Wiko, onze gastheer, was zo vriendelijk Marit en Mirjam naar de zilversmid Perak te brengen. We hadden ons goed voorbereid dit keer. Ontwerpen zo goed als klaar en ook nog te vroeg gearriveerd. We waren met vijf cursisten. Ieder een eigen werkbank en de smid was er telkens snel bij om een handje te helpen. Marit kon meteen aan de slag voor Jin en Jang oorbellen. Een kniptang is toch iets anders dan een schaar. Gaat het wel goed, mam? Intussen heb ik mijn ontwerp afgemaakt en was vervolgens wel anderhalf uur aan het figuurzagen. Je gaat na zo’n cursus steeds gemakkelijker geld uitgeven voor kant en klaar. Maar … We hebben nu wel iets unieks gefabriceerd. Marits bellen hadden we nog zwart witter gewild, maar voor je eerste sieraad zijn ze supergoed gelukt, zoals je ziet. Mirjam heeft het behalen van het padi examen vereeuwigd in zilver. Helemaal tevree en toen vonden we dat we wel een ijsco verdiend hadden.
Frank en Hans maken een wandeling rondom de villa. We zitten in de houtbewerkingshoek met heel veel huisindustrie, maar ook met hele grote winkels met prijzen in Amerikaanse dollars. Hans is zoals altijd op zoek naar de volgende Ganesha, maar 750 US dollar voor een beeldje van 30 centimeter is toch wat overdreven. Zo gauw je van de doorgaande weg afgaa kom je in klein dorpjes me werkplaatsjes/winkeltjes met democratischer prijzen. Hij scoort een leuke Ganesha voor 15 euro.
En verder is het relaxen rondom de villa; heerlijk vakantie en pizza’s (alweer? Ja, alweer van Pizza Bagus. Met zo’n naam kan het alleen maar goed zijn.
Reisfamilie 