Don’t it always seem to go
That you don’t know what you got till it’s gone
They paved paradise and put up a parking lot
Big yellow taxi (Joni Mitchell)
Je kunt niet verwachten dat een plaats in 20 jaar tijd niet veranderd. Ubud is dus veranderd. Van een redelijk laidback plaatsje in euhh… Volendam (maar dan zonder Nick, Simon en de rest). Heel veel winkeltjes, en nog meer winkeltjes en winkeltjes. Alles gelardeerd met heel veel auto’s en illegale taxichauffeurs op zoek naar een vrachtje. En de gebakjes van de bakker waren ook al geen 10.
We zijn blij dat wij tussen de rijstvelden zitten. Heerlijk rustig, geweldige plek, de foto’s doen er geen recht aan.
Nog even een woordje over het eten. We hebben al eerder gezegd dat je met een pot vitaminepllen een heel eind komt. Maar het is niet altijd eenvoudig om de kinderen te voederen. De Indonesische versie van spaggheti en mocaronni voldoet niet altijd aan de hoge kwaliteitsnormen van het jonge deel van de reisfamilie. En dan word er gepraat over wat wel lekker is. Pasta met preisaus en spekjes van Mama Mirjam, aardappels boontjes en stoofvlees van Oma Thea en de soep met balletjes van Oma Corrie. Hebben we gelukkig nog iets om voor naar huis te gaan. ’s Avonds eten we weer bezorgeten. Pizza van Pizza Bagus en Indonees van Hana.
Reisfamilie 