als Hanuman het station bewaakt, bewaken zijn maatjes de trappen. Er zit een aardige kolonie apen, die royaal gevoederd worden door de gelovigen.
De kinderen maken de nodige foto’s voor mensen zonder selfiestick en helpen een Pashtuni met het whatsappen van zijn foto.
De grot is giga, meer een soort kathedraal waar je doorheen loopt om vervolgens weer buiten bij een soort krater uit te komen. De tempel zelf is niet overdreven groot, maar wel leuk, met vriendelijke en aparte beelden.
We moesten meteen aan iemand denken bij dit meisje in een badjas:
We eten massala dosa en nemen de trein terug naar KL.
We maken een rondje door Chinatown en Petaling street. Mocht je iets zoeken dat nagemaakt is, dan hebben ze het hier.
We shoppen wat en gaan zwemmen bij ons apartement. ‘s Avonds eten we in little India en lopen door het donker naar huis. Nog maar een volle dag.
Meeklappen in KL
Zo’n laatste dag is altijd een beetje van… zo’n laatste dag dus. Omdat we op het onchristelijke tijdstip van drie uur ‘s nachts vliegen mogen we uitslapen. Overigens is drie uur ‘s nachts ook voor alle andere geloven onchristelijk. En dan staan er ook nog om zes uur ‘s morgens 6 chinezen op je deur te rammen. Foutje bedankt. Nou ja, na het bekende ontbijt toch maar de stad in naar het KL City Museum.
Het city museum is een goed gecamoufleerde tourist trap. Maar dan wel weer op zijn Maleis: subtiel gedaan. Toegang kost 5 ringit pp, die je meteen terugkrijgt in de vorm van een tegoedbon. Na wat batiksoeken bestaat het museum vooral uit een gigantische maquette van KL, waa een sound- & lightshow (kuch) op wordt losgelaten.
De tegoedbongebakjes zijn dan wel weer lekker.
Via het Muziekinstrumentenmuseum en het Plaza Merdeka belanden We weer bij Central Market waar een speciale promotie van de staat Kelantan plaatsvindt. 2016 is namelijk Visit Kelantan jaar en daar mag reclame voor gemaakt worden. Overigens is elk jaar wel visit Malaysia jaar; was ook al zo toen Hans er in 1987 voor de eerste keer was. Kelantan pakt uit met handicrafts en een uiterst enthousiaste zanggroep.
De groep begeleidt zichzelf met uitebreid handgeklap met gebaartjes.
Nog niet eenvoudig merkt het deel van de reisfamilie dat een rondje mag meeklappen. En voor de rest eten we pizza en Indiaas, douchen we, pakken in, nemen Ueber naar het vliegveld en mogen over een half uurtje aan boord.
Filmpje!
Reisfamilie 